Προσωπικός του μονόδρομος...

Από Το Ποντίκι 3.11.2011

Τον Ιανουάριο του 2010, ενώ η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απειλούσε τους Γερμανούς με... «περίστροφα» (ΔΝΤ) πάνω στο διπλωματικό τραπέζι, υπουργός της κυβέρνησης και στενός συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου εκτιμούσε με ανησυχία σε φιλική off the record συζήτηση ότι: Σε μια στιγμή που ξεσπά νομισματικός πόλεμος ΗΠΑ - Γερμανίας και η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται στο χάος της κρίσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει ζεστή την πλάτη της ακουμπώντας στη Γερμανία, από την οποία εξαρτάται απόλυτα. Όμως, διαπίστωνε ο υπουργός, ο Γιώργος δεν έχει ευρωπαϊκή κουλτούρα...


Έκτοτε η έλλειψη ευρωπαϊκής κουλτούρας του Γ. Παπανδρέου μετέτρεψε αυτόν και τη χώρα σε μοχλό πίεσης κατά του Βερολίνου και των επιδιώξεών του για τη δημιουργία μιας γερμανικής Ευρώπης.


Η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ και μέσω αυτού η θεσμική εμπλοκή της Ουάσιγκτον στα δημοσιονομικά της Ε.Ε. πιστώνεται στον αμερικανικό «λογαριασμό» του Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται, ωστόσο, για λογαριασμό ο οποίος δεν αποδίδει προς το παρόν τα... αναμενόμενα.

Η χώρα αντιμετωπίζει τη γερμανική οργή, η οποία εκδηλώνεται με κλιμακούμενη ένταση, καθώς το Βερολίνο κρατά το κλειδί της χρηματοδότησης της χώρας. Για τη συνέχιση της πίστωσης καταβάλλεται τεράστιο οικονομικό (εκχώρηση δημόσιας περιουσίας και πόρων) και πολιτικό (αυστηρή εποπτεία) τίμημα.

Επιπρόσθετα θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι, παρά το υψηλό τίμημα που καταβάλλει, οι αποφάσεις των εποπτών οδηγούν τη χώρα στον μονόδρομο της οικονομικής καταστροφής.

Με την «ακατανόητη» απόφαση για το δημοψήφισμα είναι προφανές ότι ο Γ. Παπανδρέου εξακολουθεί να προσφέρει τη χώρα ως εργαλείο στα χέρια της Ουάσιγκτον κατά της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.

Αυτή η επιλογή του πρωθυπουργού εμφανίζεται ως προσωπικός του μονόδρομος. Η χώρα, ωστόσο, δεν είναι υποχρεωμένη να βαδίσει στον μονόδρομο του Γ. Παπανδρέου ούτε να τον ακολουθήσει στο αδιέξοδό του...

Άλλωστε η απάντηση της ευρωζώνης δεν αναμένεται ότι θα είναι χάδι. Όσο κι αν ο πρωθυπουργός μας προσπαθεί να παίξει προσωπικό παιχνίδι προσδοκώντας πολιτικά ανταλλάγματα, ο πόλεμος τον υπερβαίνει. Και το μόνο βέβαιο θύμα των καταστροφικών επιλογών του θα είναι η Ελλάδα...