«Μισώ την Ελλάδα»! Ας γίνει λοιπόν κόμμα...

Από Το Βήμα

Του Γιώργου Μαλούχου

Τον τελευταίο καιρό, δύο λίαν επικίνδυνα φαινόμενα φουντώνουν όλο και περισσότερο στη χώρα: μια μορφή εθνικού μαζοχισμού και ένα είδος αγριεμένης μισαλλοδοξίας, που αγγίζει τα όρια του φασισμού – κι ενίοτε τα ξεπερνάει.

Οι πράγματι πολύ βαριές ενδογενείς παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας οδηγούν πολλούς σε συμπεράσματα της ακόλουθης μορφής: καλά μας κάνουν οι δανειστές και θέλουν να μας πάρουν τη διοίκηση της χώρας από τα χέρια, είμαστε ανάξιοι να έχουμε κράτος, είμαστε όλοι απατεώνες, να έρθουν εδώ οι Γερμανοί να μας «κάνουν ανθρώπους», είμαστε αισχροί γιατί μας πληρώνουν για να ζούμε κ.ο.κ.


Και, όλα αυτά, και άλλα συναφή, τα επενδύουν και με ισχυρότατη δόση μισαλλοδοξίας, που αγγίζει τα όρια του φασισμού: οι έχοντες τις παραπάνω απόψεις, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους: όσοι δεν συμφωνούν με αυτές, καθυβρίζονται πατόκορφα. Για τα επίσης απαράδεκτα σε μια δημοκρατία φαινόμενα βίας και προπηλακισμών, που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, μιλούν πολλοί. Γι' αυτά όμως, δεν μιλάει κανένας...

Λοιπόν: Ας ηρεμήσουν όλοι εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη και στη θέση της επειγόντως να γεννηθεί ένα προτεκτοράτο που όλοι θα έχουν λόγο εκτός από τους ίδιους τους Έλληνες. Ας κάνουν έναν κόπο να ξεφύγουν από το θυμικό τους. Κι ας αντιληφθούν ότι το να καθίστανται βασιλικότεροι του βασιλέως στη λογική της απώλειας της κυριαρχίας της χώρας το μόνο που εξυπηρετούν είναι ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που, υποτίθεται ότι, επιθυμούν.

Η ισοπεδωτική απαξίωση ενός λαού και μιας χώρας και η καύση στην πυρά κάθε άλλης άποψης που δεν συνάδει με αυτές τις... ευγενείς απόψεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας πρωτογονισμός, πολύ χειρότερος και από τις παθογένειες τις οποίες υποτίθεται ότι στηλιτεύει. Είναι η μήτρα κάθε φασισμού.

Όσοι δε έχουν φτάσει στο σημείο να μισούν τον τόπο τους και να τον βδελύσσονται κατά τέτοιο τρόπο, δεν έχουν παρά να κάνουν το πιο απλό: αν τους προκαλεί τέτοια αλλεργία, μπορούν να τον εγκαταλείψουν. Τι κάθονται και παιδεύονται και χαλάνε το συκώτι τους;

Ένας ολόκληρος «άγιος» κόσμος τους περιμένει έξω από τα ελληνικά σύνορα... Γιατί πρέπει να ζουν μέσα στην παράνοια ενός εθνικού σαδομαζοχισμού; Ας ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους κι ας αφήσουν εμάς τους υπόλοιπους να δούμε πώς θα καταφέρουμε να φτιάξουμε απ’ την αρχή την κοινωνία μας...

Επίσης, ένας άλλος τρόπος αντίδρασης, που είναι και πολύ πιο άμεσος αυτόν τον καιρό, είναι οι εκλογές: ας μαζευτούν να κάνουν ένα κόμμα, θα μπορούσαν λ.χ. να το ονομάσουν «Μισώ την Ελλάδα» και να καλέσουν τους συμπολίτες μας να το ψηφίσουν. Γιατί όχι; Δημοκρατία έχουμε, ακόμα, ελευθερία έχουμε, ακόμα, οπότε, με μια αίτηση στο Πρωτοδικείο και με λίγες υπογραφές, έτοιμο το κόμμα. Τόσα γίνανε. Ας γίνει κι ένα ακόμα...

Στις προγραμματικές του θέσεις μπορούν να επιστρατεύσουν αυτά που κατά καιρούς λένε: είμαστε άθλιος τόπος, είμαστε οι απατεώνες που το μόνο που θέλουμε είναι να μας ταΐζουν οι Γερμανοί τα κορόιδα, είμαστε όλοι κλέφτες, είμαστε ανάξιοι να είμαστε ελεύθεροι και καλά θα κάνουμε να σκάσουμε και να κάτσουμε να μας κάνουν ό,τι θέλουν οι ξένοι χωρίς να λέμε κουβέντα. Κι όποιος έχει άλλη γνώμη, θα πηγαίνει περίπατο στη Μακρόνησο ή κάπου αλλού...

Λοιπόν, για να τελειώνουμε: προφανώς και δεν αξίζει να ασχολείται κανείς παραπάνω με ανθρώπινα ναυάγια αυτού του είδους, που βρίζουν την πατρίδα τους και τον λαό της, ειδικά την ώρα που υποφέρει.

Αν θέλουν να το κάνουν, ας το κάνουν. Δικαίωμά τους. Τα κίνητρά τους, είτε ανήκουν στην ψυχιατρική σφαίρα, είτε ξεκινούν από απώλεια κεκτημένων, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι δικό τους θέμα.

Δικό μας θέμα, όλων των υπολοίπων, είναι ότι είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες. Πολύ υπερήφανοι. Και δεν πρόκειται να κάνουμε τη χάρη σε κανέναν να χάσουμε αυτή την υπερηφάνεια μας.

Οι τεράστιες παθογένειες αυτού του τόπου που πρέπει να αντιμετωπιστούν πάση θυσία, είναι ένα πολύ μεγάλο και επείγον θέμα. Αλλά αφορά εκείνους που δεν ντρέπονται που είναι Έλληνες. Γιατί εκείνων η παθογένεια είναι τόσο ασύλληπτα βαθύτερη και πιο επικίνδυνη, που δεν πρέπει να χάνουν τον καιρό τους με τίποτε άλλο. Πρέπει αυτή και μόνο να κοιτάξουν. Και να έχουν αισιοδοξία: ακόμα και γι' αυτή, κάποια λύση θα πρέπει να υπάρχει... Η επιστήμη, έχει προοδεύσει...