Πούντες - πούντες οι εκλογές;

Ψάξε - ψάξε, δεν θα τις δεις

Από Το Ποντίκι 24.11.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Πάνου)

Οι εκλογές και η δημοκρατική διέξοδος για το πολιτικό σύστημα και τον τόπο ήταν, τελικά, το μεγάλο θύμα της αντιπαράθεσης γερμανοεταίρων και Σαμαρά. Χθες ο πρόεδρος της Ν.Δ. επαναδιατύπωσε την επιστολή που είχε αποστείλει στις 13.11.2011 στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ώστε να ικανοποιεί την απαίτηση του Βερολίνου για παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, η οποία είναι προορισμένη να υπογράψει, μεταξύ άλλων, και την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών που προωθεί το Βερολίνο.

Με αυτή την επιστολή προς Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ και Eurogroup, δηλαδή προς τους δανειστές και την επίσημη ευρωζώνη, ο Σαμαράς βρίσκει τη θέση του στο μνημονιακό στρατόπεδο, αφήνοντας κατ’ ουσίαν στην... Αριστερά (!) τον χώρο της αντιπολίτευσης σε μια πολιτική η οποία οδηγεί τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα στο γερμανικό άρμα και τεράστια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στην καταστροφή και την εξαθλίωση.


Συγκρίνοντας κάποιος τις δύο επιστολές, την πρώτη που ο Σαμαράς έστειλε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα στις 13 Νοεμβρίου και τη δεύτερη που απέστειλε χθες στην τρόικα και το Eurogroup, αντιλαμβάνεται μια... μικρή αλλά ουσιαστική «παράλειψη»: Έχει... εξαφανιστεί η ημερομηνία της 19ης Φεβρουαρίου, κατά την οποία η κυβέρνηση Παπαδήμου υποτίθεται πως είχε αναλάβει τη δέσμευση να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι οι εκλογές τον Φεβρουάριο ήταν το μοναδικό πολιτικό κέρδος που είχε αποκομίσει με τη συμφωνία του για τη συγκυβέρνηση υπό τον Παπαδήμο. Τώρα... πάπαλα.


Ο ύψιστος στόχος

Με την επιστολή του Σαμαρά μειώθηκαν οι επικίνδυνες ταλαντώσεις στο τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο στεκόταν ακινητοποιημένος ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος. Το σχοινί αυτό, πάνω από το χάος της οικονομικής κατάρρευσης, από τη μια πλευρά τραβούσαν οι «εταίροι και σύμμαχοι», οι οποίοι υπό γερμανική καθοδήγηση εκβίασαν και απέσπασαν την υπογραφή και του Σαμαρά. Στόχος του εκβιασμού ήταν να υπογραμμιστεί ότι δεν υπάρχει η παραμικρή εναλλακτική πρόταση διεξόδου.

Από την άλλη, στο εσωτερικό της χώρας, με το σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατεί η εθνοσωτήριος συγκυβέρνηση παίζουν οι άσπονδοι φίλοι και πρόσκαιροι εταίροι προκειμένου να διασώσουν ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί από το πολιτικό τους κεφάλαιο.

Αν και υπήρχε μια σύγχυση γύρω από το τι ακριβώς οι Γερμανοί ζητούσαν από τον Σαμαρά να υπογράψει, δεν είναι κρυφός ο ύψιστος στόχος του Βερολίνου: η αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών. Η αλλαγή πλεύσης του Σαμαρά σχετικά με την ημερομηνία των εκλογών προσφέρει στο Βερολίνο την ικανοποίηση ότι με την κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα η ταχύτατη διαδικασία αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών.

Με πιο απλά λόγια το Βερολίνο, μέσα από την αλλαγή τους, επιδιώκει να επιβάλει τον γερμανικό (πολιτικό) νόμο και τον δημοσιονομικό έλεγχο σε όλη την Ευρώπη, ως αντάλλαγμα για να προσφέρει ένα είδος εγγύησης του χρέους της ευρωζώνης – είτε με ευρωομόλογο είτε με ενεργοποίηση της ΕΚΤ είτε με συνδυασμό των δύο.

Με ακόμη πιο απλά λόγια, όλα όσα ξέραμε περί ομόφωνων αποφάσεων, περί δικαιώματος βέτο και μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων, όσα δηλαδή χαρακτήριζαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οι Γερμανοί θέλουν να τα ξεχάσουμε.

Η προβαλλόμενη ως «καλή» για την Ελλάδα απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου περιγράφει ακριβώς αυτή τη δέσμευση των κυβερνήσεων στο γερμανικό όραμα (ή μήπως... άρμα;) για τη δημιουργία μιας γερμανικής Ευρώπης.

Καθώς η αλλαγή των συνθηκών – και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικού πολέμου – δεν είναι μια απλή διαδικασία, το Βερολίνο επιδιώκει την τάχιστη εξέλιξή της. Σε αυτό το πλαίσιο οι Γερμανοί δεν έχουν τη διάθεση να ρισκάρουν το περιθώριο καμίας αμφισβήτησης.

● Γι' αυτό άδειασαν τον Παπανδρέου και το δημοψήφισμά του.

● Γι' αυτό εκθρόνισαν τον Μπερλουσκόνι.

● Γι' αυτό ζήτησαν τον ενυπόγραφο εξευτελισμό του Σαμαρά, ο οποίος επιχείρησε να διασώσει την πολιτική του επιρροή στο εσωτερικό με αντιμνημονιακές ακροβασίες και διαφορετικά «μείγματα πολιτικής».

Σε μια τόσο κρίσιμη φάση για τα γερμανικά συμφέροντα, όμως, δεν γίνονται ανεκτοί ούτε οι ψίθυροι αμφισβήτησης.


Το εσωτερικό παιχνίδι

Τη ρυμούλκηση του Σαμαρά στο κάρο του υψηλού πολιτικού κόστους που συνεπάγεται η πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων οι Γερμανοί τη ζητούσαν από την αρχή, κάνοντας λόγο για την απαραίτητη συναίνεση μεταξύ των κομμάτων εξουσίας. Ωστόσο το «κόλπο» της έγγραφης δέσμευσής του φαίνεται, όπως αρχίζει να διακρίνεται στο ρεπορτάζ από τις Βρυξέλλες, ήταν ελληνική πατέντα.

Για την ακρίβεια, μια ιδέα του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος είχε κάθε πολιτικό συμφέρον να (μα)ζέψει τα παιδιά τα ατίθασα της Ν.Δ. με το κόστος που συνεπάγεται η επερχόμενη λαίλαπα των νέων μέτρων.

Με τον τρόπο αυτόν τα δύο κόμματα εξουσίας, κάτω από το καπέλο του τεχνοκράτη και κοινής αποδοχής πρωθυπουργού, θα εισέπρατταν εξ αδιαιρέτου τη φθορά και το κόστος και θα έδιναν, σε γενικές γραμμές, επί ίσοις όροις τη μεταξύ τους μάχη όταν θα ερχόταν η ώρα των εκλογών.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η υπογραφή που ζητούν από τον Σαμαρά σημαίνει:

● Για το ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο και τον Βενιζέλο μια ανάσα ανακούφισης.

● Για τους Γερμανούς μια απαραίτητη διαβεβαίωση ότι κανείς Σαμαράς δεν πρόκειται να δυσκολέψει το σχέδιό τους.

● Για τη Ν.Δ. και τον Σαμαρά απώλεια αξιοπρέπειας και πολιτικού πλεονεκτήματος.

Συμπέρασμα; (Και) με την υπογραφή Σαμαρά ολοκληρώνεται μια διαδικασία για τη δημιουργία και στήριξη μιας κυβέρνησης η οποία είναι προορισμένη να αναλάβει δεσμεύσεις και να υλοποιήσει αποφάσεις που θα καθορίσουν την τύχη της χώρας για δεκαετίες, ερήμην του ελληνικού λαού, ο οποίος, όταν άρχισε αυτή η ιστορία, έδωσε την ψήφο του σ’ αυτούς που τον διαβεβαίωσαν ότι «λεφτά υπάρχουν»...