Από τη SofokleousIn
Μια δύσκολη καμπή της ιστορίας – ίσως την πιο δύσκολη – διανύει αυτή την περίοδο η Ευρώπη, που αγωνίζεται να ξεφύγει από την ύφεση με αμφισβητούμενα μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Η μετ' εμποδίων πορεία για την ανάκτηση της ισορροπίας αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, τόσο στον Νότο όσο και στον πλούσιο Βορρά που υπαγορεύει την αυστηρή λιτότητα και εμμένει στη δημοσιονομική πειθαρχία.
Η Ελλάδα, το «μαύρο πρόβατο» που αναστατώνει την Ευρώπη, απέκτησε και... συνοδοιπόρους την Ισπανία και την Πορτογαλία, που πλέον δεν τα καταφέρνουν, σαν κι εμάς, ίσως και περισσότερο.
Το έλλειμμα της Πορτογαλίας τριπλασιάστηκε και το έλλειμμα της Ισπανίας πάει να ξεφύγει εκτός ελέγχου, προκαλώντας ρίγη τρόμου στους υπόλοιπους εταίρους, αν και προσπαθούν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους. Προς το παρόν περιορίζονται στο να ζητούν από τον Ισπανό πρωθυπουργό Μ. Ραχόι να μην λασκάρει τα μέτρα λιτότητας, ενώ εκείνος από την πλευρά του ζητάει περισσότερο χρόνο προσαρμογής.
Από την άλλη πλευρά και στην Ιταλία ο Μόντι συναντά αυξανόμενες δυσκολίες στην εφαρμογή της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της λιτότητας. Και εκεί υπάρχει φοροδιαφυγή (όχι όσο η δική μας) και εκεί υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα και εκεί είναι αναγκαίες οι περικοπές δαπανών, αλλά συναντά όλο και περισσότερες αντιδράσεις, σε σημείο που να μη μπορεί να περάσει τους ανάλογους νόμους.
Στη δική μας περίπτωση πάλι βρισκόμαστε στην αρχή μίας εκλογικής μάχης που δεν ξέρουμε που θα καταλήξει και είναι πάρα πολύ πιθανό η επόμενη Βουλή να είναι κατακερματισμένη και εξαιρετικά δύσκολη για όποια κυβέρνηση σχηματισθεί.
Στο μεταξύ, στη Γαλλία, που επίσης βρίσκεται στο μέσο μίας εκλογικής μάχης, ο σοσιαλιστής Ολάντ δείχνει ακόμη να κερδίζει στον δεύτερο γύρο, αλλά ο Σαρκοζί φαίνεται να τον πλησιάζει και δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος.
● Αν τελικά επικρατήσει ο Σαρκοζί, ο γαλλογερμανικός άξονας θα συνεχίσει να λειτουργεί ως διευθυντήριο της Ευρώπης.
● Αν όμως πρόεδρος βγει ο Ολάντ, τότε πιθανότατα θα αλλάξουν οι ισορροπίες και το Βερολίνο θα δυσκολεύεται στην επιβολή της πολιτικής της λιτότητας.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι αμερικανοί έχουν ξεκάθαρα τοποθετηθεί κατά της πολιτικής της λιτότητας και συνιστούν να περάσει η Ευρώπη σε μία πολιτική ρευστότητας που θα ευνοεί την ανάπτυξη περισσότερο και λιγότερο την δημοσιονομική εξυγίανση.
Τώρα, η Γερμανία συνεχίζει ακάθεκτη να ζητάει δημοσιονομική εξυγίανση, έλεγχο στα ελλείμματα και μείωση των χρεών από τις προβληματικές χώρες όπως οι τέσσερις του Νότου και η Ιρλανδία. Ταυτόχρονα όμως κάνει και κάποια βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν λέει τίποτα που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δίνει ρευστότητα στην αγορά παίρνοντας τα κρατικά ομόλογα των προβληματικών χωρών.
Παράλληλα, μόλις προχθές, η Μέρκελ δέχθηκε την ταυτόχρονη λειτουργία των δύο ταμείων, του EFSF και του ESM, ώστε να διατίθενται τώρα περί τα 700 δισ. ευρώ για την προστασία του ευρώ. Παρατηρείται επίσης ότι οι γερμανοί αυξάνουν την κατανάλωσή του, γεγονός που βοηθάει αντικειμενικά την ευρωπαϊκή οικονομία στη δύσκολη αυτή συγκυρία.
Το πιο παράξενο όμως είναι ότι Μέρκελ και Σόιμπλε κάνουν πλέον δηλώσεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα κάνουν τα πάντα για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, ενώ η Γερμανία και μαζί της ολόκληρος ο μηχανισμός της Ευρωζώνης και της Κομισιόν βάζουν πλάτη αφενός για να δημιουργήσουν συνθήκες ρευστότητας στην ελληνική αγορά και αφετέρου για να ξεκολλήσουν από την ακινησία του βούρκου την ελληνική διοικητική μηχανή και την πολιτική τάξη.
Ωστόσο, οι έλληνες πολιτικοί και τα κόμματα δεν πρέπει να κάνουν το λάθος να νομίσουν ότι θα τους επιτραπεί να ξεφύγουν από το μνημόνιο. Αυτό αποκλείεται.
Η εύρεση μιας κοινής γραμμής πλεύσης, μιας συνισταμένης μεταξύ των χωρών συνεχίζει να παραμένει το κύριο ζητούμενο μιας βαθιά διχασμένης Ευρώπης. Αντιθέσεις και αντιφάσεις φαντάζουν αξεπέραστες και ορθώνουν τείχη ασυνεννοησίας που δεν πρόκειται να αρθούν ούτε με τις ελληνικές, ούτε πολύ περισσότερο με τις γαλλικές εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου