Πήρε φωτιά το Παπαγαλιστάν

Από Το Ποντίκι 26.5.2011 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

Τι τρελός χαμός είναι τούτος; Δεν τολμάς να δεις ειδήσεις, να ανοίξεις ραδιόφωνο, να διαβάσεις εφημερίδες ή Διαδίκτυο. Ο βομβαρδισμός είναι συνεχής:

♦ Συναίνεση ή όχι;

♦ Δημοψήφισμα για το ευρώ ή για έξοδο απ' αυτό.

♦ Εκλογές: Τώρα ή αργότερα;


Κάντε κράτει, ρε μάγκες! Μας πήξατε στα διλήμματα. Την ώρα που η κυβέρνηση παίρνει τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί ποτέ στην Ευρώπη, την ώρα που ετοιμάζεται ένα θηριώδες ξεπούλημα, χρειάζεται ένα γερό ξεκάρφωμα. Έτσι έπιασε δουλειά το παπαγαλιστάν και έπηξε ο κόσμος στην παπαρολογία για εκλογές και δημοψηφίσματα.

Τουλάχιστον το περί συναίνεσης έμοιαζε να έχει μια επιφανειακή σοβαρότητα, όσο κι αν επί της ουσίας, με συναίνεση ή χωρίς, οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση είναι σαφείς. Κι αυτές που πάει να αναλάβει με τον νέο δανεισμό, τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο «μνημόνιο» θα είναι ακόμη σαφέστερες. Και αυτός που έχει τη θεσμική ευθύνη να τις εφαρμόσει είναι η κυβέρνηση. Κανένας άλλος.

Ακόμη και ο εκβιασμός περί συναίνεσης, αλλιώς δεν θα πάρουμε την επόμενη (πέμπτη) δόση του δανείου της τρόικας, είναι κι αυτός μια μαϊμού. Δεν αποφασίζεται η πτώχευση μιας χώρας επειδή ο Σαμαράς, η Παπαρήγα και ο Τσίπρας – ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί – δεν προσκυνούν την Υψηλή Πύλη του Μαξίμου. Όποιος το πιστεύει σοβαρά, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Μια τέτοια απόφαση εκ μέρους των δανειστών μας θα πρέπει να λάβει υπ' όψιν πολύ σοβαρότερα ζητήματα και παραμέτρους και μόνο ως γελοίο πρόσχημα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την υποτιθέμενη έλλειψη συναίνεσης. Πολλώ δε μάλλον όταν η αξιωματική αντιπολίτευση δίνει επί της ουσίας συναίνεση στο 70% του κυβερνητικού προγράμματος βάζοντας αστερίσκους για να προφυλάξει την πολιτική της αξιοπρέπεια.

Κι όμως, παρ' όλα αυτά, έγινε πολιτική ατζέντα το... δημοψήφισμα. Ποιο δημοψήφισμα; Αυτό που έθεσε – στον συνήθη γι' αυτόν ρόλο του πολιτικού λαγού – o πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος: «Ο λαός να αποφανθεί άμεσα για την ακολουθητέα εθνική πορεία και να προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».


Το κρίσιμο ερώτημα

Αυτήν την μπούρδα πήρε και η κυβέρνηση και τη διοχέτευσε ως ζήτημα το οποίο υποτίθεται ότι εξετάζει ο πρωθυπουργός. Μερικές παρατηρήσεις επ' αυτού:

1. Ένα δημοψήφισμα πρέπει να έχει αποτέλεσμα με το ανάλογο θεσμικό αντίκρισμα: μια αποτύπωση σε νόμο ή στο Σύνταγμα. Απ' αυτήν τη σαχλαμάρα – ή από οποιαδήποτε άλλη παρόμοια – ποιο θεσμικό αποτύπωμα μπορεί να εξαχθεί; Κανένα!

2. Η τελευταία φορά που υπήρξε εθνικό δημοψήφισμα στην Ελλάδα ήταν στις 8 Δεκεμβρίου 1974 για τη μορφή του πολιτεύματος. Έκτοτε ανακυκλώνεται μια συζήτηση του αέρα περί τοπικών ή θεματικών δημοψηφισμάτων, η οποία ουδέποτε έλαβε θεσμικό χαρακτήρα.

3. Τοπικό δημοψήφισμα ωστόσο είχαμε το 1981 στην Ιθάκη, όπου ο δήμος έθετε το ζήτημα του αποχαρακτηρισμού του νησιού από παραδοσιακό, ώστε να επιτρέπεται το χτίσιμο. Οι Ιθακήσιοι αποφάνθηκαν σε ποσοστό 99% υπέρ του αποχαρακτηρισμού, αλλά ήρθε ο Τρίτσης και, με νέο κτηριοδομικό κανονισμό, που διατήρησε την ιστορική φυσιογνωμία του νησιού, ανέτρεψε τον σχεδιασμό που σήμαινε καταστροφή των οικισμών.

4. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση όμως ήταν αυτή του Έβερτ, ο οποίος, επί δημαρχίας του στην Αθήνα, τη δεκαετία του 1980, έθεσε το συγκλονιστικό ερώτημα αν πρέπει ή όχι να φύγουν από το Μεταξουργείο τα... μπουρδέλα. Η απάντηση ήταν συντριπτική: 99% ψήφισε να φύγουν. Τελικά, όχι μόνο έμειναν, αλλά η περιοχή γέμισε οίκους ανοχής σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από πριν!

Ίσως αυτό το τελευταίο παράδειγμα να είναι η πλησιέστερη αντιστοιχία στη σημερινή συζήτηση...

Άλλωστε τα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια: ή... μπουρδέλο θα καταντήσουμε ή θα αντισταθούμε. Ας είναι λοιπόν αυτό το ερώτημα για ένα λυτρωτικό και καθαρτήριο άτυπο δημοψήφισμα. Είναι προφανές ότι ο ελληνικός λαός πρέπει – και οφείλει – να απαντήσει με σαφήνεια στο αμείλικτο δίλημμα για την προοπτική της χώρας και του ίδιου.


Ο φόβος της κυβέρνησης

Την απάντηση για τη σοβαρότητα των διαφόρων διλημμάτων θα την έχετε ήδη λάβει διαβάζοντας το ρεπορτάζ των σελίδων 4 και 5. Ωστόσο έχει αξία να δούμε ποιος είναι ο πραγματικός φόβος της κυβέρνησης. Ε, λοιπόν, δεν την προβληματίζει το φορολογικό, αφού κάποιες από τις προβλέψεις του μπορεί και να αλλάξουν.

Το ζόρι βρίσκεται στο ξεπούλημα και ειδικά στην απαίτηση για εταιρεία υπό τον έλεγχο της τρόικας, η οποία θα το ελέγξει και θα το διεκπεραιώσει. Εκεί υπάρχει φόβος ότι μπορεί να δούμε βουλευτές να αντιδρούν.

Στο ίδιο σημείο ασκείται η πίεση και στην αντιπολίτευση, η οποία δεν έχει κανέναν λόγο, ακόμη κι αν συμφωνεί, να συμμετάσχει σε ένα έγκλημα εκ προμελέτης, το οποίο μπορεί στο μέλλον να βγάλει και ποινική «ουρά». Γι' αυτό η Ν.Δ. βάζει όρους στην εκποίηση σχετικούς με τη διαδικασία και το τίμημα.

Όμως, πολλές φορές είπαμε ότι η πραγματικά μεγάλη μπίζνα είναι η ελληνική περιουσία. Και σ' αυτό οι δανειστές και επιτηρητές θα επιμείνουν μέχρι τέλους. Με όσα κόλπα μπορούν να σκαρφιστούν και όσα περισσότερα εκβιαστικά διλήμματα μπορέσουν να βάλουν...