Ο Δον Κορλεόνε ήταν μάγκας

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο ευτυχής πλην ταλαίπωρος πατέρας δύο τέκνων κάτω από τα πέντε, το περασμένο Σαββατόβραδο, δεν είχε πολλές επιλογές. Η τηλεόραση, ύστερα από πολύ καιρό, ήταν η εύκολη λύση για το βράδυ του. Στην αρχή ίσα που πρόλαβε να δει στη ΝΕΤ το τελευταίο εικοσάλεπτο των δύο Ολυμπιακών, Πειραιά και Βόλου. Μαρινάκη και Μπέου. Κάτι χάλαγε το υπερευαίσθητο πολιτισμικό τού «εξευγενισμένου» γαύρου, αλλά τον έφτιαχνε ο Φετφατζίδης.

Εκεί έμεινε για να δει και τις ειδήσεις, με την μπουμπού και το μπιμπερό στα χέρια και το παραμύθι για να κοιμηθεί ο μεγάλος, ο μάγκας του σπιτιού. Για ώρα πολλή το δελτίο είχε άρωμα από Κίνα. Ο Τζιαμπάο είχε έρθει επίσημη επίσκεψη στον δικό μας, τον Τζαμπάο.

Εκεί να δεις παινέματα για την Ελλάδα, εκεί να δεις και φιλοφρονήσεις και περιαυτολογία για τη δύστυχη (αλλά πάντα διεφθαρμένη) χώρα μας, που παλεύει με το θηρίο της κρίσης, που στέκεται όρθια και χάρη στους Κινέζους θα μπει στον δρόμο της ανάπτυξης.

Όμως ο φίλος μου έχει μάθει να μην βλέπει τηλεόραση, αλλά να διαβάζει. Έτσι προτίμησε να βρει την κοινή δήλωση των δυο πρωθυπουργών. Εκεί πήρε μια ιδέα, καθώς Τζιαμπάο και Τζαμπάο διατύπωσαν το όνειρό τους:

1. Συνεργασία στον ναυτιλιακό τομέα. Υπό τον έλεγχο των Κινέζων, με το εξευτελιστικό ενοίκιο που θα πληρώνουν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, το λιμάνι του Πειραιά φιλοδοξεί να γίνει κέντρο διαμετακόμισης και διανομής των κινέζικων εμπορευμάτων προς την Ευρώπη, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα. Προς τούτο θα εκχωρηθούν, με τους ίδιους ή και ακόμη πιο ελαστικούς όρους, κι άλλα ελληνικά λιμάνια.

Οι Κινέζοι, λέει, θέλουν να ναυπηγήσουν ακόμη περισσότερα ελληνικά πλοία. Προς τούτο θα τους δώσουμε μάλλον ολόκληρη την Πελοπόννησο ή, ενδεχομένως, την Κρήτη, να την κάνουν ένα απέραντο ναυπηγείο. Κατά τα κινεζικά, εννοείται, πρότυπα, ιδιαιτέρως στα μεροκάματα. Σε αντάλλαγμα θα σκάσουν μερικά δισ. ευρώ πριμ στους εφοπλιστές, οι οποίοι θα προσφέρουν απλόχερα κάμποσες θέσεις εργασίας σε χειμαζόμενους Ασιάτες φτωχοδιαβόλους.

2. «Οι δύο χώρες θα προωθήσουν θετικά την ισόρροπη ανάπτυξη του διμερούς εμπορίου». Με άλλα λόγια θα μας χρησιμοποιήσουν ως «γέφυρα» για να ξεχυθεί η «κίτρινη δύναμη» παντού στην Ευρώπη. Σ’ αντάλλαγμα θα παίρνουν μαστίχα Χίου, μουστολούκουμα Βόλου, ούζα Μυτιλήνης, αρνάκια Βουλγαρίας με ελληνική σφραγίδα, τζιγιεροσαρμάδες Κομητηνής, λάδι και ελιές Καλαμών (για χασίσια δεν το βλέπω, γιατί εκεί έχουν μια χαρά παπαρούνες και τεχνογνωσία αιώνων) και διάφορα άλλα ελληνικά προϊόντα με «συγκριτικό πλεονέκτημα».

3. Θα εντατικοποιήσουμε, λέει, τη συνεργασία μας σε μεταφορές, πληροφορική, επικοινωνίες, βασικές υποδομές, νέες μορφές ενέργειας κ.λπ. Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Ιδού: «Η κινεζική πλευρά υποστηρίζει τη συμμετοχή των κινεζικών σημαντικών επιχειρήσεων στα αναπτυξιακά έργα της Ελλάδος, ενώ η ελληνική πλευρά θα παρέχει κάθε σχετική δυνατή διευκόλυνση». Κοινώς, συγχωνεύσεις, εξαγορές και μετοχικές συμμετοχές. Κι αφού εμείς δεν έχουμε ούτε μαντίλι για να κλάψουμε και δεν μπορούμε να εξαγοράσουμε ούτε κινέζικη βεντάλια, εννοείται ότι θα τους πουλήσουμε ό,τι ζητήσουν. Τζαμπάο...

Επίσης οι Κινέζοι θα πάρουν και ελληνικά ομόλογα, αλλά κανείς δεν ξέρει με τι επιτόκιο και πόσο καλά παιδιά θα πρέπει να είμαστε ούτε τι ανταλλάγματα θα πρέπει να δώσουμε για να δεχτούν να εξαγοράσουν ένα κομματάκι από το τοξικό χρέος μας.

Μια ξεθυμασμένη τζούρα

Αποκαμωμένος, ο δύσπιστος και σκατογρουσούζης φίλος μου άραξε στην τηλεόραση. Ο Ελ Γκρέκο μόλις είχε τελειώσει, θριαμβευτής επί της ισπανικής Ιεράς Εξετάσεως. Στον ΑΝΤ1 παιζόταν ο «Νονός» νούμερο δύο. Ο Αλ Πατσίνο στα ντουζένια του, τότε που ήδη είχε κάψει τις μισές γυναικείες καρδιές του πλανήτη, προσπαθούσε, ως Μάικλ Κορλεόνε, να συντηρήσει τη μαφιόζικη αυτοκρατορία του εκλιπόντος μπαμπά Βίτο. Ο δικός μου κόλλησε.

Κούβα προ της επανάστασης, γκόμενες, ρούμια, καζίνα και μαύρο χρήμα με ουρά: όλα για τους Αμερικάνους της μαφίας. Παραέξω πείνα, δυστυχία και επανάσταση. Ο νεαρός αρχιμαφιόζος Μάικλ συγκλονίζεται στους δρόμους από έναν «ύποπτο» που, για να ξεφύγει από αστυνομικό έλεγχο, παίρνει έναν μπάτσο αγκαλιά και ανατινάζεται μαζί του με μια χειροβομβίδα.

Σύντομα ήρθε και η κρίσιμη σκηνή. Ο δικτάτορας Μπατίστα, λίγες μέρες πριν ο Κάστρο μπει στην Αβάνα επικεφαλής των ανταρτών του, βρίσκεται σε συνάντηση εργασίας με κάθε λογής «επενδυτικά» μπουμπούκια: Αμερικάνους γερουσιαστές που η μαφία είχε πιασμένους από τα κοκόβια και αξιοσέβαστους επιχειρηματίες των ΗΠΑ, όπως η (βιτρίνα της CIA) United Fruit Company, πολυεθνικές ζάχαρης και εκμετάλλευσης μεταλλευμάτων και, τέλος, ο Εβραίος συνεταίρος του μπαμπά Κορλεόνε επικεφαλής.

Ο νεαρός Δον Κορλεόνε παρουσιάζεται από τον ίδιο τον Μπατίστα ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ ειδικός στον τουρισμό και την ψυχαγωγία. Ο φίλος μου αφήνει ένα συγκρατημένο από την κούραση χαμόγελο.

Μετά τη συνάντηση, αφού εκθειάστηκαν οι επενδυτικές πρωτοβουλίες στην Μπανανία της Καραϊβικής, ο νεαρός Δον (σπουδασμένο παλληκάρι, παρασημοφορημένος ήρωας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και με προσόντα πολύ πάνω απ’ την πιάτσα) έχει αμφιβολίες για την «επένδυση». Επειδή αυτός που δεν κωλώνει να ανατιναχτεί κι αυτός που δεν έχει τίποτε πια να χάσει μπορούν πάντα να νικήσουν τον πανίσχυρο μισθοφόρο.

Ο Εβραίος συνεταίρος (που στη δύση της δραστηριότητάς του δήλωνε πλέον «συνταξιούχος επενδυτής» λίγο πριν του φορέσουν τις χειροπέδες) δυσανασχετεί και του θυμίζει πως δεν πρέπει να μιλάει σαν κότα. Εξ άλλου αυτή η κυβέρνηση, κατ’ εξοχήν φιλική στις επενδύσεις («business friendly»), χωρίς να εξετάζει από πού προέρχεται το χρήμα, διασφαλίζει στην κουβανική Μπανανία – αβάδιστα, αβασάνιστα και με πλήρη εχεμύθεια – τεράστια κέρδη, μακριά από την αδυσώπητη αμερικάνικη εφορία και το FBI.

Ύστερα από μερικά κινηματογραφικά λεπτά δράσης και ίντριγκας, οι πρώτοι Κουβανοί αντάρτες μπαίνουν στην Αβάνα ξημερώματα πρωτοχρονιάς του 1959. Ο Μπατίστα έντρομος το σκάει και οι μαφιόζοι συνεταίροι του βρίσκουν καταφύγιο στα αεροπλάνα τους και την αμερικάνικη πρεσβεία. Ο νεαρός Δον Κορλεόνε είχε δίκιο. Ύστερα από λίγο γλιτώνει κατά τύχη από τη δολοφονική απόπειρα που του στήνει ο μαφιόζος συνεταίρος του μπαμπά.

Ο εξιταρισμένος φίλος μου για ώρα ένιωθε ότι πρώτη φορά – από τις δώδεκα στο σύνολο – βλέπει αυτή την ταινία έχοντας αφήσει κατά μέρος την καλλιτεχνική του ανησυχία και τη θυμόσοφη διάθεσή. Ξαφνικά όλα αυτά τα εξωτικά νιώθει ότι τον αφορούν. Κι ότι είναι απ' αυτούς που αύριο ίσως δεν θα έχουν πια τι άλλο να χάσουν. Θέλει να γαμωσταυρίσει φωναχτά, αλλά το πατρικό φίλτρο κερδίζει τη μάχη: Ποιος συμμαζεύει τα μωρά μετά το δικό του γκάρισμα;

Πίνει την τελευταία τζούρα από το τριτοκλασάτο και φτηνιάρικο ουίσκι του, άσχημα νερωμένη απ’ τον λιωμένο πάγο. Το δικό του συγκριτικό πλεονέκτημα, η πρόσχαρη και επιδεικτική ευφυολογία του, βρίσκει μια τελευταία αναλαμπή πριν καταρρεύσει στο κρεβάτι άγρια χαράματα: «Άμα το παντελόνι φτάσει στα γόνατα, μετά πέφτει μόνο του». Η ατάκα ήταν δανεική, αλλά τι σημασία είχε: μπορεί ο Κινέζος να επένδυε και στο ξοφλημένο χιούμορ του...