Για τα επεισόδια στις Σκουριές της Χαλκιδικής

Από την Κίνηση Πολιτών Άρδην, ομάδα Θεσσαλονίκης

Τα επεισόδια στις Σκουριές της Χαλκιδικής που προκάλεσαν οι τραμπούκοι του «εθνικού εργολάβου» Μπόμπολα και της Καναδικής Eldorado Gold είναι μια εικόνα από το μέλλον. Είναι η εικόνα μιας Ελλάδας - Eldorado, μιας λεηλασίας χωρίς αρχή και τέλος, που στους κατοίκους των πόλεων γίνεται αντιληπτή από τις πινακίδες των χιλιάδων «ανταλλακτηρίων χρυσού», που αγοράζουν κοψοχρονιά από τις βέρες του πατέρα έως τα χρυσά δόντια του παππού, από τους πολίτες μιας χώρας που βυθίζεται στην απόγνωση.


Σιγά να μην διστάσουν μπροστά στο περιβάλλον, μπροστά στη ζωή δεκάδων χιλιάδων που έτυχε να γειτονεύουν με τις περιοχές που για ένα κομμάτι ψωμί δόθηκαν στις ακρίδες που συνωθούνται στην πατρίδα μας. Κι ας είναι πρόσφατο το «ατύχημα» μιας αντίστοιχης μονάδας στη Ρουμανία (Μπάγια Μάρε) που γέμισε κυάνιο τον Δούναβη. Κι ας είναι γνωστά τα αποτελέσματα την εξορυκτικής φρενίτιδας των Μποδοσάκηδων που γέμισαν αρσενικό τα νερά αλλά και τις φλέβες των κατοίκων της περιοχής.

Βέβαια τα αφεντικά δεν λερώνουν ποτέ τα χέρια τους, πάντα βρίσκουν κάποιους αρκετά πρόθυμους ή αρκετά απελπισμένους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Χθες αυτός ο ρόλος ανήκε στους «εργαζόμενους» (τα εισαγωγικά δηλώνουν την απορία για το ποια είναι τελικά η δουλειά τους) της «Ελληνικός Χρυσός».
Αυτοί οι άνθρωποι ξεχνούν πολλά. Ξεχνούν πως, όταν καταστρέφεις τα τοπία μέσα στα οποία μεγάλωσες, καταστρέφεις την ίδια την ρίζα σου, τη συνέχειά σου, την πατρίδα σου.

Όταν σηκώνεις χέρι ή ρόπαλο ενάντια στον γείτονα της διπλανής πόρτας, σπιλώνεις την ίδια την παράδοση του επικού αγώνα των πατεράδων σου στον Μαντέμ Λάκκο, έναν αγώνα που μπόρεσε να πάρει τις διαστάσεις που πήρε γιατί τον αγκάλιασε και τον στήριξε ηθικά και υλικά όλη η τοπική κοινωνία, που τα παιδιά της στέλνουν σήμερα στο νοσοκομείο οι υπάλληλοι της εταιρείας.

Με τους ανθρώπους αυτούς θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν όταν ο πυρετός του χρυσού περάσει και οι χρυσοθήρες της αρπαχτής αποδημήσουν για άλλα μέρη, αφήνοντας πίσω τους τα σημάδια της λεηλασίας πάνω στα βουνά, τα νερά και τους ανθρώπους.

Όσο για τους (κατά την εταιρεία) «μεταφερόμενους ακτιβιστές», είναι αφελής όποιος νομίζει ότι με τέτοια τρυκ θα απομονώσει τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής από τη συμπαράσταση που κερδίζει. Εξ άλλου τα ίδια έλεγε κι ο Μποδοσάκης την αλησμόνητη δεκαετία του '70.

Και τώρα, όπως και τότε, κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες θα είναι στο πλευρό αυτών που αγωνίζονται για τη ζωή και το δίκιο. Είτε είναι, όπως τότε, οι απεργοί μεταλλωρύχοι του Μαντέμ Λάκκο, είτε όπως σήμερα, οι κάτοικοι που ξεσηκώνονται να εμποδίσουν μια εγκληματική και ληστρική μεταλλευτική «επένδυση»