Τα μικρά που κρύβουν τα μεγάλα

Από την Αυγή

Εκατόν δέκα εκατομμύρια τον χρόνο κοστίζουν χοντρικά στο Δημόσιο σχεδόν 36.000 συμπολίτες μας, οι οποίοι φαίνεται ότι έπαιρναν προνοιακά επιδόματα «μαϊμού». Πρόκειται για μεγάλο ποσό. Από την πλευρά που κοιτάει τα πράγματα η Αριστερά οι παρανομίες με το δημόσιο χρήμα έχουν αυξημένη απαξία.

Κάνοντας δύο απλές διαιρέσεις βρίσκουμε πως κατά μέσον όρο κάθε δικαιούχος - μαϊμού επιβαρύνει το κράτος χωρίς να το δικαιούται με 218 ευρώ τον μήνα.


Το ποσό δεν είναι δα και κολοσσιαίο. Εάν μάλιστα αφορά ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ίσως είναι και μια αναπηρία της διοίκησης ή ένα είδος πελατειακής ομηρείας, σπορ το οποίο το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχουν αναγάγει σε επιστήμη και που τους έχει εξασφαλίσει αδιατάρακτη κυριαρχία επί δεκαετίες.

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που η μαϊμουδιά δεν είναι τρόπος επιβίωσης, αλλά φιλοδώρημα πάνω σε εισοδήματα μεγάλα, και ακόμα χειρότερα είναι κάποια αργομισθία ανταμοιβή για κολλητούς και πολιτικούς φίλους, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις διάφορα Διοικητικά Συμβούλια, άσχετες επιτροπές, Γραφεία Τύπου κ.λπ.

Ανεξάρτητα από την κάθε επιμέρους περίπτωση, το πρόβλημα της «μικροδιαφθοράς» είναι μεγάλο. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο διότι χρησιμοποιείται τεχνηέντως από το σύστημα. Άλλες φορές για να διαχύσει σε ολόκληρη την κοινωνία ένα αίσθημα γενικευμένης παρανομίας, ενοχής, αυτό που εκπέμπεται προς τα έξω και επιστρέφει ενισχυμένο: Οι τεμπέληδες, οι απατεώνες, οι κλέφτες.

Άλλες φορές πάλι αυτές οι ιστορίες επειδή αφορούν ανθρώπους «κανονικούς», διπλανούς μας, πράγματα που όλοι καταλαβαίνουμε, που όλοι μας έχουμε κάποια παραδείγματα, που μπορούμε να προσωποποιήσουμε την αντιπάθειά μας, υπερπροβάλλονται από το σύστημα για να ερμηνεύσουν ψευδώς ή να συσκοτίσουν κάτι άλλο μεγαλύτερο και απείρως χειρότερο.

Τις ημέρες που ακούγαμε το τι τράβηξε ο επιχειρηματίας από το Ναύπλιο που του ζήταγαν μίζα για την άδεια του ξενοδοχείου, απεκρύβετο επιμελώς ο εξωδικαστικός συμβιβασμός με τη Siemens, η οποία ξαναμπαίνει στις συμβάσεις του Δημοσίου, προστατεύει τους εδώ συνενόχους της (οι οποίοι μπορεί να παραμένουν ή να προαλείφονται για υπουργοί) προσφέροντας ως «αποζημίωση» μια συγγνώμη και κάτι χάντρες και καθρεφτάκια. Ή για να στηριχθεί η εξόντωση των δημοσίων υπαλλήλων ως «κάθαρση».

Άλλο παράδειγμα είναι οι ρεμούλες και η κατασπατάληση πόρων του ΙΚΑ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων που αποκαλύπτονται σωρηδόν τώρα, ακριβώς στη φάση που δεν κάνει να μάθει ο κόσμος ότι το PSI έφαγε 12 δισ. από τα ταμεία, δηλαδή τα μισά τους αποθεματικά, τις συντάξεις μας...

Γ.Κ.