Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

«Game over» για το ευρώ...


Από το Euro2day

Του Ν.Γ. Δρόσου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα! Αν υπάρχει μία έννοια επί της οποίας εδράζεται το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα, αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη της εμπιστοσύνης. Της πίστης. Όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, αυτός είναι ο συνεκτικός ιστός που κρατά το σύστημα «δεμένο» και σε θέση να λειτουργεί. Αυτό όμως το αίσθημα ασφάλειας, αυτός ο συνεκτικός ιστός, στην ευρωζώνη έχει διαρραγεί.


Οι αγορές ήδη ήραν την εμπιστοσύνη τους από τρία κράτη-μέλη της περιφέρειας της ευρωζώνης και απειλούν πλέον ευθέως χώρες που βρίσκονται στον σκληρό της πυρήνα.


Με τη φυγή κεφαλαίων από το ισπανικό τραπεζικό σύστημα να υπερβαίνει τα 66 δισ. ευρώ έως τα μέσα Μαΐου, ήτοι πριν από τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την Bankia, και τις αποδόσεις των ισπανικών ομολόγων να βρίσκονται μια ανάσα πριν από το σημείο δίχως επιστροφή του 7%, είναι πλέον θέμα χρόνου η προσφυγή της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Αν συμβεί αυτό, δεν θα αργήσει και η ώρα της τρίτης μεγαλύτερης: της Ιταλίας.

Η δραματική έκκληση που απηύθυνε χθες ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι για τη θέσπιση ενός ενιαίου συστήματος εγγύησης καταθέσεων για ολόκληρη την ευρωζώνη αποτελεί ένα ελάχιστο βήμα για την επαναβεβαίωση αυτού του αισθήματος εμπιστοσύνης στο καταθετικό κοινό και την αποφυγή επέκτασης του φαινομένου αιμορραγίας κεφαλαίων και στα λοιπά κράτη - μέλη.

Ακόμη, όμως, και εάν αύριο η έκκληση Ντράγκι έβρισκε ανταπόκριση, δεν θα αποτελούσε τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη «μπάλωμα» στο περίεργο μόρφωμα που λέγεται ευρωζώνη.

Είναι πλέον σαφές σε όλους ότι δίχως την ουσιαστική αναβάθμιση των αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον ρόλο του δανειστή «ύστατης προσφυγής» αλλά και δίχως την υιοθέτηση ενιαίας οικονομικής και δημοσιονομικής διακυβέρνησης, ώστε να καταστεί δυνατή και η έκδοση ευρωομολόγων, οι ημέρες της ευρωζώνης και του ευρώ είναι μετρημένες.

Οι Βρυξέλλες το ομολογούν, διά στόματος Όλι Ρεν, χθες, και Μανουέλ Μπαρόζο παλαιότερα, η Ρώμη κραυγάζει και αγωνιά γι' αυτό και ακόμη και η φιλτάτη κ. Άν. Μέρκελ εμφανίζεται να έχει φθάσει στο τέλος του ιδιόρρυθμου προτεσταντικού λαϊκισμού που πρεσβεύει και αρχίζει να δηλώνει δημοσίως ότι πλέον «τίποτε δεν είναι ταμπού» και πως είναι ανοιχτή σε αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας.

Το διακύβευμα δεν είναι μόνον έξι δεκαετίες πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, αλλά κυριότερα οι τύχες των λαών της Ευρώπης.

Μιας ηπείρου η οποία εξήλθε από τις στάχτες τους Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αποφασισμένη να μην κυλήσει ποτέ ξανά στην αιματοχυσία, χρησιμοποιώντας ως όπλο τις στενότερες οικονομικές σχέσεις.

Η γερμανική εμμονή στην αυστηρή πολιτική λιτότητας, με στόχο τη δημοσιονομική ορθότητα, και στην προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων ως την οδό που θα αποκαθιστούσε το αίσθημα εμπιστοσύνης των αγορών και του επενδυτικού κοινού δεν απέδωσε τα «συμπεφωνημένα».

Όπως ορθά παρατήρησε χθες ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, εάν ο στόχος ήταν η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και δεν επετεύχθη, προς τι η εμμονή σε αυτήν την οδό;

Εάν η απάντηση στο ερώτημα αυτό, τις προσεχείς κιόλας ημέρες, δεν δοθεί κατά τρόπο ικανοποιητικό, πολύ μικρή σημασία θα έχει οτιδήποτε άλλο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου