Ευχή και κατάρα

Από τη Ρήξη Απριλίου

Του Γιώργου Καραμπελιά

Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα

Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι
ο Ατζεσιβάνο. Κι ήτανε η ψυχή του
την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι.
Κι όπως κυλά από τ' άδυτα του αδύτου
των ουρανών μες στη νυχτιά έν' αστέρι.
ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς
με πράο αγέρι,
έτσι απ' τα στήθια πέταξε η πνοή του.

Χαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.
Γιατί μονάχα εκείνοι π' αγαπάνε
τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία
μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι
της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ
που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!

Άγγελος Σικελιανός

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή.

Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».

Το κείμενο του Δημήτρη Χριστούλια δεν χρειάζεται πολλά σχόλια. Θα γραφτεί στην ιστορία, δίπλα στα κείμενα του Μακρυγιάννη, των αγωνιστών της Αντίστασης, της ΕΟΚΑ.

Ας μην πει κανείς πως η πράξη του ήταν αδιέξοδη, διότι αντίθετα θέτει τα ζητήματα ακριβώς όπως έχουν. Οι Έλληνες γνωρίζουν τους υπευθύνους της εθνικής προδοσίας και δεν έχουν καμία αμφιβολία για την τιμωρία που τους αρμόζει, ωστόσο είναι απελπισμένοι και σε αδιέξοδο, δεν βλέπουν ακόμα θετικές διεξόδους από την κρίση.

Γι' αυτό ο Δημήτρης θα επιλέξει το θάνατο, αλλά με μια πράξη συμβολική και πολιτική στο έπακρο: Στην πλατεία Συντάγματος – το κέντρο των αγώνων των νεότερων Ελλήνων από το 1843 – έβαλε φωτιά στο δικό του μυαλό για να προκαλέσει μια πυρκαγιά στο δικό μας, για να αφυπνιστούν επί τέλους οι Έλληνες, οι νέοι, και να κάνουν το δικό τους καθήκον. Αυτός το έκανε το δικό του. Και μας άφησε «ευχή και κατάρα».

Τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε ποτέ χαμένοι, ό,τι κι αν λένε οι χλιαροί και οι εθνομηδενιστές, αλλά είναι το λίπασμα της λευτεριάς. Ο Δημήτρης θα συναντήσει τον Σαμουήλ στο Κούγκι, τις Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, τη Δέσπω στου Δημουλά τον Πύργο, τους ήρωες του Αρκαδίου, τον Σολωμό Σολωμού πάνω στον τούρκικο ιστό.