Έρμαιο δανειστών και κερδοσκόπων

Από τη Ρήξη Μαΐου

Του Σταύρου Χριστακόπουλου*

Η δεδομένη αδυναμία της Ελλάδας να εξυπηρετήσει το χρέος της, είτε με αναδιάρθρωση είτε χωρίς αυτήν, αλλά και οι πνιγηρές δεσμεύσεις που εκπηγάζουν από τις δανειακές συμβάσεις με την τρόικα (εξόχως διαφωτιστικό το άρθρο του Γεωργίου Κασιμάτη στην «Ελευθεροτυπία» τη Δευτέρα 2 Μαΐου 2011) σε κάθε περίπτωση την καθιστούν έρμαιο των δανειστών της, αλλά και κάθε τυχάρπαστου κερδοσκόπου.


Το αναξιόχρεο, η πολιτική της κυβέρνησης (η οποία, αρνούμενη εξ αρχής, έστω, να πουλήσει το τομάρι της ακριβά, έχει παγιώσει την αίσθηση της πλήρους διαθεσιμότητάς της στις διαθέσεις των γερακιών της κερδοσκοπίας), αλλά και η έλλειψη αντίστασης από τους οργανωμένους πολιτικούς σχηματισμούς και τον... ανοργάνωτο ελληνικό λαό, έχουν ενεργοποιήσει δυσάρεστες εξελίξεις, για τις οποίες επί ματαίω προειδοποιούμε εδώ και πολλούς μήνες – όσοι, εν πάση περιπτώσει, προειδοποιούμε...


Υπό απειλή και κηδεμονία

Από την πλευρά του ΔΝΤ τα πράγματα είναι σαφή: Περιμένει την πλήρη κατάρρευση της ασθενούς και κλυδωνιζόμενης οικονομίας μας, ώστε να εμφανίσει – δεδομένης της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής δυσπραγίας – τον εαυτό του ως μόνο αιμοδότη της διασωληνωμένης Ελλάδας.

Τα κεφάλαια έτοιμα, το σχέδιο επεξεργασμένο και ήδη δημοσιοποιημένο κατ' επανάληψη. Απομένει η εκδήλωση της ευρωπαϊκής άρνησης ή αδυναμίας, όποτε αυτή εκδηλωθεί, ώστε να συρθούμε σιδηροδέσμιοι για πολλά χρόνια στην «πίσω αυλή της Ουάσιγκτον», με όλες τις συνέπειες που αυτό θα έχει ακόμη και για τα εθνικά μας θέματα.

Δεν είναι τυχαίο το ότι η Τουρκία δηλώνει επισήμως πως δεν μας υπολογίζει. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης της Τουρκίας Μπουλέντ Αρίντς, αυτού που είχε πει πρόσφατα ότι η Τουρκία διαπραγματεύεται με την Ελλάδα το θέμα του FIR, των χωρικών υδάτων και των νησιών του Αιγαίου: «Η Ελλάδα», είπε τώρα, «χρωστά σχεδόν ένα τρισ. δολάρια. Σε λίγο θα ανοίξουν μαντίλια για να ζητιανεύουν. Σε όλα τα εργοστάσια έχει σταματήσει η παραγωγή. Βάλανε πωλητήριο στα εργοστάσιά τους και κανείς δεν τα αγοράζει».

Είναι επίσης δεδομένο ότι η Τουρκία, αμφισβητώντας επιτυχώς το καθεστώς του Καστελόριζου, έχει ήδη θέσει εμπόδιο ανάλογο του casus belli στον ορισμό της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο, παρεμποδίζοντας ακόμη και τις συμφωνίες για τον ορισμό ανάλογων ζωνών με την Αίγυπτο και την Αλβανία.

Στο πλαίσιο αυτό είναι ακόμη χειρότερο το ότι την «υπεράσπισή» μας έναντι της Τουρκίας έχει αναλάβει το... εβραϊκο λόμπι, του οποίου τα διεθνή μεγάλα έντυπα και οι τράπεζες προπαγανδίζουν την ελληνική πτώχευση είτε κερδοσκοπώντας βραχυπρόθεσμα και αποκομίζοντας εύκολα τεράστια κεφάλαια είτε αποσκοπώντας στον έλεγχο της επίσημης ή ανεπίσημης πτώχευσής μας.

Για να μην φλυαρούμε, οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις του αγγλοσαξονικού κόσμου και του ισραηλινού λόμπι δεν εκφράζονται πλέον κυρίως μέσω της επίσημης πολιτικής, αλλά έχουν άξονα τη διαχείριση της αναμενόμενης – και ελεγχόμενης από τους ίδιους – ελληνικής χρεοκοπίας, είτε άπαξ και επίσημης είτε διαρκούς και ανεπίσημης. Παράλληλα η Τουρκία, με την αλματώδη ανάπτυξη, είναι έτοιμη να επιβληθεί, όχι απαραίτητα με τα... τανκς, αλλά με την οικονομική της ισχύ.


Ευρωπαϊκό αδιέξοδο

Από τη πλευρά της η Ε.Ε., αδύναμη να ελέγξει τη σταθερότητα του νομίσματος και της εσωτερικής συνοχής της, με τη δημιουργία «υγειονομικών ζωνών» για τους χρεωμένους «ψωριάρηδες» του Νότου, αφαιρεί συνεχώς ακόμη και στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των χωρών που τη συναποτελούν, όπως την άσκηση οικονομικής πολιτικής ή ακόμη και τη σύνταξη προϋπολογισμού. Στην περίπτωση της Ελλάδας ήδη διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ των χωρών, οργάνων και οργανισμών που έχουν κεντρικό πολιτικό και αποφασιστικό ρόλο.

● Η Γερμανία άνοιξε επισήμως τη συζήτηση για ελεγχόμενη πτώχευση και παράλληλα γέμισε την αγορά με αναλύσεις - διαβεβαιώσεις ότι οι τράπεζές της δεν πρόκειται να θιγούν από μια τέτοια κίνηση.

● Μια σειρά άλλες χώρες, υπό την επιρροή της Γερμανίας ή απλώς στην ίδια οικονομική θέση – και αξιολόγηση – μ' αυτήν, ήδη βρίσκονται ένα βήμα πριν από την απόφαση να μην συνεχίσουν τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, την οποία θεωρούν χαμένη υπόθεση και, επιπλέον, επαχθή για τα δημοσιονομικά τους. Δεν είναι τυχαία η δήλωση της Γαλλίδας υπ. Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ ότι «η Πορτογαλία δεν είναι Ελλάδα», όταν θέλησε να πείσει για το ορθό της στήριξης της Πορτογαλίας...

● Η Κομισιόν και η ΕΚΤ τάσσονται αναφανδόν κατά της γερμανικής άποψης για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους διαπραγματευόμενες και διεκδικώντας, αν όχι πρωτοκαθεδρία, τουλάχιστον συναπόφαση στο πεδίο της διαχείρισης των δημοσιονομικών της ευρωζώνης και της αξιολόγησης των χωρών.

Αν υποτεθεί ότι πάρουν το ζητούμενο μερίδιο στην εξουσία, κανείς δεν εγγυάται ότι θα συνεχίσουν να μας αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτό διότι, όπως και οι ιδιώτες δανειστές μας, οι θεσμικοί Ευρωπαίοι επιχειρούν να εξαιρεθούν απ' αυτούς που θα πληρώσουν μια ελληνική αναδιάρθρωση.

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως αυτή η πολυφωνία, προϊόν σκληρών ενδοευρωπαϊκών – και όχι μόνο – ανταγωνισμών θα εκλείψει. Αντιθέτως την επόμενη διετία κάμποσες κυβερνήσεις απ' όσες υπέγραψαν τις δανειακές συμβάσεις με την Ελλάδα θα κριθούν εκλογικά και είναι άγνωστο πόσες θα επιβιώσουν.

Την ίδια ώρα η ελληνική οικονομία, εκτός του ότι μπορεί να οδηγηθεί σε κατάρρευση, δεν αποτελεί κανενός είδους εγγύηση για τη σταθερότητα της ευρωζώνης ούτε για το... κύρος της Κομισιόν και της ΕΚΤ.

Άλλωστε σε λίγο τα περιθώρια κέρδους από την τεράστιας έκτασης κερδοσκοπία με τα ελληνικά ομόλογα θα εξαντληθούν, όσο και αν πολλοί θα ήθελαν να απομυζούν την Ελλάδα για πολύ καιρό ακόμη, με νέα δάνεια, επιμήκυνση των παλαιών κ.λπ., πριν την πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα στην άβυσσο της επίσημης πτώχευσης. Γι' αυτό το ΔΝΤ καραδοκεί ελπίζοντας ότι ήλθε η ώρα να μας... αναλάβει.


Περιμένοντας την κατάρρευση

Με βάση όλα τα παραπάνω επείγει η πώληση των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων. Η απαίτηση της τρόικας, από τις 11 Φεβρουαρίου, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης, είναι το ρευστό από το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας να πάει απευθείας στη «μείωση του χρέους» μέσω της επαναγοράς ομολόγων, η οποία να ελαφρύνει τα βάρη των ευρωπαϊκών τραπεζών.

Αν μάλιστα κρίνουμε από την προσφάτως εγκαινιασθείσα πρακτική του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) να επαναγοράζει ελληνικά ομόλογα σχεδόν στο άρτιο της τιμής τους, όταν στη δευτερογενή αγορά έχουν χάσει τη μισή τους αξία, τότε μάλλον μιλάμε αποκλειστικά για το ξαλάφρωμα των δανειστών μας από τα βάρη τους, χωρίς καν το ψευδές πρόσχημα της «μείωσης» του ελληνικού χρέους!

Γι' αυτό όλες οι πλευρές της τρόικας βιάζονται για το ξεπούλημα. Δεν είναι τυχαίο ότι Αμερικανοί αναλυτές – κοντά στις αντιλήψεις του ΔΝΤ – μιλούν για τα 50 δισ. ευρώ της εκποίησης ελληνικής περιουσίας όχι ως οροφή, όπως γνωρίζουμε στην Ελλάδα, αλλά ως βάση εκκίνησης! Καθόλου τυχαίες δεν είναι ούτε οι συνεχείς αναφορές – τις οποίες εγκαινίασε ο Γ. Παπανδρέου – για περιουσία αξίας 280 δισ., που θα μας... σώσει από το χρέος!

Μάλλον... αυτό είχε κατά νου όταν έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» και κρυφά άρχιζε τις συνεννοήσεις με τον Στρος Καν πριν ακόμη αναλάβει τη διακυβέρνηση, αλλά και τους πρώτους μήνες της.

Σύντομα θα ανακοινωθούν τα πάντα. Δεν θα σταματήσουν όμως εκεί. Οι επόμενες «σκληρές» απαιτήσεις της τρόικας είναι οι απολύσεις δεκάδων χιλιάδων από το Δημόσιο, το πλήρες ξήλωμα του κράτους – και όχι μόνον του κοινωνικού – αλλά και η εκ των προτέρων δέσμευση κάθε μελλοντικού κρατικού εσόδου υπέρ των τοκογλύφων.

Αυτό άλλωστε είναι το νόημα της μεταφοράς των ταμιακών διαθεσίμων του ελληνικού κράτους στον ΟΔΔΗΧ, μεταξύ των οποίων και των φορολογικών εσόδων, όπως ήδη λέγεται.

Κάθε είδους ρευστότητα, απ' όπου κι αν προκύπτει, θα μεταφέρεται στον μηχανισμό εξυπηρέτησης του χρέους βυθίζοντας την οικονομία στην ύφεση, τους Έλληνες σε απόγνωση και τη χώρα στην καταστροφή.

Όλοι γνωρίζουν ότι αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος, αλλά κανείς – ούτε η Ευρώπη ούτε το ΔΝΤ ούτε η κυβέρνηση – δεν είναι διατεθειμένος να βάλει φρένο στον κατήφορο. Αντιθέτως η κατάρρευση είναι αυτή που θα οδηγήσει στη «λύση»: είτε σε ελεγχόμενη πτώχευση είτε στο εναλλακτικό σενάριο της ανάληψης ευρύτερης «δράσης» (και «αρμοδιοτήτων») από το ΔΝΤ, μαζί ή χωρίς την ευρωζώνη.

Κάθε νέος δανεισμός όμως θα μετατρέπει το νομικό καθεστώς του χρέους, ώστε κάθε ευρώ που θα χρωστάμε να καλύπτεται από εμπράγματη (περιουσιακή) ασφάλεια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΔΝΤ είναι πρόθυμο να μας «οδηγήσει στην ανάπτυξη», να «προστατεύσει τους μισθούς και τις συντάξεις» και «να μας σώσει» ακόμη μια φορά από την επίσημη πτώχευση, όπως ακριβώς κάνει εδώ και έναν χρόνο η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Μέχρι να κατανοήσουμε ότι, μέσα στον κύκλο του χρέους, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις επιβίωσης – ούτε σε οικονομικό και, πολύ φοβούμαι, ούτε σε εθνικό επίπεδο. Αρκεί αυτό να συμβεί εγκαίρως, κάτι που φαίνεται σχεδόν απίθανο υπό τις παρούσες δυναμικές συνθήκες...

* Διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»