Ευρώπη σε τιμή ευκαιρίας

Από Το Βήμα

Του Γιώργου Μαλούχου

Τα 120 ή 130 δισ. ευρώ με τα οποία φέρεται να δέχθηκε στη Ρώμη η γερμανίδα καγκελάριος να «προικιστεί» ένα νέο Σύμφωνο Ανάπτυξης, το οποίο θα βαδίσει δίπλα στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο, έχουν ασφαλώς το αντίτιμό τους: πρώτον, την κύρωση ακριβώς του Δημοσιονομικού Συμφώνου και, δεύτερον, την ταχύτερη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στην ουσία, την πλήρη υιοθέτηση του γερμανικού σχεδίου για την Ευρώπη, σε πολύ καλή τιμή, θα έλεγε κανείς, σε... τιμή ευκαιρίας, ειδικά αν σημειώσει κανείς ότι αυτά τα κεφάλαια, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν το τεράστιο πρόβλημα του χρέους που, μόνον στην Ιταλία, φτάνει στο ένα τρισ. ευρώ!...


Όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνον το αντίτιμο. Το πρόβλημα είναι και το αποτέλεσμα. Έστω κι αν ξεχάσει κανείς τι σημαίνει η πολιτική ένωση όπως την επιθυμεί το Βερολίνο – όποιος ανατρέξει στην «πλατφόρμα» που ενέκρινε το κόμμα της κυρίας Μέρκελ, το CDU στο σχετικό συνέδριό του πριν από λίγους μήνες, μπορεί να δει αναλυτικά το τι περιλαμβάνει – δυστυχώς, όλα αυτά, δεν οδηγούν πουθενά.

Η υιοθέτηση ενός τέτοιου Συμφώνου ως αντιστάθμισμα της πραγματικότητας που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει σαν να επιχειρεί να γκρεμίσει κανείς ένα κάστρο με ένα πιστόλι...

Είναι αστείο και να συζητά κανείς ότι μια τέτοια «συνταγή» μπορεί στοιχειωδώς να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα ουσίας, το πρόβλημα του χρέους, όπως επίσης και το επίσης τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης που έχει πλέον εγκατασταθεί στην Ευρώπη. Είναι μια ασπιρίνη για έναν καρκίνο.

Η Γερμανία έχει πλέον πολύ μεγάλη ανάγκη να ανατάξει την εικόνα της, η οποία, ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, έχει βληθεί πανταχόθεν: σχεδόν δεν υπάρχει πλέον πλευρά όχι της Ευρώπης, αλλά του κόσμου, από την οποία να μην εξαπολύονται πυρά κριτικής προς τη γερμανική πρωτεύουσα.

Κάνει λοιπόν ένα ανεπαίσθητο βήμα πίσω, για να το βαφτίσει μεγάλο βήμα εμπρός. Και αν πράγματι πάρει ως αντάλλαγμα την πολιτική ενοποίηση, όπως τη φαντάζεται και την επιθυμεί, θα είναι πράγματι ένα μεγάλο βήμα εμπρός, όχι όμως για την Ευρώπη, αλλά για τη Γερμανία, που θα έχει καταφέρει να πετύχει τους στόχους της...

Φυσικά, όλα αυτά, είναι απλώς ασκήσεις επί χάρτου και το μόνο που δείχνουν είναι ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν είναι έτοιμες, ακόμα και σήμερα, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να απαιτήσουν από τη Γερμανία να συμβάλλει σε μια πραγματική λύση, κάτι που ασφαλώς κι εκείνη δεν πρόκειται να πράξει.

Τώρα πια, έπειτα από δύο χρόνια παλινωδιών και συνεχούς πορείας προς την ηγεμονία, με τεράστιο κόστος για την πραγματική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η Γερμανία φυσικά και δεν πρόκειται να μεταβάλλει την πλήρως εθνική πολιτική της.

Και το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που ήδη η εμπειρία έχει αρχίσει να δείχνει: η μεγιστοποίηση της πίεσης στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς ιδίως του Νότου, η οποία προδιαγράφεται απαράλλακτη, θα οδηγεί, όλο και περισσότερο, στην εμβάθυνση όχι του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά, αντιθέτως, στη συνεχή αποδυνάμωσή του μέσα από την αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών, που, καθημερινά μεγαλώνει, όπως θα μεγαλώνει και το χάσμα με τις υφιστάμενες ηγεσίες τους.

Σε αυτό το χάσμα, της πίεσης και του φόβου, στο οποίο απειλείται όλο και περισσότερο να πέσει μέσα η Ευρώπη. Και που, όπως όλα δείχνουν, κάθε άλλο παρά πρόκειται να αρχίσει να κλείνει. Γιατί, όσο κι αν πολλοί τους υποτιμούν, οι λαοί αντιλαμβάνονται ακριβώς τι συμβαίνει...