Εμίρηδες ή κακομοίρηδες;

Από Το Ποντίκι 8.3.2012

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα! Πριν από μερικούς μήνες, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με στεντόρεια φωνή διαλαλούσε μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου πως «στην Ελλάδα δεν υπάρχει πετρέλαιο».

Σήμερα, η ίδια (ή σχεδόν η ίδια) κυβέρνηση κομπάζει πως σε μερικούς μήνες θα λειτουργούν τα γεωτρύπανα. Και πριν προλάβουν να κλείσουν μερικά 24ωρα βγαίνουν στη δημοσιότητα, και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο, χάρτες που καλύπτουν σχεδόν όλα τα χερσαία τμήματα της χώρας κι αφήνουν την εντύπωση πως λίγο ακόμη και θα γίνουμε... Αραβικά Εμιράτα!


Εκεί που τρελαίνεται κανείς είναι πως όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που οι δανειστές μας έχουν αφηνιάσει, οι τροϊκανοί μας πιέζουν να γίνουμε ακόμη πιο εξαθλιωμένοι και οι Ευρωπαίοι μας ασκούν σκληρό πρέσινγκ με την απειλή να μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη.

Το πολύ απλό (στα όρια του απλοϊκού) ερώτημα είναι: Ποιος θα αποφασίσει να διώξει από την «ομάδα» του μία χώρα που έχει (;) τόσο πολύ πετρέλαιο; Όταν μάλιστα αυτή η χώρα είναι η μοναδική στην Ευρώπη που δίνει τόσες... υποσχέσεις για μελλοντική παραγωγή;


Ψυχραιμία παιδιά...

Για να σοβαρευτούμε, όμως, θα πρέπει να δούμε τις εξελίξεις στην πραγματική τους διάσταση.

Στον διαγωνισμό για τις έρευνες στο Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη (θεωρητικά οι πιο ακίνδυνες – από γεωπολιτικής άποψης – περιοχές) εμφανίστηκαν οκτώ υποψήφιες εταιρείες. Όλες σοβαρές και μεγάλες στον τομέα τους, αλλά άγνωστες στο ευρύ κοινό. Τέσσερις από αυτές προέρχονται από τη Νορβηγία, με σημαντικές ερευνητικές δραστηριότητες σε πολλά σημεία του πλανήτη.

Επίσης εμφανίστηκαν μία αμερικανική, δύο βρετανικές και μία γαλλική εταιρεία. Όλες διαθέτουν μεγάλη εμπειρία στον τομέα τους, αλλά δεν δραστηριοποιούνται στην παραγωγή πετρελαίου ή φυσικού αερίου.

Απλώς, κάνουν την αρχική δουλειά και στη συνέχεια πουλάνε τα στοιχεία είτε στο κράτος που τους ανέθεσε την εργασία είτε στην εταιρεία που αναλαμβάνει να προχωρήσει σε γεωτρήσεις.

Από την πρώτη στιγμή, το αρμόδιο υπουργείο (ΥΠΕΚΑ) προσπάθησε να δείξει πως ο διαγωνισμός είχε «απόλυτη επιτυχία» και το ενδιαφέρον ήταν «τεράστιο». Εδώ κολλάει το «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι»... Κι αυτό γιατί:

1. Ας περιμένουμε να δούμε πόσοι από τους υποψήφιους θα απομείνουν στην τελική φάση του διαγωνισμού κι εάν θα ανακηρυχθεί (τελικά) ο ανάδοχος του έργου.

2. Να δούμε τους όρους του διαγωνισμού τόσο για τη φάση των ερευνών, όσο και για την επόμενη φάση. Με άλλα λόγια να δούμε τι θα κοστίσει (στην πραγματικότητα κι όχι στα λόγια) στη χώρα η ερευνητική διαδικασία και τι θα συμφωνήσει η τότε κυβέρνηση με τον όμιλο που θα αναλάβει την παραγωγή...

Το λέμε αυτό, διότι σε παράγοντες της αγοράς υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως, όπως φτάσαμε οι κυβερνώντες να λένε στους δανειστές μας σε όλα «ναι», έτσι και στην περίπτωση του πετρελαίου (που πριν δεν είχαμε και τώρα έχουμε άφθονο) να πούνε ότι μας πιέζουν και να το ξεπουλήσουμε κοψοχρονιά...

Άλλωστε, οι μελλοντικοί ανάδοχοι θα επιδιώξουν να αποσπάσουν τη μερίδα του λέοντος, σε μία περίοδο κατά την οποία (όπως έγραψε πρόσφατα το «Π») δεν υπάρχουν και πολλά νέα κοιτάσματα που να έχουν πρόσβαση οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές ιδιωτικές πολυεθνικές.

Για να φτάσουμε έως εκεί, ωστόσο, θα πρέπει να ολοκληρωθεί το ερευνητικό στάδιο, δηλαδή να γίνουν οι σεισμολογικές και γεωλογικές έρευνες στις περιοχές που προβλέπονται από τους όρους του διαγωνισμού.

Στη συνέχεια, θα προκηρυχθεί νέος διαγωνισμός για την ανάδειξη της εταιρείας ή της κοινοπραξίας που θα αναλάβει να κάνει τις γεωτρήσεις, ώστε να υπολογιστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η ποσότητα των υδρογονανθράκων που βρίσκεται σε συγκεκριμένα σημεία.

Όλα αυτά απαιτούν χρόνο και αρκετά λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην υπάρξουν σκιές αδιαφάνειας ή προνομιακής μεταχείρισης. Με άλλα λόγια, η «ευχή» της ηγεσίας του υπουργείου ΠΕΚΑ για δράση των γεωτρύπανων μέσα στο 2012 είναι τουλάχιστον εκτός πραγματικότητας.


Περίεργα... πράγματα

Όπως περίεργη είναι και η ανακοίνωση από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για νέο διαγωνισμό μέχρι τα μέσα Ιουλίου, ώστε να παραχωρηθούν άλλα 10-12 χερσαία «οικόπεδα». Αφήνει δηλαδή την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι... τίγκα στο πετρέλαιο και το αέριο.

Κι όλα αυτά, όταν στην ίδια συνέντευξη Τύπου, όπου παρουσιάστηκαν τα μεγαλόπνοα σχέδια για μετατροπή της χώρας σε... Εμιράτο, η ηγεσία του υπουργείου παραδέχθηκε πως η νεοσυσταθείσα εταιρεία του Δημοσίου (Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων - ΕΔΕΥ) δεν έχει ακόμη Διοικητικό Συμβούλιο, ενώ τις τεχνικές, νομικές και χρηματοοικονομικές συμβουλές θα παρέχουν ιδιωτικές εταιρείες που θα προσληφθούν στο μέλλον...

Με άλλα λόγια όλα στον αέρα... Κι όλα πολύ παράξενα φαίνονται σε μία περίοδο που όλοι μας θεωρούν ξοφλημένους και χρεοκοπημένους.

Τη στιγμή που τρόικα και Ευρωπαίοι πιέζουν αφόρητα τη χώρα μας να προχωρήσει στο αδιέξοδο μονοπάτι των μνημονίων, ξεκινούν οι διαδικασίες για το ξεπούλημα των φιλέτων του ενεργειακού συστήματος της χώρας μας.

Η αρχή γίνεται με τη ΔΕΠΑ, αλλά χωρίς να υπάρχει ακόμη και τώρα ένα συγκεκριμένο μοντέλο αποκρατικοποίησης. Κι αυτό γιατί έτσι, η επιχείρηση και συνολικά ο τομέας του φυσικού αερίου στη χώρα μας θα στοιχίσει φθηνότερα στους αγοραστές!

Είναι χαρακτηριστικό ότι την προηγούμενη Παρασκευή, σε δημοσίευμα της αμερικανικής «Wall Street Journal» υπάρχει η εκτίμηση πως τα έσοδα του ελληνικού Δημοσίου από την πώληση της επιχείρησης αερίου μπορεί να φτάσουν τα δύο δισ. ευρώ, σε περίπτωση που πωληθεί μαζί με τον ΔΕΣΦΑ (διαχειριστής συστήματος), ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα διαμορφωθούν κοντά στο ένα δισ.

Και στις δύο περιπτώσεις το τίμημα είναι υπερβολικά χαμηλό.

Με βάση τα αποτελέσματα του 2010, η ΔΕΠΑ έχει κύκλο εργασιών σχεδόν 1,2 δισ. ευρώ, καθαρά κέρδη που ξεπερνούν τα 123 εκατ. ευρώ και σύνολο ενεργητικού περίπου 2,74 δισ. ευρώ. Κι όλα αυτά αφορούν στη μητρική εταιρεία, χωρίς να υπολογίζονται οι θυγατρικές ή οι συνδεδεμένες εταιρείες, ούτε η προοπτική ανάπτυξης των μεγεθών, με τη συμμετοχή σε αγωγούς ή άλλα έργα υποδομής στην ευρύτερη περιοχή.

Οι εκτιμήσεις αναφέρουν πως στο πλαίσιο του διαγωνισμού κι έως τις 22 Μαρτίου θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον αρκετοί γνωστοί «παίκτες» της ευρωπαϊκής αγοράς φυσικού αερίου, μεταξύ αυτών η ρωσική Gazprom, η γαλλική GDF Suez, η ιταλική Eni και η ισπανική Gas Natural. Γιατί να μη σπεύσουν, όταν βλέπουν πως ξεπουλάμε;