Το χρέος, οι τραπεζίτες και ο βιασμός της δημοκρατίας

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

Ο βιασμός είναι το μόνο έγκλημα όπου το θύμα αισθάνεται περισσότερο ένοχο ακόμη και από τον θύτη, έλεγε η Κλεμαντίν Οτέν, διευθύντρια του περιοδικού «Ρεγκάρ».

Αυτή τη φορά ήρθε η σειρά των Ιταλών να νιώσουν ενοχές. Για να αποσείσουν τις ευθύνες για το νέο έγκλημά τους, οι γνωστοί - άγνωστοι βιαστές κατηγορούν τους Ιταλούς ότι διήγαν άσωτο και προκλητικό βίο που οδήγησε στον εκτροχιασμό τους. Ψέμα.


Μπορεί η Ιταλία να είναι χρεωμένη αλλά δεν είναι αναξιόχρεη. Το έλλειμμά της βρίσκεται στο 60% του μέσου ελλείμματος των ανεπτυγμένων χωρών και είναι πολύ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Και παράγει και πουλάει αγαθά που θέλει να τα αγοράζει ο υπόλοιπος κόσμος. Πώς άνοιξε λοιπόν η κερκόπορτα για να μπουν και να ασελγήσουν στο σώμα της οι βιαστές της;

Η ιστορία ξεκινάει από τη δεκαετία του 1990, όταν μερικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ιταλία, χρησιμοποίησαν χρηματοπιστωτικά εργαλεία, όπως τα λένε, για να αποκρύψουν μέρος των χρεών τους από τις ευρωπαϊκές αρχές και από τους λαούς τους και να εξασφαλίσουν έτσι την ένταξή τους στο ευρώ (όπως εξηγεί ο καθηγητής Γκουστάβο Πίγκα στο έργο του «Τα παράγωγα και η διαχείριση του δημόσιου χρέους»).

Η Eurostat έκανε τα στραβά μάτια. Ποιος ήταν τότε ο υπουργός Οικονομικών που εκτέλεσε αυτή την επιχείρηση για λογαριασμό της Ιταλίας; Ο Μάριο Ντράγκι. Και κατόπιν ανέλαβε για τα υπόλοιπα η γνωστή και μη εξαιρετέα Γκόλντμαν Σακς, την οποία ο Ντράγκι είχε υπηρετήσει ευδοκίμως ως αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός της.

Σήμερα, με τη νέα ιδιότητά του ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μαζί με τους άλλους νοσηρούς μανδαρίνους του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, ο άνθρωπος του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου αναλαμβάνει να ανατρέψει άλλη μια δημοκρατία μέσω ενός ωμού οικονομικού εκβιασμού για τον οποίο είχε ο ίδιος θέσει τις βάσεις πριν από περίπου δέκα χρόνια.

Και να εξοντώσει την οικονομία της χώρας του με τη μεσαιωνική αφαίμαξη που ονομάζεται δημοσιονομική λιτότητα.

Πού θα καταλήξει αυτό στην Ιταλία, με τη νέα κυβέρνηση του Μάριο Μόντι, εγκάθετου του μεγαλοτραπεζίτη Ντέιβιντ Ροκφέλερ, μας είναι ήδη γνωστό: ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα, ακόμη βαθύτερη ύφεση. Και βέβαιη πολιτική αστάθεια, καθώς η κυβέρνηση των τραπεζιτών θα προσπαθεί να φανεί πειστική απέναντι σε έναν πιο διχασμένο και πιο φτωχό λαό.

Στο πραξικόπημα που ξεκίνησαν κάποτε οι τραπεζίτες απλώνοντας τα δίχτυα του χρέους, αφού έπεσαν θύματά του οι οικονομίες, σήμερα πέφτουν θύματά του οι δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις δεν τα καταφέρνουν να πείσουν τους πολίτες να συναινέσουν στη λεηλασία μέσα σε ένα δημοκρατικό σύστημα.

Με συνεχείς εκτροπές από αυτό, οι τραπεζίτες αναλαμβάνουν σήμερα να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν οι κυβερνήσεις. Μετά τη θυσία των οικονομιών ακολουθεί η θυσία των δημοκρατιών. Και αυτό δεν θα αλλάξει, λέει ο οικονομολόγος Μάρσαλ Όερμπακ, ώσπου να αρχίσουν να πυροβολούν τον κόσμο στις πλατείες.