Από την Oikoniki Pragmatikotita
Οι παρελάσεις που γίνονται για τις παρελάσεις, χωρίς δεσμό με το Εθνικό πνεύμα και τη λαϊκή ψυχή, είναι τόσο παράλογες όσο παράλογη είναι η τέχνη που γίνεται για την τέχνη... Οι παρελάσεις που χρησιμοποιούνται είτε ως ευκαιρία για την αποδοκιμασία ενός καθεστώτος είτε ως επίδειξη αστυνομικής ισχύος είναι τόσο παρελάσεις όσο είναι επίδειξη μόδας μια παρουσίαση μανεκέν σε ομήγυρη σωματείου τυφλών...
Αυτή η παρέλαση, εν Αθήναις τη 25η Μαρτίου 2012, ήταν πολιτικός λόγος σε κουφούς ή κινεζικό διάγγελμα σε γηγενείς Σουαχίλι! Η παρέλαση όχι απλώς «πέρασε με τη βάση», αλλά μηδενίστηκε ως γεγονός, χάρις ακριβώς στην αστυνομοκρατία και τους «εικονικούς πατριώτες» ή το χαφιεδολόι, που επιστράτευσε σχεδόν εμφανώς η κυβέρνηση! Όμως θα ήταν μεγάλο λάθος το να θεωρήσουμε ότι δεν είχε κανένα απολύτως μήνυμα...
Η συγκεκριμένη παρέλαση «μίλησε» για την αγοραφοβία του καθεστώτος, έδειξε την αδυναμία των υπαλληλίσκων της τρόικας να σταθούν άφοβα στον δημόσιο χώρο – στηριγμένοι όχι στην αστυνομία αλλά σε μια κάποια λαϊκή εκτίμηση, αναγνώριση, σεβασμό, όπως συνέβαινε κάποτε γενικά με τους πολιτικούς υψηλών κατηγοριών...
Η 25η Μαρτίου έδειξε ότι οι αγώνες, οι διαμαρτυρίες, οι αποδοκιμασίες, το γιαούρτι και τα αυγά των πολιτών δεν πήγαν χαμένα. Ότι το καθεστώς φοβάται, γιατί κατανοεί τη δύναμη που ορθώνεται απέναντί του. Κι ακόμη ότι κατανοεί κάτι που πολλοί από εμάς δεν κατανοούν – δηλαδή ότι έχουμε δύναμη...
Εδώ υπάρχει λογικό πρόβλημα επειδή ακριβώς ο συγγραφέας θέλει να υποβαθμίσει την αναβάθμιση του ενδιαφέροντος των παρελάσεων χωρίς να αναβαθμίσει τους ίδιους απάτριδες φασίστες, οι οποίοι απλώς δεν πρόφτασαν να τις καταργήσουν πριν επιβάλουν την Κατοχή. "Ξεχνά" δηλαδή ότι το ενδιαφερον για τις παρελάσεις παραμένει υψηλό όσο υπάρχουν απειλές κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και παραμένει ακόμη ζητούμενο ως λαϊκό αίτημα η ανεξαρτησία της ελλαδάρας.
ΑπάντησηΔιαγραφή