Οι δικοί μας άνθρωποι

Από Το Ποντίκι, 5.5.2011

Δύο απώλειες, δύο διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, με διαφορετικούς συμβολισμούς, σημάδεψαν τις τελευταίες μέρες. Έφυγαν από τη ζωή ο Λάκης Σάντας, ο ένας από τους δύο ήρωες – ο άλλος ήταν ο Μανώλης Γλέζος – που πριν από 70 χρόνια, τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, κατέβασαν από την Ακρόπολη τη ναζιστική σημαία.


Ο δεύτερος – χρονικά – ήταν ο Θανάσης Βέγγος, ένας ηθοποιός που σε όλη τη μακρά διάρκεια της καριέρας του αποτύπωσε στο κινηματογραφικό πανί και μετέφερε στο θεατρικό σανίδι, με χιούμορ, σαρκασμό και αξιοπρέπεια, την πιο κρυφή πλευρά μας, αυτή που ποτέ δεν θέλαμε να δείχνουμε – ως αυθεντικοί... ευρωχωριάτες άλλωστε.

Κοινό χαρακτηριστικό των δύο αυτών ανθρώπων, η σεμνότητα. Ο Σάντας δεν εξαργύρωσε τον πατριωτισμό και τον ηρωισμό του όλες αυτές τις δεκαετίες με υλικά ή πολιτικά ανταλλάγματα – όταν πολλοί άλλοι εξαργύρωσαν πανάκριβα τη μηδαμινότητά τους χτίζοντας καριέρες, φήμη και περιουσίες.

Αλλά ούτε ο Βέγγος, ο «καλός μας άνθρωπος», έγινε μέρος του «σταρ σύστεμ» απολαμβάνοντας πλαστική δόξα ή πλούτο. Δεν μετατράπηκε σε φλύαρο κριτή ούτε έγινε μέρος της τρισάθλιας τηλεοπτικής «ψυχαγωγίας» μας. Έμεινε ο εαυτός του καθρεφτίζοντας πάντα τον επιμελώς συγκαλυμμένο δικό μας.

Στις μέρες μας, ο δικός μας Θανάσης, ο «πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης», ο αγχωμένος Ρωμηός, ο ναυαγός, είναι αυτός που αποτυπώνει σχεδόν άψογα τη σημερινή μας κατάσταση – γι' αυτό το σημερινό μας πρωτοσέλιδο είναι μια μείξη στοιχείων από την ταινία του «Ένας ξένοιαστος παλαβιάρης» (πριν από 40 χρόνια, το 1971, εν μέσω χούντας).

Ας ελπίσουμε ότι σύντομα, πριν όλα γύρω μας γίνουν στάχτη και ερείπια, θα έχουμε κάθε λόγο και «νομιμοποίηση» να πάμε ένα βήμα πιο πέρα: να παραπέμψουμε, με ένα ανάλογο εξώφυλλο, στον Λάκη Σάντα και την – αυτονόητη για τον ίδιο, αλλά ηρωική και απλησίαστη για όλους εμάς – πράξη στην οποία προέβη εκείνη τη νύχτα πριν από 70 χρόνια σαλπίζοντας την έναρξη της Εθνικής Αντίστασης...