Χρηματοπιστωτική φασιστική τυραννία

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Αποκάλυψη; Και στις οκτώ πρώτες θέσεις στη λίστα με τις χώρες για τις οποίες αυξήθηκαν οι πιθανότητες χρεοκοπίας τους βρίσκονταν χθες χώρες ευρωπαϊκές: Ελλάδα, Ολλανδία, Εσθονία, Φινλανδία, Αυστρία, Γαλλία, Σουηδία και Τσεχία (στοιχεία CMA). Η κρίση μεταδίδεται σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Κανένα ευρωπαϊκό ομόλογο δεν είναι πια ασφαλές.

Και το όνομα του έργου; Η Ρώμη καίγεται. Με ένα σενάριο «Made in Frankfurt» από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με την ευγενική χορηγία της νεοφιλελεύθερης σχολής TINA («There Is No Alternative»: «Δεν υπάρχει άλλη λύση»), που προωθεί τη λιτότητα και την κοινωνική εξαθλίωση.


● Τι και αν η Ιταλία έχει πρωτογενές πλεόνασμα;


● Τι και αν το χρέος της (ιδιωτικό και δημόσιο) είναι πολύ χαμηλότερο από το γαλλικό, το βρετανικό, το αμερικανικό και το ιαπωνικό;

Η Ιταλία έπρεπε να πέσει και αυτή, ώστε να παραδοθεί στους πεφωτισμένους της Τριμερούς Επιτροπής του Ροκφέλερ και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Οι γαλλογερμανικές ολιγαρχίες επιμένουν ότι η ευρωζώνη μπορεί να διασωθεί με αυτό που έχουν ονομάσει Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Όμως, ακόμη και αυτό το ταμείο καταβροχθίζεται σήμερα από τις αγορές, διαπιστώνει ο δημοσιογράφος Πέπε Εσκομπάρ στο «Αλ Τζαζίρα». Ένα τερατώδες ταμείο, λοιπόν, στημένο στο πρότυπο με το οποίο έστηνε τις κομπίνες της η Γκόλντμαν Σακς, βρίσκεται σήμερα στην ανάγκη να διασωθεί και αυτό, μετά την κατάρρευση των ευρωπαϊκών ομολόγων. Τέτοια σενάρια δεν γράφονται ούτε στο Χόλιγουντ.

Το συμπέρασμα; Το συνολικό ευρωπαϊκό χρέος, που υπολογίζεται σε 3 τρισ. ευρώ, είναι πια αδύνατο να αποπληρωθεί, λέει ο οικονομικός αναλυτής Τσαρλς Χιου Σμιθ. Και άρα πρέπει να διαγραφεί.

● Ερώτηση: Ποιος θα πληρώσει τη ζημιά;

● Απάντηση: Εκείνοι που ανέλαβαν το ρίσκο. Επειδή το θεμελιώδες ελάττωμα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ήταν αυτό: το κέρδος αποσυνδέθηκε από το ρίσκο.

«Εκείνοι που ρισκάριζαν μετέθεταν το ρίσκο σε άλλους: στους φορολογουμένους ή στους λαούς που είχαν το νόμισμα» λέει ο Σμιθ. «Τα κέρδη ήταν δικά τους, αλλά οι ζημιές μεταφέρονταν στους λαούς με διασώσεις ή τύπωμα χρήματος. Με τις διασώσεις οι ζημιές βάρυναν τους φορολογουμένους και με το τύπωμα όποιον κρατούσε στα χέρια του το υποτιμημένο νόμισμα». Το ρίσκο φορτωνόταν στον ανύποπτο κοσμάκη και τα κέρδη συγκεντρώνονταν στα χέρια των λίγων που έλεγχαν το παιχνίδι.

Γι' αυτό δεν υπάρχει σήμερα τρόπος να ξεφύγει η Ευρώπη από τα δίχτυα του χρέους μέσω της ανάπτυξης. Επειδή ένα μεγάλο μέρος της περίφημης «ανάπτυξης» της ευρωζώνης ήταν ακριβώς αποτέλεσμα αυτού του τζόγου, που σήμερα έχει πια ξεπεράσει την ημερομηνία λήξης του. Και γι' αυτό η λιτότητα δεν οδηγεί πουθενά. Η μόνη διέξοδος είναι το κλείσιμο της στρόφιγγας του χρέους.

Αν εκείνοι που ρισκάρισαν για να κερδίσουν δεν αναγκαστούν να αναλάβουν το ρίσκο της κερδοσκοπίας τους, λέει ο Τσαρλς Χιου Σμιθ, αυτό θα σημαίνει πως «δεν ζούμε πια ούτε στον καπιταλισμό ούτε στη δημοκρατία, αλλά σε μια χρηματοπιστωτική φασιστική τυραννία».