Ειδική Οικονομική Ζώνη για τον τζόγο

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Μια χώρα όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, όπου η ύφεση έχει χτυπήσει σκληρά, όπου η τραπεζική κερδοσκοπία ξετίναξε όσους θέλησαν να αγοράσουν σπίτι με δανεικά δεν τη λέει κανείς παράδεισο. Είναι μια χώρα που φλέγεται από τη λιτότητα. Όμως δεν πειράζει. Μέσα σε αυτή την κόλαση, η κυβέρνησή της υπόσχεται στους πολίτες της έναν τεχνητό παράδεισο.


Η κυβέρνηση της Ισπανίας, σε συνεργασία με τον αμερικανό μεγιστάνα των καζίνων Σέλντον Άντελσον, σχεδιάζει να δημιουργήσει στη χώρα μια «ζώνη του τζόγου» – ένα Euro Vegas – όμοια με εκείνες που υπάρχουν στη Νεβάδα, στη Σιγκαπούρη και στο Μακάο, με 6 καζίνα, 18.000 «κουλοχέρηδες», 3 γήπεδα γκολφ, θέατρα, σινεμά, ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα.


Θα είναι μια επένδυση 15 δισ. ευρώ που θα δημιουργήσει 260.000 θέσεις εργασίας, υπόσχεται ο Σέλντον Άντελσον, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, που η αυτοκρατορία του βρίσκεται στο Λας Βέγκας. Και η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη διαγκωνίζονται ποια θα τον κερδίσει, κάνοντας τις περισσότερες υποχωρήσεις στις απαιτήσεις του. Η εφημερίδα «Ελ Παΐς» δίνει ένα δείγμα αυτών των απαιτήσεων που ο αμερικανός επενδυτής διατύπωσε προς τις ισπανικές Αρχές:

● εξαίρεση από τον ΦΠΑ, από τη φορολόγηση του τζόγου και από τις ασφαλιστικές εισφορές,

● μεταρρύθμιση του εργατικού δικαίου,

● ειδικό νομικό καθεστώς για μία τριακονταετία,

● ευρωπαϊκή επιδότηση,

● δωρεά γαιών,

● άρση απαγόρευσης των τυχερών παιχνιδιών για ανηλίκους,

● άρση απαγόρευσης του καπνίσματος.

Μια ζώνη δηλαδή εκτός και υπεράνω του νόμου, που δείχνει πόσο ταπεινωτικά τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν σήμερα πια αφεθεί στο έλεος των αγορών και των τυχοδιωκτών.

Το ξεγύμνωμα αυτό γίνεται για να ευνοηθεί μια δραστηριότητα, ο τζόγος, η οποία δεν προσφέρει καμία προστιθέμενη αξία στην κοινωνία, ένα Λας Βέγκας αντί, ας πούμε, για μια ευρωπαϊκή Σίλικον Βάλεϊ που θα μπορούσε να προσελκύει ερευνητές και επιστήμονες από όλο τον κόσμο.

Όταν ένα σύστημα βουλιάζει, του είναι πάντα χρήσιμο να αποστρέφει την προσοχή των πολιτών από τη σοβαρότητα της κατάστασης, έστω και με ένα σύγχρονο Circus maximus που οδηγεί σε έναν κόσμο απατηλό και απομακρυσμένο από την πραγματικότητα, όπως ακριβώς στα χρόνια της παρακμής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Το ισπανικό προηγούμενο θα μπορούσαν να μιμηθούν και άλλες περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες που χειμάζονται από την κρίση. Ίσως δεν απέχει πολύ η μέρα που στην επικράτεια ενός κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα οριστεί μια «ελεύθερη ζώνη» όπου επιχειρήσεις όπως η κινεζική Φόξκον θα εγκαθιστούν τα εργοστάσιά τους επιβάλλοντας στην κυβέρνηση αυτού του κράτους όρους σαν και αυτούς:

«Δεν πληρώνουμε φόρους, εμείς θα γράφουμε τους νόμους και θα τηρούμε την τάξη σύμφωνα με τα κριτήρια που εμείς θα θεσπίζουμε στο εσωτερικό της ζώνης. Να είστε ευχαριστημένοι που εξασφαλίζουμε δουλειά στους πολίτες σας και να ξέρετε πως θα εξακολουθήσουμε να το κάνουμε πάντα με τους δικούς μας όρους».