Δεσμώτες της τρόικας

Από Το Ποντίκι 29.3.2012 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

Πανικόβλητα οδεύουν προς την κάλπη τα επιτελεία των δύο (τέως) μεγάλων κομμάτων: χωρίς εκλογικά κέντρα, με περιορισμένη καμπάνια, με αυστηρά ελεγχόμενες... ημι-δημόσιες εμφανίσεις, με υπέρμετρη αξιοποίηση των ΜΜΕ, σχεδόν κρύβονται από τον ελληνικό λαό.

Τα πράγματα είναι παραπάνω από ζόρικα, καθώς ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ανεξαρτήτως των διαφορών στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, θα βαδίσουν σε δρόμο στρωμένο με αγκάθια, τα οποία σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται όχι μόνο με τα δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την κωλοτούμπα της Ν.Δ. στο δεύτερο μνημόνιο, αλλά με κάτι πολύ δυσκολότερο.


Καθώς η οικονομία καταρρέει ευρισκόμενη σε ελεύθερη πτώση, η κοινωνία έχει «γονατίσει» από τα ασήκωτα βάρη βλέποντας ακόμη και την εθνική κυριαρχία να γίνεται ένα κουρέλι στα χέρια της τρόικας και των συγκυβερνώντων εταίρων του... «δικομματισμού». Και μάλιστα όχι μόνο χωρίς ελπίδα διεξόδου, αλλά και με την προεξοφλημένη βεβαιότητα για πολύ βαρύτερο κόστος αμέσως μετά τις εκλογές και για πολλά χρόνια.

Τα κόμματα εξουσίας, αιχμάλωτα της τρόικας, των μνημονίων και των υπογραφών τους, αδυνατούν πλήρως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αλλά και να προσποιηθούν ότι έχουν ένα μοντέλο όχι διεξόδου, αλλά έστω διαχείρισης της κρίσης. Έτσι καταφεύγουν σε μέσα τα οποία ελέγχονται για την πολιτική αποτελεσματικότητα, αλλά και την πολιτική ηθική τους:

● Πιθανά και απίθανα, δυνατά ή απραγματοποίητα ρουσφέτια.

● Ψευδείς ειδήσεις περί αναβολής δυσβάστακτων μέτρων.

● Μέτρα πολιτικής χωρίς σχεδιασμό.

● Ιλαροτραγικές υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων και, φυσικά, «ανάπτυξης».

● Κινδυνολογικοί εκβιασμοί κάθε είδους για να περιορίσουν τις διαρροές τους.


Στους τέσσερις ανέμους

Αυτές οι μέθοδοι είναι απόρροια των τραγικών για ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ευρημάτων (και εκτιμήσεων) από τις δημοσκοπήσεις εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Τα δύο κόμματα, με τα σημερινά στοιχεία, κινδυνεύουν το μεν ΠΑΣΟΚ να μην φτάσει το 20%, η δε Ν.Δ. για πρώτη φορά να μην φτάσει το 30%. Παράλληλα τα (τέως) μικρά κόμματα, αλλά και κάποια νέα, δείχνουν να αυξάνουν τα ποσοστά τους ή να εδραιώνουν την παρουσία τους εις βάρος των δύο εταίρων της εξουσίας.

Το κόμμα του Ευάγγελου Βενιζέλου, ευρισκόμενο σε βαθιά κρίση, βλέπει τους ψηφοφόρους του τού 2009 να σκορπίζονται στους τέσσερις ανέμους και μόλις το ένα τρίτο αυτών να παραμένει... πιστό. Σύμφωνα με την εικόνα που δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις:

● Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη (η οποία επωφελείται προσώρας περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα από τη φυγή των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ), το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κερδίζουν συνολικά ένα ποσοστό που κυμαίνεται πέριξ του 25% από τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ.

● Προς τα δεξιά του χάνει άλλο ένα 10% περίπου και άλλο τόσο προς αδιευκρίνιστες κατευθύνσεις, ενώ μια ισόποση μερίδα μοιάζει να παραμένει στην γκρίζα «ζώνη» της αναποφασιστικότητας.

Βεβαίως το σκηνικό είναι ρευστό και οι αριθμοί ποικίλλουν και μεταβάλλονται από έρευνα σε έρευνα. Όμως αυτή η κατά προσέγγιση εικόνα σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να δίνει μάχες προς κάθε κατεύθυνση, αφού είναι αδύνατον να εστιάσει την πολεμική του σε έναν πολιτικό χώρο ή κόμμα. Δύσκολα πράγματα σε εποχές πλήρους απογοήτευσης, κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος και τρομερής κρίσης της πολιτικής αξιοπιστίας.


«Συσπείρωση» καφενείου

Και για τη Ν.Δ. όμως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, αφού η ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και η διαγραφή των απείθαρχων βουλευτών της φούσκωσαν τα πανιά του Πάνου Καμμένου, του οποίου το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες εμφανίζεται με ποσοστά πέριξ του 7% στην πρόθεση ψήφου, με τη Ν.Δ. να περιορίζεται ακόμη και κάτω από το 20% με «αναγωγές» που της δίνουν ακόμη και κάτω από 30%.

Η ζημιά για τη Ν.Δ., παρότι χάνει και αυτή αξιοσημείωτα ποσοστά επί της δύναμής της του 2009 προς την Αριστερά, της τάξεως του 10%, είναι πιο ενδιαφέρουσα, καθώς οι μεγάλες απώλειές της εντοπίζονται στο πλαίσιο της δεξιάς «πολυκατοικίας», η οποία της απομυζά το ένα πέμπτο της δύναμής της το 2009.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και άλλες διαρροές προς μικρότερα κόμματα, αδιευκρίνιστη ψήφο κ.λπ., που συγκροτούν περί το ένα τέταρτο της δύναμής της, τότε η συσπείρωσή της, η οποία... πιάνει και δεν πιάνει το 50% (και μάλιστα επί του ποσοστού της μεγάλης ήττας του 2009!) μόλις έναν μήνα πριν από τις εκλογές, δεν είναι καθόλου καλός οιωνός.


Σωρός ερειπίων

Βεβαίως και τα δύο αυτά κόμματα εμφανίζουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δημοσκοπικό στοιχείο: δεν... «ανταλλάσσουν» ψηφοφόρους, αφού δεν υπάρχουν αξιοσημείωτες μετακινήσεις μεταξύ τους, πλην ενός χαμηλού ποσοστού που φεύγει από το ΠΑΣΟΚ προς τη Ν.Δ.

Το δεύτερο και πιο σημαντικό στοιχείο των διαρροών τους όμως είναι ότι, πέρα από την πολύ χαμηλή τους συσπείρωση, χάνουν εντελώς «ανοργάνωτα» προς διάφορες κατευθύνσεις. Πρόκειται για τον... ορισμό της ψήφου διαμαρτυρίας, η οποία μάλιστα δείχνει να ενδιαφέρεται ελάχιστα για το ποιος θα κυβερνήσει, αφού και αυτό είναι ήδη προδιαγεγραμμένο τόσο από την τρόικα όσο και από τις κοινές τους δεσμεύσεις: θα συγκυβερνήσουν ακόμη και σε περίπτωση... αυτοδυναμίας της Ν.Δ.

Συνεπώς μόνο περίεργο δεν είναι το ότι διαφαίνονται ως ισχυρά κριτήρια ψήφου αυτά που ανέδειξε πριν από δύο εβδομάδες η δημοσκόπηση της Pulse RC για «Το Ποντίκι»: τις άδειες τσέπες και την τιμωρία των υπευθύνων για την τεράστια οικονομική καταστροφή.

Σε τέτοιες συνθήκες είναι πράγματι μεγάλο και πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα αν – και σε ποιον βαθμό – θα καταφέρουν οι σημερινοί εταίροι της συγκυβέρνησης να ανασυγκροτήσουν τα ερείπιά τους. Δύσκολο, ε;