Από topontiki.gr
Του Μάνου Στεφανίδη
Την κοινωνία του συμψηφισμού και της σιωπής των αμνοεριφίων – επειδή όταν τρώμε, δεν μιλάμε – αντικατέστησε πλέον αυτή η συνομάδωση καστράτων στην οποία όλοι μετέχουμε.
Ευνουχισμένοι, βλέπουμε να σωριάζεται γύρω μας το, όποιο, κράτος πρόνοιας, τα εργατικά κεκτημένα, να επιβάλλονται αντισυνταγματικές νόρμες. Κι όμως, δεν κουνιέται φύλλο. Πλην ίσως των ύστατων σπασμών των συντεχνιών.
Το δράμα της νεότερης Ελλάδας είναι όμως απλό στην ερμηνεία του. Μετά τον Εμφύλιο κυριαρχεί η Δεξιά, η οποία μονοπωλεί το κράτος και το διαθέτει στην κομματική της πελατεία. Οι «φίλοι» κάνουν δουλειές με το γκουβέρνο και ο λαουτζίκος βολεύεται σε θέσεις του Δημοσίου. Οι άλλοι, οι αντιφρονούντες, είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν σκληρά για να επιβιώσουν. Συχνά μεταναστεύουν τροφοδοτώντας με πολύτιμο συνάλλαγμα τις οικογένειες πίσω τους. Αυτά συνέβαιναν επί Παπάγου, επί ΕΡΕ, επί Δικτατορίας και επί Καραμανλικής Μεταπολίτευσης.
Έπειτα ήρθε το ΠΑΣΟΚ και ο λαϊκισμός μετονομάστηκε σε σοσιαλισμό. Τώρα οι γαλάζιοι στριμώχνονται για να χωρέσουν και οι ορεξάτοι πράσινοι σ' ένα κράτος που καταφανώς ξεχειλώνει. Αγροτικοί συνεταιρισμοί, ΔΕΚΟ και πακέτα στήριξης δημιουργούν μιαν άνευ προηγουμένου ροή εύκολου χρήματος και επιτρέπουν σε τεράστιες ομάδες πληθυσμού την υπερκατανάλωση διά της ήσσονος προσπάθειας.
Ο Κωστοπουλισμός έγινε ιδεολογία και το life style μετατράπηκε σε δικαίωμα «ενός λαού βασανισμένου» που δεν ξεχνούσε τον Ωρωπό (αφού εκεί είχε το εξοχικό του). Ακολούθησαν ο Σημίτης και ο λαϊκός Καπιταλισμός, οι παραπληγικοί του Χρηματιστήριου, η αποθέωση της εικονικής πραγματικότητας με τους Ολυμπιακούς, η γενιά των 700 ευρώ ώς το σημερινό μπουμπ.
Καταντήσαμε ένας λαός που ξέμαθε να δουλεύει πραγματικά, να σκέφτεται, να μηχανεύεται λύσεις εφόσον το κράτος - πατερούλης τού εξασφάλιζε την επιβίωση.
Έπειτα ήρθε το «κακό» ΔΝΤ για να πληροφορηθούμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κάτι πάνω από 1.000.000 – τον ακριβή αριθμό τους δεν τον γνωρίζει ακόμα η κυβέρνηση – και ότι 200.000 συντάξεις πηγαίνουν σε πεθαμένους.
Η κρίση όμως δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά σοβεί δεκαετίες. Όσο φταίει η πολιτική ηγεσία, άλλο τόσο ευθύνεται και η πνευματική. Γιατί, αγκυλωμένη στον ομφαλοσκοπισμό και τις εμφύλιες έριδες, ούτε ενημέρωσε ούτε προειδοποίησε εγκαίρως έναν λαό βουτηγμένο στην παχυλή εγωπάθεια. Την επιθετική αγραμματοσύνη. Έναν λαό καστράτων που δεν έχει αντοχές να διεκδικήσει ούτε και το αυτονόητο. Εθνικό μας ελάττωμα: Παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά.
ΥΓ. 1: «Καστράτοι» λέγεται η έκθεση του Άγγελου Παπαδημητρίου στη Breeder που εγκαινιάστηκε την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου.
ΥΓ. 2: Τελικά, Πρόεδρε, βρήκες τι έφταιγε και δεν τραβούσε η κυβέρνηση. Χρειαζόταν μια Μιλένα! Και την άλλη, την Ξινογιαννακο-πώς-τη-λένε στο ΥΠΕΞ. Έκανες διάνα.
ΥΓ. 3: Χαίρομαι βαθύτατα που στο πόθεν έσχες του πρωθυπουργού καταγράφεται ότι η σύζυγός του πούλησε το παλιό της αυτοκίνητο 100 ευρώ. Τέτοια ειλικρίνεια.
ΥΓ. 4: Ο τόπος θα αλλάξει όταν κάποιοι θα ντρέπονται που έχουν 80 σπίτια θεωρώντας το αντιαισθητικό.
ΥΓ. 5: Νταλαρισμός: το τελευταίο στάδιο του comme-il-faut αντάρτικου. Ο Βελουχιώτης με Prada.
ΥΓ. 6: Βαγγέλη, με 2.000.000 ευρώ, πόσα αντιαρματικά αγοράζουμε;
Συμφωνώ με το ανωτέρω άρθρο: έχουμε πάψει να δουλεύουμε, το σύστημα μας έκανε τεμπέληδες. Το κακό αρχίζει από πολύ νωρίς, απ΄ τα Δημοτικά σχολεία. Τα παλαιά αναγνωστικά εξυμνούσαν την εργασία: ο γεωργός που οργώνει το χωράφι του, ο ψαράς με το καλάθι να πουλάει τα ψάρια του στο δρόμο, το αγρόκτημα του θείου στο χωριό με τα ζώα... Τώρα τί πρότυπα δείχνουν στα παιδιά μας τα βιβλία; Ποιά είναι η επαφή με την πραγματικότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέρος, τρύγος, πόλεμος! Έτσι έλεγαν και έτσι είναι ακόμα και τώρα. Διανύουμε την εποχή του τρύγου. Όμως πόσοι είναι αυτοί που και στις επαρχιακές ακόμα πόλεις, το έχουν αντηληφθεί; Πόσοι ξερίζωσαν τ΄ αμπελάκι του παππούλη τους γιατί είχε μεγάλη φασαρία να το κλαδεύεις, να το ραντίζεις, να το τρυγάς, να πατάς τα σταφύλια, να πλένεις τα βαρέλια κλπ... Αφού έχουμε τόσα οινοποιεία, γιατί να μην το πάρουμε έτοιμο το κρασί απ΄ το ράφι, να το πιούμε κατευθείαν!
Γύρω στις 25 Οκτώβρη θα μαζέψουμε τις ελιές τις βρώσιμες τις "Καλαμών". Πόσοι που έχουν ακόμη και ένα δένδρο στο σπίτι τους στο χωριό και βαριούνται να το μαζεύουν, προτιμούν να τις αγορτάζουν έτοιμες τις ελιές από το σουπερμάρκετ σε βαζάκια και να΄ ναι και Τουρκίας, γιατί θεωρούν ότι είναι πολύ μπελαλίδικη δουλειά το φτιάξιμό τους (ξεπρίκρισμα, νερά, αλάτια, ξύδια, ρίγανες)!
Αργότερα, τέλη Νοέμβρη με Δεκέμβριο, θα μαζέψουμε τις ελιές για λάδι, τις "Κορωνέικες". Πόσοι είναι αυτοί που έχουν ένα ελαιοπερίβολο στο χωριό, κληρονομιά απ΄τον πατέρα τους και ούτε ξέρουν τα σύνορά τους! Τις ελιές, τις έχουν δώσει μισιακές σε Αλβανούς - Βούλγαρους -Ρουμάνους εργάτες οι οποίες τους τις μαζεύουν, βγάζουν στο ελαιουργείο το λάδι και στέλνουν κανα τενεκέ και στο "αφεντικό", που παίρνει την επιδότηση!
ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!
Μην περιμένετε να σηκωθεί κανένας από τον καναπέ ή απ΄το κομπιούτερ, να επαναστατήσει για το οποιοδήποτε μνημόνιο!
Θα πρέπει να ψωμολυσσάξουμε για να πιάσουν πάλι τα χεράκια μας να δουλεύουν. Και μόνο τότε θα εκτιμήσουμε ως και τις πεζούλες, ως και τις μάντρες και τις καλύβες μας.
Προς το παρόν, προτείνω σε όποιον θέλει να κάνει 10 - 20 μεροκάματα στις ελιές, να κατεβεί δω κάτω στα Φιλιατρά και στην Καρποφόρα, να μας βοηθήσει να τις ραβδίσουμε και το μεροκάματο θα του το πληρώσουμε με λάδι. Θα βγάλετε το λάδι της χρονιάς σας, με τον ιδρώτα του προσώπου σας! Εμείς πάλι δε θα πληρώσουμε τους ξένους εργάτες και δε θα βγουν λεφτά απ΄την Ελλάδα να πάνε στην Αλβανία, τη Ρουμανία, το Πακιστάν...
Για σκεφτείτε το, καλή ιδέα δεν είναι;