Μπρος γκρεμός...

Από Τα Νέα (απ' όπου και το σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου)

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Τη Δευτέρα λέγαμε εδώ ότι «πέσαμε έξω». Την Τετάρτη μάθαμε επισήμως και το πόσο έξω έχουμε πέσει. Σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, το έλλειμμα έως και τον Ιούλιο υστερεί όχι των στόχων αλλά του ελλείμματος της προηγούμενης χρονιάς κατά 1,5 μονάδα του ΑΕΠ! Αντε πιάσ' το...

Για να το πιάσει κάποιος θα πρέπει να μαζέψει μέσα σε τέσσερις μήνες κάπου 6 δισ. πέρα από τα προϋπολογισθέντα (δηλαδή, να μαζέψει τα πρόσθετα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου...) για να καλύψει όσα έλειπαν έως τον Ιούλιο κι όσα θα λείψουν έως το τέλος του χρόνου. Διότι με τα σημερινά δεδομένα κι ακόμη κι αν δεν σημειωθεί καμία περαιτέρω υστέρηση, το έλλειμμα τρέχει με 12% για το 2012.


Το ζήτημα είναι τι πρέπει να ελπίζει κανείς. Να βρεθούν τα λεφτά αυτά ή να μη βρεθούν; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

● Αν δεν βρεθούν, το έλλειμμα κινδυνεύει να ξεφύγει εντελώς - κι άντε μετά να μαζέψεις την τρόικα...

● Αν βρεθούν και με την ύφεση του α' εξαμήνου ήδη στο 7,1%, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε διψήφια ποσοστά ύφεσης.

Με άλλα λόγια, έχω την εντύπωση ότι στο μέσο ακριβώς της θητείας της η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το ανατριχιαστικό δίλημμα: διψήφιο έλλειμμα ή διψήφια ύφεση; Και μόνο από την τραγικότητα του διλήμματος, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της αποτυχίας.

Λέγεται τώρα ότι η τρόικα συζητάει το ενδεχόμενο να αναπροσαρμοστεί ο στόχος του ελλείμματος στο 8,8% για το 2011 – έναν στόχο ήδη ξεπερασμένο από τα πράγματα... Ταυτοχρόνως, όμως, βλέπω να επιμένει στην ίδια αποτυχημένη συνταγή που εξόντωσε τη χώρα.

Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι η ίδια η τρόικα παραδέχεται πως παρά το τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος, παρά τα μέτρα και τα νέα μέτρα, η περίφημη δημοσιονομική προσαρμογή έχει κολλήσει. Και έχει κολλήσει για πολλούς λόγους αλλά κυρίως για έναν σημαντικότερο: επειδή εξόντωσε τη χώρα που είχε αναλάβει να προσαρμόσει.

Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι να αναπροσαρμόσουν τον στόχο – ας τον αναπροσαρμόσουν. Αλλά να καταλάβουν για ποιον λόγο χρειάζεται αναπροσαρμογή. Να αντιληφθούν τι συμβαίνει και πέφτουν έξω οι στόχοι και οι προβλέψεις. Να αναρωτηθούν, δηλαδή, τι έχουν τα έρημα και ψοφούν, παρόλο που με τον ήλιο τα βγάζουν, με τον ήλιο τα βάζουν. Και κυρίως να αλλάξουν πολιτική.

Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Διαφορετικά, όσοι στόχοι κι αν αλλάξουν, η χώρα θα παραμένει εγκλωβισμένη ανάμεσα στον γκρεμό και το ρέμα. Με πιθανότερη εξέλιξη τα ανατριχιαστικά διλήμματα να γίνονται όλο και πιο ανατριχιαστικά.