Κυριαρχία και υπακοή

Από Το Ποντίκι 8.9.2011

Ίσως να είναι τυχαίο, ίσως όχι. Είναι όμως χαρακτηριστική σύμπτωση ότι, τις ημέρες που η κυβέρνηση έτρωγε χαστούκια από την τρόικα και ο Ευ. Βενιζέλος ανακοίνωνε νέα ακόμη σκληρότερα μέτρα, ο υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης υπέγραφε στο Τελ Αβίβ την αναβαθμισμένη στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας - Ισραήλ.

Μιλώντας περί οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, είναι υποχρεωμένος κανείς να αγγίξει τον πυρήνα ενός κράτους. Αυτοί οι δύο τομείς αποτελούν τους πυλώνες επάνω στους οποίους οικοδομείται η κυριαρχία του...


Μιλώντας για την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου έχει ομολογήσει ότι είναι υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Αυτό στο οικονομικό επίπεδο είναι ολοφάνερο, καθώς οι πιστωτές και οι μηχανισμοί τους είναι αυτοί που επιβάλλουν τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας. Είναι αυτοί που κάνουν τους λογαριασμούς και αποφασίζουν ποιοι και με πόσα θα επιβιώσουν.

Λιγότερο εμφανής, προς το παρόν, είναι η σημασία της περιορισμένης ελληνικής κυριαρχίας στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Η οικοδόμηση της στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ προσφέρει ένα καλό παράδειγμα για να το αντιληφθεί κανείς.

Οι τακτικοί αναγνώστες του «Π» γνωρίζουν ότι η ελληνοϊσραηλινή στρατηγική συνεργασία οικοδομήθηκε κατ’ αμερικανική απαίτηση και εντολή. Πρόκειται για μια επιλογή η οποία πάγωσε μέσα σε μια νύκτα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τοποθέτησε την Ελλάδα στο πλευρό του Ισραήλ, σε μια στιγμή που κορυφώνεται ο τουρκοϊσραηλινός διπλωματικός πόλεμος για τα πετρέλαια της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αποτίμηση των επιλογών της κυβέρνησης θα γίνει στο μέλλον και θα κριθεί από τα αποτελέσματά τους. Ωστόσο, είναι από τώρα φανερά κάποια πράγματα. Ότι οι επιλογές στην οικονομία οδηγούν τη χώρα στα βράχια και τον λαό στον Καιάδα. Φανερό είναι επίσης ότι η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ είναι πολύ μεγάλο παιχνίδι για να το παίξει ένας... μπατίρης.

Πόσο µάλλον όταν πρόκειται να γίνει ακόμη πιο μπατίρης - και ίσως να πτωχεύσει υπό τον έλεγχο των επικυρίαρχων. Μήπως όμως τότε θα είναι ακόμη πιο «βολικός» και υπάκουος;