Διακυβεύεται ο στόχος για τη μόχλευση του EFSF

Από τους Financial Times (via Euro2day)

Των Alex Barker και Gerrit Wiesmann

Το σχέδιο για την ενίσχυση της επιρροής του ταμείου διάσωσης της ευρωζώνης των 440 δισ. ευρώ θα μπορούσε τελικά να αποδώσει μόνο τα μισά από όσα ήλπιζαν οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω της απότομης επιδείνωσης των συνθηκών στις αγορές τον τελευταίο μήνα, σύμφωνα με αρκετούς Ευρωπαίους αξιωματούχους.

Ευρωπαίοι ηγέτες διατυμπάνιζαν τον προηγούμενο μήνα ότι το σχέδιο για παροχή εγγυήσεων επί των πιθανών ζημιών στους επενδυτές που θα αγοράσουν ομόλογα ευρωζώνης είναι το μέσο για τη μόχλευση των 250 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει στο ταμείο σε τετραπλάσια ή πενταπλάσια επίπεδα, ώστε η δύναμη του EFSF να ξεπεράσει το 1 τρισ. ευρώ.

Έκτοτε, όμως, το κόστος δανεισμού της Ιταλίας έχει αυξηθεί δραματικά, γεγονός που ενδεχομένως να ασκήσει πιέσεις στο EFSF να βελτιώσει τους όρους της συμφωνίας που προσφέρεται στους επενδυτές κι αυτό συνεπάγεται ότι θα περιοριστεί ο αριθμός των ομολόγων που θα καλύπτονται από το ασφαλιστικό σχήμα.


Ο κ. Klaus Regling, ο επικεφαλής του EFSF, στις αρχές του μήνα είχε δηλώσει ότι πιθανότατα το ταμείο θα αυξήσει τελικά την ισχύ του μόνο κατά τρεις ή τέσσερις φορές – παραδοχή που υπογραμμίζει την πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στην προσπάθειά τους να σταθεροποιήσουν την κατάσταση στην αγορά ομολόγων.


Τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι της ευρωζώνης, ωστόσο, δηλώνουν ότι ακόμη και αυτός ο στόχος ενδέχεται να αποδειχθεί δύσκολος, εκτιμώντας ότι τελικά το ταμείο ενδέχεται να αυξήσει τα κεφάλαιά του κατά 2 ή 3 φορές. «Βγαίνει σαφώς εκτός στόχου», δηλώνει ένας αξιωματούχος. Οι ανησυχίες για την επιτυχία της μόχλευσης θα είναι και βασικό θέμα στην ατζέντα της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης την Τρίτη.

Οι αξιωματούχοι είναι επίσης απαισιόδοξοι κι ως προς τις προοπτικές της δεύτερης πηγής μόχλευσης, το όχημα επενδύσεων που έχει σχεδιαστεί για να δελεάσει τους επενδυτές από τις αναδυόμενες αγορές. Ένας εξ αυτών δήλωσε πως η υποδοχή της πρότασης από την Κίνα και τη Βραζιλία ήταν τόσο χλιαρή που φαίνεται πως η μάχη θα είναι σκληρή για να συγκεντρωθούν τα κεφάλαια.

Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης δεν θα διατυπώσουν σαφείς δεσμεύσεις στήριξης προς το ταμείο, αν και αυτό παραμένει μία ενεργή επιλογή για το EFSF. Ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος υποστήριξε ότι θα πρέπει να αναμένουμε δεσμεύσεις μόνο όταν γίνουν γνωστοί οι ακριβείς όροι της χρήσης του επενδυτικού οχήματος (SPV) που έχει αποφασιστεί να δημιουργηθεί.

Η μόχλευση των συρρικνούμενων πόρων του EFSF ήταν ο βασικός παράγοντας του μεγάλου σχεδίου που ανακοινώθηκε κατά τη σύνοδο του Οκτωβρίου για τη δημιουργία τείχους προστασίας ώστε να ανακοπεί η μετάδοση της κρίσης από την Ελλάδα στις ευρωπαϊκές τράπεζες και στις μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης, ειδικότερα την Ιταλία.

Η ενίσχυση του κόστους δανεισμού στην Ιταλία και στην Ισπανία σε οδυνηρά υψηλά επίπεδα, όμως, υπογραμμίζει τη δριμύτητα της κρίσης και επαναφέρει τη συζήτηση για ακόμη πιο δραστικές εναλλακτικές για την αύξηση της επιρροής του ταμείου διάσωσης. Μία ακόμη ανησυχία είναι η πιθανότητα υποβάθμισης της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Γαλλίας, εξέλιξη που θα υπονομεύσει την ισχύ του EFSF, καθώς το ταμείο στηρίχθηκε στις εγγυήσεις χωρών που έχουν αξιολόγηση τριπλού Α.

Στα σενάρια των εναλλακτικών επιλογών περιλαμβάνεται το ενδεχόμενο νέων εγγυήσεων ή κεφαλαιακών ενέσεων, να δοθεί στο EFSF τραπεζική άδεια, ή ακόμη και η επίσπευση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας – του μόνιμου μηχανισμού διάσωσης της ευρωζώνης που θεωρητικά αντικαθιστά το EFSF το 2013 – έτσι ώστε να λειτουργεί παράλληλα με το EFSF, αντί να το αντικαταστήσει.

Δεδομένων της υψηλής αστάθειας στις αγορές και της αβεβαιότητας ως προς τις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είναι σχεδόν ανέφικτο να προβλέψει κανείς την αξία των ομολόγων που θα μπορέσει τελικά να «ασφαλίσει» το EFSF.

Το ίδιο το ταμείο, πάντως, δηλώνει βέβαιο ότι οι επενδυτές θα δελεαστούν από την παροχή εγγυήσεων έναντι ζημιών έως 30% και οι αξιωματούχοι επισημαίνουν ότι το ταμείο βρίσκεται στην κατεύθυνση να θέσει τους όρους των διαφορετικών επιλογών για τη μόχλευση των πόρων.