Αυτοβιογραφική προκήρυξη

Από Το Ποντίκι 5.4.2012

Προκήρυξη με πολλά «αυτοβιογραφικά» στοιχεία ήταν αυτή που αναρτήθηκε ξημερώματα της... Πρωταπριλιάς στο athens.indymedia.org, για ν’ «αποκαθηλωθεί» λίγο αργότερα από τους διαχειριστές της ιστοσελίδας και να επανέλθει περίπου 24 ώρες αργότερα και αμέσως μόλις η συντονιστική ομάδα διαπίστωσε ότι ήταν αυθεντικό το κείμενο και όχι κάποια κακόγουστη φάρσα.

Αρκετά νωρίτερα, ωστόσο, αμέσως μόλις οι «ιεροφάντες» της αντιτρομοκρατικής ανέγνωσαν μέχρι το «μεδούλι», και το υστερόγραφο δηλαδή, την προκήρυξη της οργάνωσης που εγκαινίασε τη φάση της... «νέας νεοτρομοκρατίας» (αχ, αυτή η απίθανη ορολογία της αντιτρομοκρατικής) ως «12 Φλεβάρη», είχαν αποφανθεί πέρα από κάθε αμφιβολία για τη γνησιότητά της.


Κι αυτό διότι ο συντάκτης του κειμένου δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνειών από αυτά καθαυτά τα «αυτοβιογραφικά» στοιχεία που παρέθετε. Περιέγραφε τους όρους, τις προϋποθέσεις και την προπαρασκευή για το τζούφιο χτύπημα στις 25 Φεβρουαρίου με ωρολογιακή εμπρηστική βόμβα στην ίσως πιο κρίσιμη κοινωνικοοικονομική υποδομή της Αθήνας: το μετρό.

Μόνο που, καταπώς φαίνεται, η σημειολογική υιοθέτηση της 12ης Φεβρουαρίου ως σφραγίδας και επωνυμίας της οργάνωσης έγινε κάπως βεβιασμένα, δεδομένου ότι, για ένα τέτοιου εύρους και απήχησης χτύπημα, 13 ημέρες προετοιμασίας ήταν πολύ λίγες.

Συνεπώς, με κάποιο ρίσκο, στην αντιτρομοκρατική υποθέτουν ότι προηγήθηκαν ο εντοπισμός και ο ορισμός του υποψήφιου στόχου, σχεδόν έβαινε προς το καταληκτικό της επίπεδο η διαδικασία της προετοιμασίας και απλώς προέκυψε η επιλογή της ονομασίας προέλευσης, από μία ημερομηνία κατά την οποία η Αθήνα σείστηκε από τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας μυριάδας κόσμου, αλλά και το ιστορικό της κέντρο λαβώθηκε από τη δήωση ιστορικών της κτηρίων που παραδόθηκαν άνευ όρων στη μανία της φωτιάς.


Η αυτοπαρουσίαση...

Η οργάνωση έμελλε να πάρει το βάπτισμα του πυρός μέσα από μια αλληλουχία αντιφάσεων μεταξύ πρόθεσης, μεθοδολογίας και αποτελέσματος. Ενώ οι πυροτεχνουργοί, για παράδειγμα, διέβλεψαν στη συνδεσμολογία του μηχανισμού «πατέντες» των Πυρήνων της Φωτιάς, το κείμενο της προκήρυξης δεν αποπνέει τον μηδενισμό των αντίστοιχων της Συνωμοσίας, ενώ ο συγγραφέας του κειμένου παραθέτει τάσεις οικονομικής και ιστορικής ανάλυσης, κάτι που δεν ήταν ποτέ το φόρτε ούτε της Συνωμοσίας ούτε της όμαιμης Σέχτας.

Ο συντάκτης κάνει μια αναγωγή στο μεγάλο κραχ του 1929 και χρησιμοποιεί έναν όρο ασυνήθιστο στις τρέχουσες αναλύσεις του συρμού. Αναφέρεται στα Hoovervilles. «Έτσι αποκαλούνταν (από το όνομα του προέδρου Hoover) οι αυθαίρετοι καταυλισμοί με παράγκες, που ξεφύτρωναν στις παρυφές των αμερικανικών μεγαλουπόλεων την εποχή της μεγάλης κρίσης / ύφεσης του 1929-1933» (http://www.sofokleousin.gr/ archives/87520).

Γράφει συγκεκριμένα: 

«Με το κέντρο της Αθήνας να παραπέμπει στα Hoovervilles, τα ποσοστά ανεργίας να αυξάνονται ραγδαία και οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μια μετά την άλλη. Το κραχ του 1929 και η κρίση τα επόμενα χρόνια, μέχρι και την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, άλλαξε τη βασική συνθήκη - ποσοτική θεωρία του χρήματος που επικρατούσε σε διεθνές οικονομικό επίπεδο». 

Τέτοιου τύπου κείμενο από ένοπλη οργάνωση είχε να δημοσιευθεί από την περίοδο της ανατίναξης του Χρηματιστηρίου από τον Επαναστατικό Αγώνα (2 Σεπτεμβρίου 2009).

Στη συνέχεια, για να επανέλθουμε στο παρόν, παρακολουθώντας τη ροή του κειμένου, βλέπουμε άλλη μία χτυπητή αντίθεση σε σχέση με τα συγγραφικά καταπιστεύματα της Συνωμοσίας και της Σέχτας, που λίγο έως πολύ είχαν κοινές ιδεολογικές και ερμηνευτικές αναφορές. Ο συντάκτης διατυπώνει την ανάγκη ν’ ακουστούν όλα όσα θέλει να κοινοποιήσει, ανεξαρτήτως του εάν το επικοινωνιακό μέσο (βόμβα στο μετρό) διχάσει ή ακόμη κι εξοργίσει τους δυνάμει αναγνώστες.

«Μέσα σε μια τέτοια λοιπόν – ιδιαίτερα ευαίσθητη – περίοδο επιλέξαμε να τοποθετήσουμε έναν εμπρηστικό μηχανισμό στον συρμό του μετρό. Πέραν φυσικά των ειδικότερων λόγων που θα παραθέσουμε αργότερα, είναι μια κίνηση όπου ήταν αναμενόμενο να ακουστεί και να συζητηθεί έντονα. Ακόμα και να διχάσει, να προβληματίσει, να εξοργίσει... Ακόμα και αυτό. Ή ίσως κυρίως αυτό.

Έτσι, λοιπόν, μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε. Μας δίνεται το βήμα να τοποθετηθούμε και να ακουστούμε. Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα για εμάς, στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα, από το να ξέρουμε πως μέσα από μια κίνηση θα διαχύσουμε το λόγο μας και θα προπαγανδίσουμε τις ιδέες μας, ενώ θα μας αφουγκράζεται ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας».

Κι εκεί ακριβώς σ’ αυτήν την επικοινωνιακή σχέση, «κεφαλαιοποιεί» τη 12η Φεβρουαρίου, ως συνάρτηση της οργής των μυριάδων διαδηλωτών κατά των εξοντωτικών αντιλαϊκών μέτρων και της οργής για τις καταστροφές που προξένησαν οι ορδές των βανδάλων.


Όχι παράπλευρες απώλειες...

Σε αντίθεση με τη Σέχτα και τη Συνωμοσία, η «12 Φλεβάρη» μοιάζει ως οργάνωση περισσότερο συγγενική προς τη... φιλοσοφική θεώρηση της ένοπλης δράσης, καθώς αποκηρύσσει την ωμή βία.

«Η επιλογή του συγκεκριμένου σταθμού προέκυψε μετά από μελέτη του χώρου έτσι ώστε να διασφαλίσουμε την ακεραιότητα εργαζόμενων και επιβατών. Ο σταθμός του Αιγάλεω πληρούσε τις προϋποθέσεις και τους όρους ασφαλείας που εμείς είχαμε θέσει έτσι ώστε πέραν των υλικών ζημιών να μην κινδυνέψει ανθρώπινη ζωή. Δεν είμαστε της λογικής των παράπλευρων απωλειών, για την ακρίβεια είμαστε αντίθετοι με κάθε τέτοια λογική».

Αμέσως παρακάτω σημειώνεται μεταξύ άλλων:

«Οι σταθμοί του Μετρό ή θα είναι στην υπηρεσία του εξεγερμένου λαού ή θα γίνονται παρανάλωμα του πυρός, χωρίς βέβαια να κινδυνέψει κανένας πολίτης και κανένας εργαζόμενος του μετρό. (...) Η κίνησή μας αυτή ήταν ένα πρώτο συμβολικό μήνυμα προς την κατεύθυνση αυτή. Ανήκουμε στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο και ασπαζόμαστε τον πολύμορφο αγώνα. Απευθυνόμαστε στο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας που επιδιώκει την ολική ανατροπή, μακριά από μονόδρομους και φετιχισμούς. (...)

Ο οδηγός, από τη στιγμή που θα έβγαινε από το συρμό για να κατευθυνθεί προς το τέλος του, θα είχε στη διαθεσιμότητά του 11 πυροσβεστήρες (αφήνοντας έναν που θα ήταν κοντά στην εστία της φωτιάς). Το πλάτος του τούνελ είναι περίπου 15 μέτρα και το μήκος του 150 μέτρα, πράγμα που σημαίνει ότι ο οδηγός θα είχε τη δυνατότητα να απομακρυνθεί από την εστία φωτιάς, να φύγει από την αποβάθρα ή ακόμα να χρησιμοποιήσει τις εξόδους κινδύνου που υπάρχουν στον σταθμό».

Όλα όσα παραθέτει το κείμενο της προκήρυξης αφορούν... δεδομένα πραγματικά και προσδιορισμένα με ακρίβεια, κάτι που καταδεικνύει ότι αποτελούν προϊόν πολυήμερης και πολύωρης παρακολούθησης - καταγραφής.

Και συνεχίζει ο συντάκτης της προκήρυξης, ώστε να μη μείνει καμία σκιά σε όλα όσα διατείνεται:

«Επίσης είχαμε υπολογίσει ότι τη στιγμή της ανάφλεξης ο συρμός που θα ακολουθούσε θα βρισκόταν στον Κεραμεικό με κατεύθυνση προς τον Ελαιώνα, αρκετά μακριά από το Αιγάλεω, όπου οι επιβάτες θα μπορούσαν να αποβιβαστούν εκεί. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του σταθμού στο Αιγάλεω είναι η ευρυχωρία του.

Είναι ένας αρκετά ψηλοτάβανος σταθμός με άμεση οπτική επαφή, σε όλο το εύρος του, στις αποβάθρες αλλαγής στάθμευσης του συρμού. Έτσι ακόμα και οι επιβάτες που βρισκόντουσαν στον σταθμό θα αντιλαμβανόντουσαν από την πρώτη στιγμή την ύπαρξη φωτιάς στο τούνελ βρισκόμενοι πάντα σε απόσταση ασφαλείας...

Όσον αφορά τον καπνό από τη φωτιά, για να φτάσει στην αποβάθρα επιβίβασης θα έπρεπε πρώτα να γεμίσει όλο το τούνελ. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας μετά από 20 λεπτά ασταμάτητης πυρκαγιάς...

Τοποθετήσαμε τον μηχανισμό κάτω από την καρέκλα στο τελευταίο βαγόνι και όταν οι σύντροφοι βεβαιώθηκαν ότι ο συρμός ήταν εντελώς άδειος (εφόσον και ο τελευταίος επιβάτης, μια κοπέλα πιο συγκεκριμένα, αποβιβάστηκε) αποχώρησαν».

Εδώ ο συντάκτης γράφει λεπτομέρειες της επιχείρησης αναλαμβάνοντας το ρίσκο της... «αναγνώρισης», καθώς δηλώνει ξεκάθαρα ότι οι δράστες της ενέργειας ήταν οι τελευταίοι που αποχώρησαν από τον σταθμό. Και από την πλειάδα των καμερών εκχωρεί στην αντιτρομοκρατική την ευκαιρία να ψάξει μέσα από τις καταγραφές στοιχεία σωματομετρικά κυρίως για τους τελευταίους των επιβατών.

Όχι ότι τα σαΐνια δεν ήταν σίγουρα πως αυτοί ήταν οι τελευταίοι αναχωρήσαντες από τον σταθμό, όμως άλλο το τι εικάζουν και άλλο το τι τους «προσφέρει» αυτός που αναζητούν.


Το λάθος

Άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο εντοπίζεται στην αστοχία υλικού, καθώς άλλο ελαττωματικό στοιχείο στη συνδεσμολογία προσδιορίζει ο συντάκτης και άλλο οι πυροτεχνουργοί για την αποτυχία στην έκρηξη.

«Εξασφαλίζοντας έτσι πως ακόμα και αν από λάθος (συνδεσμολογικό λάθος στο κομμάτι του χρόνου δεν υπήρχε, αφού είχε ελεγχθεί το κύκλωμα αρκετές φορές, αλλά η ιστορία πολλών αγωνιστών από Ελλάδα και εξωτερικό μας δείχνει πως υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας που πρέπει να λαμβάνουμε πάντα υπ’ όψιν μας) ο μηχανισμός ενεργοποιούνταν νωρίτερα, δεν θα υπήρχε κίνδυνος για τους επιβάτες, παρά μόνο για τους συντρόφους...

Δεν είχαμε σκοπό να επεκταθούμε στο θέμα του μηχανισμού, αλλά η έκφανση του χτυπήματος και η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών του εμπρηστικού μηχανισμού μάς δίνει την ευκαιρία να γίνουμε πιο αναλυτικοί. Η αστοχία μας, στο συνδεσμολογικό κομμάτι, ήταν στην πυροδότηση της βενζίνης. Χρησιμοποιήσαμε λαμπτήρα πυρακτώσεως για την πυροδότηση, ο οποίος εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ελαττωματικός».

Το πόρισμα των πυροτεχνουργών όμως λέει ότι ο λαμπτήρας πυρακτώσεως άναψε. Αλλού συνεπώς, λένε, υπήρξε η αστοχία. Άντε να βγάλεις άκρη...