«Λευκή περιστερά» ο ΛΑΟΣ

Από Το Ποντίκι 17.11.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

«Σήμερα είμαστε δύο κόσμοι: Οι ευρωπαϊστές και οι κομμουνιστές. Ο λαός καλείται να επιλέξει: Ή θα προχωρήσουμε με τον κομμουνισμό, δηλαδή τον σταλινι­σμό, ή θα προχωρήσουμε ευρωπαϊκά. Ξεχάστε τα κόμματα όπως τα ξέρατε. Σήμερα δεν υπάρχουν οι τεράστιες δι­αφορές μεταξύ ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ. Είναι δυο κόσμοι, οι ευρωπαϊστές εναντίον των κομμουνιστών».

Το ψυχροπολεμικό δίλημμα - τοπο­θέτηση που ακούσαμε τόσο από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη στον ΣΚΑΪ όσο και από τον νεόκοπο υπουργό (!) Υποδομών (δηλαδή... Δη­μοσίων Έργων) Μ. Βορίδη στη συζή­τηση περί ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ) Παπαδήμου στη Βουλή περιγράφει επα­κριβώς την επικίνδυνη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο, προκει­μένου να διασωθεί, μπαίνει στον πει­ρασμό να αξιοποιήσει ακόμη και τις ακροδεξιές του εφεδρείες.

Ο ακροδεξιός πειρασμός, στον οποίο υπέκυψε - πολύ εύκολα ομολο­γουμένως - η ελληνική πολιτική ελίτ, περιγράφει μια πολύ βαθιά συνέπεια της οικονομικής κρίσης, η οποία προ­φανώς δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Σε ανάλυσή του το έμπειρο αμερικανι­κό ινστιτούτο στρατηγικής πρόβλεψης Stratfor θέτει το θέμα των συνεπειών της οικονομικής κρίσης στο ευρωπαϊ­κό πολιτικό εποικοδόμημα ως εξής:

Ο καθένας πια αναρωτιέται για την επόμενη καταστροφή που θα χτυ­πήσει την Ευρώπη. Η Ιταλία βρί­σκεται στο επίκεντρο, η Ισπανία είναι μια ακό­μη πιθανότητα. Ωστόσο, αυτές οι κρίσεις βρί­σκονται ήδη σε εξέλι­ξη. Εξετάζει λοιπόν την επόμενη ευρωπαϊκή κρί­ση, για την οποία προβλέπει ότι  θα είναι πολιτική.

Μι­λώντας για την πο­λιτική κρίση στην Ευ­ρώπη η ανάλυση του (αμερικανικής λογικής και οπτικής) ινστιτούτου κάνει λόγο για τη μάχη που δίνει η ευρωπαϊκή πο­λιτική ελίτ προκειμένου να διατηρήσει τη θέση της εις βάρος άλλων δυνάμε­ων που μπορούν να αναδειχτούν μέσα από την κρίση.

Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. (οι εγχώριες ελίτ) εξασφάλιζαν τη θέση τους στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα όσο το εγχείρημα της Ε.Ε. ήταν σε θέση να εξασφαλίσει ευημερία και ψευδαι­σθήσεις για πολιτικές και οικονομικές συγκλίσεις και ολοκληρώσεις.

Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, οι ψευδαισθήσεις διαλύονται. Αυτό που μένει να διαχειριστούν οι Ευρω­παίοι εταίροι, είναι τα προβλήματα και οι διαφορές τους...

Κόμματα σε παράκρουση

Στο εσωτερικό της χώρας η χρησιμο­ποίηση της Ακροδεξιάς ως «συγκολ­λητικής» ουσίας για τη στερέωση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. υπό τον «τεχνοκράτη» Παπαδήμο – όπως παινεύτηκε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης – ήδη έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αντί για τη συγκόλληση της συγκυβέρνησης, ετοιμαζόμαστε να δούμε σύντο­μα την... αποκόλληση τμημάτων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

♦ Στα στελέχη κυρίως του ΠΑΣΟΚ εί­ναι εντονότατη η δυσφορία για τον εναγκαλισμό του πάλαι ποτέ κόμματος του «δημοκρατικού χώρου» (για όσους θυμούνται την πολιτική μυθολογία της δεκαετίας του 1980) με τους δεδηλω­μένους θαυμαστές των συνταγματαρ­χών παλαιότερα, του Μεταξά σήμερα και πάει λέγοντας.

♦ Στη Ν.Δ. ήδη διαισθάνονται – και χαμηλόφωνα, προς το παρόν, ομολογούν – ότι η κυβέρνηση Παπαδή-μου θα αποτελέσει το «πλυντήριο» για καραμπινάτους ακροδεξιούς, οι οποίοι ξαφνικά θα αναβαπτιστούν ως «πολιτικοί ευθύνης» και θα διεκδική­σουν μερίδιο εξουσίας από τους παραδοσιακούς αστικούς σχηματισμούς – και αύριο, ίσως, μερίδιο και από την κοινωνική διαμαρτυρία.

Και στους δύο χώρους ωστόσο δι­απιστώνεται ότι ανοίγει μια περίοδος πολιτικής αβεβαιότητας και αστάθει­ας. Πρώτο σύμπτωμα η ρευστοποίη­ση των παραδοσιακών «διαχωριστι­κών γραμμών», οι οποίες γίνονται ένας άμορφος χυλός καθώς στα δύο – μέχρι πρότινος... μεγάλα – κόμμα­τα μπαίνουν επισήμως διαχωριστικές γραμμές στη βάση της αποδοχής ή όχι του καθεστώτος της «νέας κατοχής».

Το αν ο παλιακός γκεμπελισμός του ΛΑΟΣ περί διαχωρισμού σε «ευρωπαϊ­στές» και «κομμουνιστές» θα τον βοη­θήσει να αποσπάσει και τη διαμαρτυ­ρία, είναι μια άλλη υπόθεση.

Ζήτημα δημοκρατίας

Αν όμως αυτά είναι τα προβλήμα­τα που ταλανίζουν τα κόμματα, πολύ πιο σοβαρά είναι αυτά που αντιμετω­πίζουν η χώρα και η ταλαίπωρη δημο­κρατία της.

Ο... αβάδιστος αρραβώνας του αστικού – όπως συνηθίζει να αυτοπροσδιορίζεται – πολιτικού κόσμου με τους ακροδεξιούς δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήδη η χώρα ακροβατούσε στο όριο της δημοκρατικής έκπτωσης.

Τώρα έχουμε την παράδοση της εξουσίας – χωρίς εκλογές – σε μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την υλοποίηση του σχεδίου ελεγχόμενης χρεοκοπίας της 26ης και 27ης Οκτω­βρίου, τη σύναψη του νέου δανείου που θα μεταβάλει το νομικό καθε­στώς του ελληνικού χρέους και θα δεσμεύσει με όρους καταστροφής τη χώρα για πολλά χρόνια και θα οριστι­κοποιήσει τη δήμευση της ελληνικής περιουσίας.

Το ότι ο... αστικός πολιτικός κόσμος θεώρησε ότι η συγκολλητική ουσία μι­ας τέτοιας μείζονος επιλογής πρέπει να είναι η Ακροδεξιά και όχι ο ελληνι­κός λαός, δείχνει ότι όχι μόνο η μετα­πολίτευση σάπισε και καταρρέει, αλλά και ότι η ίδια η δημοκρατία πρέπει σο­βαρά να ανησυχεί.

Από την άνοιξη του 2010 η χώρα ήδη κυβερνάται υπό καθεστώς «έκτα­κτης ανάγκης», με νόμους «έκτακτης ανάγκης», αφού ο μεγάλος... «δημο­κράτης» Παπανδρέου, που θυμήθη­κε στα στερνά τα δημοψηφίσματα, απαξίωσε τότε να ρωτήσει τον ελλη­νικό λαό θεωρώντας ότι η απάτη «λε­φτά υπάρχουν» τον νομιμοποιούσε να προχωρήσει στην πιο καταστροφική δέσμευση που θα μπορούσε να ανα­λάβει η Ελλάδα.

Η οικονομική και κοινωνική κα­ταστροφή της χώρας, η ανα­πόφευκτη πτώχευσή της και η υποδούλωση   στους   δανει­στές έγιναν με μια δανειακή σύμβαση που ούτε η Βουλή δεν γνωρίζει τι περιέχει και υπογράφτηκε από έναν υπουρ­γό (Παπακωνσταντίνου) ο οποί­ος ενδύθηκε αρμοδιότητες του Προέ­δρου της Δημοκρατίας, ενώ η επόμενη θα υπογραφτεί, και πάλι υπό συνθήκες «έκτακτης ανάγκης», από μη εκλεγμέ­νη κυβέρνηση!

Ο γάμος με την Ακροδεξιά λοιπόν έρχεται ως επιστέγασμα μιας κυβέρ­νησης η οποία ήδη χαρακτηρίζεται ακόμη και από τραπεζίτες (Royal Bank of Scotland χθες) «ημιμαριονέτα». Το πολιτικό μείγμα που φτι­άχνεται – ανεξάρτητα από τη διάρκεια της σημερινής κυβέρνησης – είναι ένα τρομακτικό πρόπλασμα για το άμεσο μέλλον. Και κανένα πλυντήριο δεν μπορεί να το ξεπλύνει από το αντιδημοκρατικό του άρωμα...