Από Το Ποντίκι 19.5.2011
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι εδώ και μερικές εβδομάδες συστηματοποιείται η προσπάθεια που είχε αρχίσει πριν από αρκετούς μήνες, προκειμένου να προετοιμαστεί η ελληνική κοινωνία και κοινή γνώμη για μια πιο συναινετική πολιτική σκηνή. Ένα νέο προσκήνιο, που θα αποτελείται από πολιτικές δυνάμεις οι οποίες θα ξεφεύγουν από το σημερινό κομματικό πλαίσιο – στη λογική των κυβερνήσεων συνεργασίας, αλλά με διαφορετικό σύστημα – και μια ομάδα προσώπων που θα αναλάβουν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, όταν έρθει η ώρα. Δηλαδή όταν το ζητήσουν η τρόικα και οι δανειστές μας.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί, για παράδειγμα, έτσι «απλά», να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, όπως «ζητά» η τρόικα. Αυτό πρέπει να το κάνει... κάποιος άλλος. Αλλά ποιος; Εκτός από τους «πρόθυμους» που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση, το νέο σύστημα θα χρειαστεί και τους... «χρήσιμους». Αυτούς που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν τα πολύ καυτά θέματα που θα ανοίξουν τους επόμενους μήνες και μάλιστα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει σε σχέση ακόμη και με τις αρχές του χρόνου, καθώς η κυβέρνηση μετράει τρομακτικές απώλειες σε επίπεδο αποτελεσμάτων, αλλά και αξιοπιστίας εντός και εκτός Ελλάδος. Έτσι ήδη αναζητούνται ευθύνες για το διαφαινόμενο πολιτικό ναυάγιο. Για παράδειγμα στο κυβερνητικό στρατόπεδο πολλοί λένε ότι θα είχαν σημειωθεί καλύτερα αποτελέσματα στη μάχη για τη «βιωσιμότητα» του χρέους αν είχαμε έναν καλύτερο διαχειριστή (δηλαδή έναν... καλύτερο Παπακωνσταντίνου).
Οι ίδιοι λένε ότι η τρόικα, όταν προσγειώθηκε στη χώρα, δεν ζήτησε απαραιτήτως απολύσεις από το Δημόσιο. Κατέγραψε μεν ότι το Ελληνικό Δημόσιο είναι ογκωδέστατο και πανάκριβο, αλλά δεν ζήτησε να απολυθούν οι υπάλληλοι. Ζήτησε απλώς να βρεθεί το χρήμα που θα στηρίξει την αποπληρωμή των δανείων και του χρέους. Στο «Π» βεβαίως έχετε διαβάσει εδώ και περισσότερο από μισό χρόνο ότι η τρόικα ζητούσε από πολύ νωρίς την «ελάφρυνση» του Δημοσίου από το ένα τρίτο των υπαλλήλων του.
Η κυβέρνηση, έναν χρόνο μετά, αφού απέτυχε παταγωδώς στον τομέα των εσόδων, τρέχει να υιοθετήσει την απαίτηση για απολύσεις... Κάποιοι λοιπόν θεωρούν ότι με έναν καλύτερο διαχειριστή (από αυτόν που είχε συμβουλέψει τον πρωθυπουργό να πει το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν») τα πράγματα ίσως ήταν... καλύτερα.
Άλλοι στο ΠΑΣΟΚ χρεώνουν στον Παπακωνσταντίνου ότι με τους χειρισμούς του έδιωξε καθαρό χρήμα από τη χώρα τρομοκρατώντας τους κατόχους του ότι θα το καταγράψει ως «μαύρο». Πρόσφατα σε αυτούς που καταλογίζουν το συγκεκριμένο σφάλμα στον αρμόδιο υπουργό προστέθηκε και ο αδελφός του πρωθυπουργού Νίκος, που αρθρογραφεί σε οικονομικό περιοδικό, το οποίο ακριβώς απηχεί τη νέα τάση (και... τάξη;) πραγμάτων.
Οι επιχειρηματίες
Για τους κυβερνητικούς η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη, όταν βλέπουν τις ημιτελείς προτάσεις Σαμαρά να γίνονται δεκτές μετά βαΐων και κλάδων από τον επιχειρηματικό κόσμο, ο οποίος από το ΠΑΣΟΚ είδε μόνο φόρους και δαιμονοποίηση.
Έτσι στο κυβερνών κόμμα αναζητούν «φωνές» για να πουν στον χώρο των επιχειρήσεων περίπου... αυτά που λέει ο Σαμαράς. Τι λένε οι επιχειρηματίες; Ότι το σκηνικό πρέπει να αλλάξει. Μερικοί από τους σημαντικότερους Έλληνες επιχειρηματίες έχουν μιλήσει πολύ σκληρά για την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική.
♦ Την αρχή έκαναν οι Δώρος Κωνσταντίνου και Γιώργος Δαυίδ του ευρύτερου συγκροτήματος της Coca Cola 3E απειλώντας μέχρι και με έξοδο από τη χώρα προκειμένου να παρακινήσουν την κυβέρνηση να ρίξει βλέφαρο προς την πλευρά τους.
♦ Ακολούθησε ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, που είπε και πιο πρόσφατα ότι με την πολιτική αυτή «δεν πάμε πουθενά».
♦ Ανάλογες δηλώσεις έχουν γίνει και από τις οικογένειες Παπαλεξόπουλου - Κανελλόπουλου του Τιτάνα.
Τι... κοινό έχουν οι επιχειρηματίες, εκτός από τον κοινό λόγο; Ότι οι επιχειρήσεις τους είναι οι μόνες που δείχνουν να επιβιώνουν τόσο στις μπίζνες όσο και στο χρηματιστήριο...
Οι επιχειρηματίες δεν αυτοπροορίζονται βέβαια για πολιτικοί, όπως εδώ και πολλά χρόνια πιστεύουν οι Έλληνες. Θυμάστε, παρεμπιπτόντως, κάποια τρανταχτά παραδείγματα; Κάποτε νόμιζαν ότι πρωθυπουργός πρέπει να γίνει ο Ωνάσης. Πιο πρόσφατα ο Βγενόπουλος. Στους Έλληνες πάντα άρεσαν τα σενάρια με ισχυρούς επιχειρηματίες...
Σήμερα, πάντως, οι επιχειρηματίες, όπως επίσης η γερμανική κυβέρνηση και κάποιοι από το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό και την ίδια την κυβέρνηση πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρξει ένα νέο πλαίσιο συναινετικής πολιτικής, αλλά και νέα πρόσωπα. Κι αν όλοι ταυτίζονται στη θεώρηση περί ανάγκης συνεργασιών, στα πρόσωπα η κατάσταση είναι ιδιότυπη. Από αυτούς που λίγο πιο πάνω ονομάσαμε... «χρήσιμους» άλλοι αυτοπροωθούνται, άλλοι όντως βολιδοσκοπούνται και άλλοι ωθούνται από τρίτους...
Ας δούμε μερικές περιπτώσεις λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι η ιδέα αυτή, εκτός από διάφορους επιχειρηματίες και ΜΜΕ, αντιμετωπίζεται ως «λύση» και από τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτόν θα έχει τον απόλυτο έλεγχο μιας μελλοντικής «τεχνοκρατικής» κυβέρνησης απαλλασσόμενος παράλληλα από τα βάρη της... μπουγάδας!
Ο κύκλος των τραπεζιτών
Νίκος Καραμούζης: Ο εκ των ισχυρών ανδρών της Εurobank και του ομίλου Λάτση παραμένει ιδιαίτερα δραστήριος όχι μόνο στα τραπεζικά δρώμενα, αλλά και στα πολιτικά σενάρια. Το όνομά του ακούστηκε (ακόμη μία φορά) την περασμένη εβδομάδα, όταν οι φήμες ανέδειξαν το ενδεχόμενο αντικατάστασης του Παπακωνσταντίνου μετά τις 15 Ιουνίου και για τη θέση του βολιδοσκοπήθηκαν κάποια πρόσωπα.
Σύμφωνα με τις φήμες, μεταξύ αυτών που βολιδοσκοπήθηκαν ήταν και ο Καραμούζης. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει κακές σχέσεις με τον υπουργό Οικονομικών. Αντιθέτως οι σχέσεις τους είναι τόσο καλές, ώστε ο Παπακωνσταντίνου ήταν αυτός που προ καιρού πρότεινε τον Καραμούζη να πάρει θέση στο Δ.Σ. του ΟΤΕ, όταν αποχώρησε ο Παναγής Βουρλούμης. Διόλου τυχαίο άλλωστε και το ότι η Eurobank ανέλαβε το μεγάλο μετατρέψιμο ομολογιακό δάνειο του OTE...
Στα... σημειολογικά της περίπτωσής του προσθέστε ότι το στέλεχος της Eurobank είχε διοργανώσει τον περίφημο «μυστικό δείπνο» του πρωθυπουργού με δώδεκα επιλεγμένους εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου στην Εκάλη λίγο πριν από τις εκλογές του 2009.
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι στη συνάντηση εκείνη συμμετείχαν οι Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, Ευάγγελος Μυτιληναίος, Πάνος Λασκαρίδης, Σπύρος Θεοδωρόπουλος, Αναστάσιος Καλλιτσάντσης, Άγγελος Πλακόπητας, Γιώργος Γεράρδος, Μάκης Σκλαβενίτης, Άρης Μπελλές και Σπύρος Διβάνης. Ο Νίκος Καραμούζης, λοιπόν, τα έχει όλα: μεγάλο οικονομικό «βάρος», αλλά και πολιτική... επιφάνεια.
Απόστολος Ταμβακάκης: Ο τρίτος της πάλαι ποτέ τριανδρίας του «Λατσαίικου» θεωρείται από πολλούς ότι προσπέρασε τους άλλους δύο (Νανόπουλο, Καραμούζη) όταν ανέλαβε τον όμιλο της Εθνικής. Είναι γνωστή η φήμη ότι χειρίστηκε άκομψα το θέμα του deal με την Alpha Bank, ώστε να προκαλέσει την αντίδραση του Γιάννη Κωστόπουλου και να ναυαγήσει η συγχώνευση. Ό,τι και να έγινε, πάντως, τελικά το ναυάγιο επήλθε...
Κατά την ίδια φήμη στόχος του είναι να παραμείνει ανοικτό το πεδίο για ένα deal της Εθνικής με την Eurobank, από το σύστημα της οποίας προέρχεται. Στη φαρέτρα του Ταμβακάκη περιλαμβάνονται οι καλές σχέσεις με την οικογένεια και τα αδέλφια Παπανδρέου, οι ισχυρές πολιτικοοικονομικές διασυνδέσεις του (που φτάνουν στο εξωτερικό) και το ατσαλάκωτο προφίλ.
Βασίλης Ράπανος. Ο έτερος του ηγετικού διδύμου της Εθνικής έχει σαφώς πιο πολιτικό και (πράσινο) κομματικό παρελθόν και μάλλον περισσότερη γνώση του δημόσιου μηχανισμού. Θεωρείται δε ότι έχει την ικανότητα να γεφυρώνει το παλιό με το νέο ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και βρέθηκε στην Εθνική, με ειδική αποστολή να προσέχει διακριτικά τον Ταμβακάκη.
Οι φήμες λένε ότι βολιδοσκοπήθηκε κι αυτός για τον υπουργικό θώκο (της οικονομίας) και μάλιστα με πολύ σοβαρές πιθανότητες να τον αναλάβει σε περίπτωση που έμενε κενός. Και τώρα που... δεν έμεινε, ζεσταίνεται για την «επόμενη ημέρα».
Γιώργος Προβόπουλος: Ο κεντρικός τραπεζίτης επικράτησε στη μάχη που έγινε το 2009 και το 2010 στα (πράσινα) μαρμαρένια αλώνια. Οι παλαιoΠΑΣΟΚοι τον έδωσαν στεγνά ως τροφή στα ΜΜΕ, αλλά τελικά το σύστημα τον προστάτευσε. Σήμερα η κυβέρνηση φροντίζει να τον κρατά μακριά από τις κακοτοπιές. Άλλωστε διατηρεί τις καλές σχέσεις του τόσο με τους τραπεζίτες όσο και με την ΕΚΤ. Έτσι κινείται πλέον περισσότερο ως θεσμικός παράγοντας παρά σαν κεντρικός τραπεζίτης.
Αν προσέξατε, το τελευταίο διάστημα μιλά για την οικονομία περίπου όπως μιλά ο... Παπούλιας για τα ελληνοτουρκικά και αναφέρεται σε «ανάγκη εθνικής συνεννόησης». Στηρίζεται και από τον επιχειρηματικό κόσμο επειδή κινείται απολύτως στη λογική της ΕΚΤ, η οποία ξορκίζει την «αναδιάρθρωση τώρα». Επίσης συμφωνεί απολύτως με την κυβέρνηση για τις αποκρατικοποιήσεις και τη στηρίζει, χωρίς όμως να ταυτίζεται με το υπουργείο Οικονομικών, αλλά με το Μαξίμου...
Θόδωρος Πανταλάκης: Ένα πρόσωπο που προτείνεται και (ταυτόχρονα) αυτοπροτείνεται. Φροντίζει να προβάλλεται ως κρατικός μεταρρυθμιστής, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζεται από μεγάλη ομάδα ΠΑΣΟΚων της Αγροτικής Τράπεζας. Έχει μακρά θητεία στα πολιτικοτραπεζικά από την εποχή του αείμνηστου Θεόδωρου Καρατζά και θεωρείται ότι έχει σημαντική γνώση σε θέματα αποκρατικοποιήσεων.
Ήταν μεταξύ των βασικών συντελεστών σε θέματα τεχνογνωσίας για το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων των 50 δισ. Τώρα φροντίζει να προβάλλει το έργο του στην επικείμενη αναδιάρθρωση του ομίλου της Αγροτικής μετά την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου που έρχεται το αμέσως επόμενο διάστημα.
Όλη η ομάδα που στο «πράσινο» στρατόπεδο στήριζε το πάλαι ποτέ σύστημα του Πέτρου Λάμπρου έχει μετακινηθεί πλέον σε αυτόν. Χαίρει εκτίμησης και από την οικογένεια Παπανδρέου, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι παρευρέθηκε και στα δυο ταξίδια του Παμπούκη στο Κατάρ. Τυχαίο; Μάλλον όχι...
Άλλωστε και η τελευταία του παρέμβαση για την οικονομία, την περασμένη εβδομάδα, ήταν απολύτως ευθυγραμμισμένη με τη λογική Προβόπουλου, αλλά και της τρόικας...
«Λαγοί» και παράγοντες
Βασίλης Κορκίδης: Ο εκπρόσωπος του εμπορικού κόσμου στηρίζεται ανοικτά από το σύστημα της Ν.Δ. Αν όμως οδηγηθούμε σε ένα συναινετικότερο πολιτικό σχήμα και «ευρύτερο σύστημα», ταιριάζει γάντι. Άλλωστε χαίρει της εκτίμησης και πολλών «πράσινων» παραγόντων του εμπορικού κόσμου. Με ήπια μιντιακή εικόνα και γνώστης του αντικειμένου του, ο Κορκίδης έχει δώσει μάχες για ζητήματα που απασχολούν το εμπόριο.
Για παράδειγμα, όταν έσκασε το θέμα της μη απόδοσης του ΦΠΑ από το κράτος, είχε κινηθεί πολύ ενεργά και είχε πει ότι οποιαδήποτε σχέση επιχειρηματιών και κράτους πρέπει να είναι αμφίδρομη. Θεωρείται από κάποιους ότι, αν κληθεί να συνεισφέρει θα μπορούσε να καταγραφεί σαν «αλλαγή».
Δημήτρης Δασκαλόπουλος: Εκπροσωπεί τους Έλληνες βιομηχάνους εδώ και χρόνια, ενώ ο ίδιος... δεν είναι πλέον βιομήχανος. Χρησιμοποιεί πολλές φορές «σοσιαλίζουσα» ρητορική για να εκφράσει τις πιο σκληρές τοποθετήσεις στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της οικονομίας γενικότερα.
Διαθέτει μεν τεράστια ρευστότητα και θεσμικό ρόλο ως επικεφαλής των Ελλήνων βιομηχάνων, αλλά δεν είναι λαμπερή προσωπικότητα ούτε διατηρεί την αίγλη του παρελθόντος, όταν ήταν κληρονόμος και συνεχιστής της περιουσίας που έφτιαξε και του άφησε ο πατέρας του Αριστείδης. Αναμφίβολα η πρακτική και ρητορεία που έχει υιοθετήσει κατά καιρούς δεν είναι ικανή να τον καταστήσει συμπαθέστερο στην ελληνική κοινή γνώμη.
Ωστόσο διάλεξε να «παντρέψει» την ταυτότητα του επιχειρηματία με εκείνη του θεσμικού παράγοντα. Είναι από τους πρώτους που έχουν μιλήσει (σε ανύποπτους καιρούς) για ανάγκη «εθνικών» σχημάτων και συνασπισμών. Πολλοί πιστεύουν ότι στο πλαίσιο της γενικότερης... μεγαλομανίας του θα ήθελε να γίνει και υπουργός ή κυβερνητικός παράγοντας.
♦ Πριν από έναν χρόνο η υπενθύμιση για την ανάγκη άμεσης πάταξης της φοροδιαφυγής (μόνιμη επωδός των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών) «χάιδευε» την προσδοκία των Ελλήνων εργαζομένων.
♦ Λίγο αργότερα όμως η δήλωση - προτροπή του «να πληρώσουμε όλοι αναλογικά» το κόστος ανασυγκρότησης της χώρας... προβλημάτισε, μια και δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη σχετική πρόταση για το «πώς θα μοιραστούμε όλοι αναλογικά τα οφέλη»...
Η κύρια διαφορά πάντως ανάμεσα στον Δασκαλόπουλο και τον απλό φορολογούμενο – πέρα από τον όγκο των περιουσιακών τους στοιχείων – είναι ότι ο πρώτος είχε τη δυνατότητα να μεταφέρει την έδρα του private equity fund που έχει συστήσει, με 600 εκατ. ευρώ υπό διαχείριση κεφάλαια στο Λουξεμβούργο για να ευνοηθεί φορολογικά, ενώ αντιθέτως ο δεύτερος δεν έχει καμιά διαφυγή.
Γιάννης Στουρνάρας: Ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της αντίληψης και στρατηγικής της τρόικας για την Ελλάδα είναι από τους λίγους που διατηρούν απευθείας γραμμή επικοινωνίας (και όχι απλές δημόσιες σχέσεις) με τους εκπροσώπους των δανειστών μας στην Αθήνα. Άλλωστε από τη θέση του επικεφαλής του ΙΟΒΕ ενημερώνει το κλιμάκιο και μοιράζεται μαζί του σημαντικά οικονομικά στοιχεία και αναλύσεις.
Η άφιξη λοιπόν των τριών εκπροσώπων της τρόικας σίγουρα έχει αναβαθμίσει το άλλοτε κυβερνητικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που έμεινε στα αζήτητα από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό, βέβαια, μπορεί να είναι ατού σε ένα νέο περιβάλλον για τον οικονομολόγο τον οποίο κάποτε αποκαλούσαν, για τις «ικανότητές» του στις αποκρατικοποιήσεις, Ντέιβιντ Κόπερφιλντ. Δεν είναι τυχαίο ότι συμπλέει απολύτως με τη γραμμή Προβόπουλου και Τρισέ (ΕΚΤ) εκφράζοντας κάθετα τη διαφωνία του σε μια «αναδιάρθρωση τώρα».
Στο πλαίσιο της «μεταρρυθμιστικής» λογικής του διαλαλεί ότι θα πρέπει να περιοριστεί σημαντικά το Δημόσιο προτείνοντας μάλιστα το φοβερό μοντέλο του... Μαρόκου, όπου τα πάντα είναι στη διάθεση των ξένων επενδυτών - άλλη μια θέση που τον φέρνει «κοντά στα πράγματα». Πριν από λίγο καιρό είχε συγκεντρώσει πυρά λέγοντας ότι το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων «δεν είναι αρκετά τολμηρό»... Ως εκ τούτου μπορεί να θεωρηθεί μεταξύ των «κατάλληλων» για να εφαρμόσουν το νεότερο και... πιο «τολμηρό»...
Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι ο άνθρωπος που είχε προβλέψει τη σημερινή κατάσταση από τη θέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ. Σήμερα, σύμβουλος της κυβέρνησης για τη διαχείριση της κρίσης χρέους, θεωρείται από πολλούς ότι ταιριάζει γάντι στα νέα δεδομένα. Με διεθνή απήχηση και ισχυρές διασυνδέσεις σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, θα πρέπει να θεωρείται βασικός υποψήφιος για οποιονδήποτε ρόλο σε ένα «τεχνοκρατικό» κυβερνητικό σχήμα.
Παλαιότερα είχε αρνηθεί μεγαλύτερη εμπλοκή για να μην χαρακτηριστεί πολιτικά. Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα αρνηθεί εάν τα πράγματα πάρουν τον δρόμο που πολλοί επιθυμούν και σχεδιάζουν...
Ο επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ Πέτρος Χριστοδούλου είναι επίσης μια ισχυρή περίπτωση. Με θητεία στη θέση γενικού διευθυντή Διαχείρισης Διαθεσίμων του ομίλου της Εθνικής, αλλά και διεθνή καριέρα, γνωρίζει σχεδόν... προσωπικά τους διασημότερους από τους επιφανείς... κερδοσκόπους της αγοράς. Ξεκίνησε από την CreditSuisse το 1986, για να ακολουθήσει μία θέση στην Goldman Sachs. Και μετά, άλλα οκτώ χρόνια, στο γραφείο της JP Morgan στο Λονδίνο.
Ο Χριστοδούλου είναι από τους λίγους Έλληνες – εκτός από τον... νυν πρωθυπουργό – που θα μπορούσαν να μιλήσουν με τον Πόλσον. Τελευταία είχε αναλάβει τις παρουσιάσεις των παραμέτρων του προβλήματος του χρέους σε παγκόσμια οικονομικά κέντρα κι έτσι, εκτός από τις αγγλοσαξονικές «επαφές» του, ενίσχυσε τις επαφές του και με τους Ευρωπαίους.
Πέρα απ' όσα λέγονται γι' αυτόν, εξ αιτίας της προηγούμενης καριέρας του, αλλά και των πρακτικών που εφαρμόζει στη διαχείριση του δημόσιου χρέους, η ουσία είναι ότι η τοποθέτησή του στον ΟΔΔΗΧ δεν ήταν επιλογή του Παπακωνσταντίνου, αλλά των αδελφών του πρωθυπουργού. Αυτό ίσως κάτι λέει για την προοπτική να βρει μια θεσούλα σε ένα κυβερνητικό σχήμα εκ τεχνοκρατών ή «προσωπικοτήτων».
Η σχέση του με τον Παπακωνσταντίνου δεν είναι ανέφελη. Για παράδειγμα, εδώ και μήνες, όταν ο υπουργός έλεγε ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές για δανεισμό (το 2011 έλεγε η αρχική εκτίμηση του υπουργού...), ο Χριστοδούλου αντέτεινε ότι αυτό δεν γίνεται. Ωστόσο ποτέ οι διαφορετικές προσεγγίσεις τους δεν έγιναν δημόσιες αντιπαραθέσεις.
Άλλωστε ουδέποτε κατεγράφη κάποια μείζων διαφορά στο πιο καυτό ζήτημα, αυτό της διαχείρισης του χρέους, το οποίο όχι μόνο παραμένει ανεξέλεγκτο επί των ημερών τους, αλλά η κατάστασή του επιδεινώνεται ραγδαία...
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης είναι άλλο ένα ξεχασμένο στέλεχος των παλαιότερων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, με μεγάλη πείρα και (κυρίως) διεθνή γνώση και απήχηση. Πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1987-89), Εμπορίου (1987) και ευρωβουλευτής (1989-2004), σήμερα είναι αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής στο ΔΝΤ στη θέση της Μιράντας Ξαφά.
Και μόνο η θέση του τον τοποθετεί στη «γραμμή ΔΝΤ». Θεωρείται άνθρωπος που τα έχει καλά με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Παράλληλα, όμως, εκφράζει τη γαλλική σχολή (διδάκτωρ Σορβόννης και του Paris II), κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο για τις επαφές με την ΕΚΤ και το γαλλικό σύστημα.
Προπομπός της τάσης αυτής ήταν βέβαια ο... σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο οικονομολόγος και προστατευόμενος ισχυρών οικογενειών του ελληνικού επιχειρείν «έσκασε» στα ελληνικά πράγματα πριν από σχεδόν δύο χρόνια μέσω μιας συνέντευξης που έδωσε στον «Ελεύθερο Τύπο» της Γιάννας και του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ήταν ακόμη κυβέρνηση η Ν.Δ. και για τους περισσότερους το πρόβλημα του χρέους και η ιδέα περί «συναίνεσης» και «ομοψυχίας» για την αντιμετώπισή του δεν συγκινούσε πολλούς.
Λίγους μήνες αργότερα, επί ΠΑΣΟΚ, με οριστική τη διάγνωση του προβλήματος, ο Μαρκεζίνης παρουσιάστηκε πιο επίσημα στο ελληνικό προσκήνιο (μέσω ενός βιβλίου) στη «Μεγάλη Βρετανία» των αδελφών Πάνου και Θανάση Λασκαρίδη. Ακολούθησαν συνεντεύξεις στο prime time του Mega και ακολούθως όλων των MME, αφού οι καναλάρχες πήραν το... μήνυμα.
Ο Μαρκεζίνης, λοιπόν, ίσως να μην είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά σίγουρα είναι ο ιδεολογικός πατέρας της τάσης. Και για τον λόγο αυτόν, όπως και για τα μιντιακά και άλλα σχήματα που τον στηρίζουν, αναμένεται ότι θα έχει σημαντικό ρόλο σε ένα μελλοντικό «συναινετικό» σκηνικό...
Οι αυτοπροτεινόμενοι
Οι Αλέκος Παπαδόπουλος και Γιώργος Φλωρίδης, πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, δηλώνουν παρόντες ως σύμβουλοι για θέματα εσόδων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου