G20: Τι στοιχειώνει τις Κάννες

Από τους Financial Times (via Euro2day)

Του Lex

Και τώρα πού οδεύουμε; Καθώς η παγκόσμια ηγεσία συγκεντρώνεται στις Κάννες για τη σύνοδο του G20, που επρόκειτο να επικεντρωθεί στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, οι επενδυτές παρακολουθούν με τρόμο καθώς η πολιτική στην Ελλάδα κλέβει όλη τη δημοσιότητα.

Τις τελευταίες 48 ώρες, τα κέρδη δύο μηνών στις αγορές έχουν εξανεμιστεί σχεδόν τελείως. Οι μετοχές των ευρωπαϊκών τραπεζών με μεγάλο άνοιγμα στις προβληματικές οικονομίες της περιφέρειας της ευρωζώνης έχουν επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών Σεπτεμβρίου. Τα επιτόκια στα 10ετή ομόλογα των πλέον ευάλωτων κρατών, όπως η Ιταλία και η Πορτογαλία, έχουν επιστρέψει στα υψηλά του 2011.


Όμως, άσχετα από τον πανικό που έχει ξεσηκώσει η «βόμβα» του δημοψηφίσματος που έριξε ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, το μεγάλο «σταύρωμα» θα έρθει την Παρασκευή με την ψήφο εμπιστοσύνης στην Αθήνα.


Αν χαθεί αυτή – και ο κ. Παπανδρέου έχει τα μικρότερα δυνατά περιθώρια – είναι πιθανόν να ακολουθήσουν νέες εκλογές τον επόμενο μήνα. Κι αν κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης, η αντιπολίτευση ίσως προσπαθήσει να προωθήσει εκλογές ή είναι δυνατόν ο Πρόεδρος της Ελλάδας να μην υιοθετήσει το σχέδιο του δημοψηφίσματος.

Επιπλέον, στη λιγότερο από πιθανή περίπτωση όπου διεξαχθεί τελικά το δημοψήφισμα, δεν είναι απαραίτητα χαμένη περίπτωση: το 75% των Ελλήνων προφανώς θέλει να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Και πάλι, όμως, σημαίνει ότι οι επενδυτές θα είναι αντιμέτωποι με έναν ακόμα μήνα αβεβαιότητας.

Ήδη ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί αμφισβητούν ότι πρέπει να εκταμιευθεί η δόση των 8 δισ. ευρώ από τα κεφάλαια διάσωσης των Ε.Ε. - ΔΝΤ, αν και όλα αυτά ακούγονται μάλλον κούφιοι παλικαρισμοί.

Αντιθέτως, ορισμένοι αναρωτιούνται μήπως τελικά πρέπει να γίνουν κάποιες παραχωρήσεις προς τους Έλληνες. Πιθανή μεγαλύτερη απομείωση του ελληνικού εθνικού χρέους στο 80%, σε σχέση με το προτεινόμενο 50%, θα κόστιζε στις τράπεζες και στους επενδυτές εκτός Ελλάδος περίπου 25 δισ. ευρώ.

Όμως, στο μεσοδιάστημα, μακράν ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το ντόμινο – όσον αφορά τόσο τη χρηματοδοτική δυνατότητα προς άλλες ευάλωτες οικονομίες, όπως της Ιταλίας, όσο και την οικονομική ανάπτυξη γενικότερα, καθώς αυξάνεται ο κίνδυνος για ένα απόλυτο πιστωτικό κραχ.