«Ο Θεός της Ελλάδας»

Από τη Ρήξη Ιουνίου

Του Γιώργου Καραμπελιά

Την Πέμπτη το βράδυ, αφού ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης, στον ταραγμένο ύπνο μου είδα ένα όνειρο. Αντί γι’ αυτή την κυβέρνηση, «μία από τα ίδια», είχε συγκροτηθεί μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», στην οποία συμμετείχαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ, μια κυβέρνηση που έθετε με σοβαρότητα και επιτακτικά το αίτημα μιας πραγματικής και όχι προσχηματικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους.


Η Μέρκελ και η Λαγκάρντ ήταν κυριολεκτικά έξαλλες και απελπισμένες, νοκ άουτ, διότι βρήκαν μπροστά τους τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Τα ποικίλα συγκροτήματα των δωσιλόγων στο εσωτερικό της χώρας – και ο Μπάμπης – ήταν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, ενώ ο Γιωργάκης δραπέτευσε με ελικόπτερο αφήνοντας ενέχυρο τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο.

Σύντομα όμως αφυπνίστηκα και σκέφτηκα πως, εάν ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο, τότε τα αντιμνημονιακά κόμματα θα είχαν, από την προεκλογική περίοδο ήδη, στριμώξει τον Σαμαρά και τον Κουβέλη –ακυρώνοντας οριστικά τον Βενιζέλο– και μάλλον θα είχαν κατακτήσει και την πλειοψηφία.

Διότι, εάν είχαν πείσει τον ελληνικό λαό ότι όντως εννοούν τη σκληρή αναδιαπραγμάτευση, χωρίς να προκαλούν φόβο, θα είχαν βρεθεί στην εξουσία. Αλλά, προφανώς, δεν την ήθελαν. Γι’ αυτό και φρόντισαν οι ίδιοι, εσκεμμένα, να στείλουν το μήνυμα της διακινδύνευσης, σε περίπτωση εκλογής τους.

Και όμως οι Έλληνες θα ήθελαν, αυτή τη φορά, μια πραγματικά πανεθνική κυβέρνηση, που θα αναλάμβανε να συγκρουστεί με τους Γερμανούς και τους διεθνείς τραπεζίτες, να προτάξει τα δίκαια του ελληνικού λαού προς τα έξω και να επιβάλει την αναγκαία στροφή προς ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, πέρα από τον κυρίαρχο μεταπρατισμό.

Αντ' αυτού, βλέπει να επαναλαμβάνεται το γνωστό – πασίγνωστο – μοντέλο της εμφυλιοπολεμικής παράδοσης.

Η ίδια η «συγκυβέρνηση» στην ουσία είναι η επιβεβαίωση του καθολικού αδιεξόδου του πολιτικού συστήματος και τις καχεξίας των κοινωνικών τάξεων. Οι δύο ελάσσονες εταίροι, και ιδιαίτερα ο «πονηρός χοντρός», βρίσκονται με το ένα πόδι μέσα και το άλλο απ’ έξω, έτοιμοι να την κοπανήσουν με την πρώτη ευκαιρία.

Όσο για τον κορμό της κυβέρνησης, τη Νέα Δημοκρατία, μας εξέπληξε όλους με τους γίγαντες της σκέψης και της δράσης που επέβαλε, από τον Αβραμόπουλο έως τον Λυκουρέντζο, τον Δένδια, την Όλγα, και τον Νικολόπουλο – και πάντα ο αφανής εταίρος, οι «αγορές», στα πρόσωπα του Ράπανου και του Χατζηδάκη.

Οι δε ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΚΚΕ στρατοπεδεύουν λιγότερο ή περισσότερο άνετα στην αντιπολίτευση και ας πάει και το παλιάμπελο, δηλαδή η Ελλάδα.

Έτσι, για μια ακόμα φορά στην ιστορία μας, βρεθήκαμε παραδομένοι στον... «Θεό της Ελλάδας» παρακαλώντας τον να βάλει το χέρι του!