Αυτοί που έλεγαν πάντα «Ναι» και φίμωναν τα «Όχι»

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Αν και μικρή, το «Όχι» είναι μια πάρα πολύ μεγάλη λέξη για να αφεθεί στους πολιτικούς. Τη φωνάζουν σήμερα δυνατά πολλοί λαοί, από την Αμερική μέχρι την Ευρώπη, όλοι οι λαοί που αρνούνται να πληρώσουν αυτοί την κρίση των τραπεζιτών. Όπως τη φώναζαν οι Ισλανδοί, που σήμερα δεν τους επιτρέπεται να τη φωνάξουν πια.

Η πρωθυπουργός τους συμβιβάστηκε με τους τραπεζίτες. Και δεν την εμπιστεύεται πια παραπάνω από ένας στους δέκα Ισλανδούς. Δεν θα την υπακούσουμε, λένε, δεν θα πληρώσουμε, ώσπου να εκλέξουμε μια άλλη κυβέρνηση.


Λένε ό,τι ακριβώς είχαν πει από την αρχή, όταν ο Πρόεδρος της χώρας είχε πει, αν πρόκειται να βουλιάξουμε την οικονομία σε δέκα χρόνια ύφεσης και να αναγκάσουμε τους Ισλανδούς να γίνουν μετανάστες, ας τους αφήσουμε τουλάχιστον να ψηφίσουν. Και αυτοί ψήφισαν «Όχι». Έναν χρόνο αργότερα, η κυβέρνηση τους έβαλε να ξαναψηφίσουν σε άλλο ένα δημοψήφισμα. Και ξαναψήφισαν «Όχι».

Παρ' όλα αυτά, η πρωθυπουργός τους ξεπουλάει σήμερα τη χώρα για τα χρέη των ισλανδικών τραπεζών στους ξένους τραπεζίτες. «Το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είναι στην ουσία ένα κόμμα των τραπεζιτών, όπως παντού στην Ευρώπη», λέει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας. «Και όσα συνέβησαν στους Ισλανδούς ήταν ένα πείραμα για όσα συμβαίνουν σήμερα στην υπόλοιπη Ευρώπη».

Όταν θα γραφτεί η Ιστορία, σίγουρα δεν θα χαριστεί στην ευρωζώνη. Οι τραπεζίτες της υποβάλλουν σήμερα πολλές χώρες τους στην αυστηρότερη δημοσιονομική λιτότητα που επιβλήθηκε ποτέ σε σύγχρονο βιομηχανικό κράτος. Σαν να μην είναι ένα σύνολο κυρίαρχων δημοκρατιών, αλλά μια ένωση τραπεζιτών.

Όταν οι αρχιτέκτονες της νομισματικής ένωσης έκαναν τους αρχικούς λογαριασμούς τους, πίστευαν ότι το ενιαίο νόμισμα θα γινόταν ο καταλύτης για μια θεαματική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ακόμη και οικονομολόγοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Μπούντεσμπανκ προειδοποιούσαν ότι αυτή η ένωση θα μπορούσε να αποδειχτεί καταστροφική, αν επεκτεινόταν στη Νότια Ευρώπη.

Όμως επικράτησε το ιδεολόγημα των αρχιτεκτόνων ότι ακόμη και μια κρίση θα ήταν «ευεργετική» για την προώθηση του σχεδίου τους. Έτσι προτίμησαν τα τετελεσμένα γεγονότα, δηλαδή την «πραξικοπηματική» ένταξη πολλών χωρών, ακόμη και με παραποιημένα οικονομικά στοιχεία, χωρίς μάλιστα να ερωτηθούν οι λαοί αυτών των χωρών. Σήμερα εισπράττουν τα επίχειρα.

Ή, όπως γράφει ο Γκίντεον Ράχμαν στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», «μια σφυριά στο πιο ευάλωτο σημείο ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος: στην έλλειψη λαϊκής υποστήριξης και νομιμοποίησης».

«Πόσες φορές δεν το αναρωτηθήκαμε αυτό στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες», γράφει ο Ίβανς - Πρίτσαρντ στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ», «καθώς τα "Όχι" έπεφταν απανωτά, όποτε μια κυβέρνηση τολμούσε να κάνει δημοψήφισμα;».

Οι ηγέτες, που χρόνια τώρα έλεγαν πάντα «Ναι» και φίμωναν τα «Όχι», δυσκολεύονται σήμερα να πείσουν τον λαό τους ότι είναι ειλικρινείς όταν λένε πως ήλθε η ώρα να πούνε το δικό τους «Όχι».