Άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα έχουμε – έτσι, χωρίς σειρά – έναν Έλληνα πολίτη νεκρό επειδή δεν παρέδωσε στους αλλοδαπούς ληστές μια κάμερα, έναν Μπαγκλαντεσιανό μαχαιρωμένο από νεοναζί και δεκάδες άλλους μετανάστες στα νοσοκομεία, έναν φοιτητή μεταξύ ζωής και θανάτου στο νοσοκομείο και πολλούς άλλους με ανοιγμένα κεφάλια, αλλά και τρεις ανυποψίαστους πελάτες της λαϊκής της Καλλιδρομίου νοσηλευόμενους και τον έναν απ’ αυτούς να χαροπαλεύει. Κάτι σοβαρό συμβαίνει στην Μπανανία της τρόικας.

Όχι, όλα τα παραπάνω περιστατικά δεν προσφέρονται για συμψηφισμό – άλλωστε δεν συγκεντρώνουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Απλώς, παρότι εν πολλοίς άσχετα μεταξύ τους, αναφέρονται όλα μαζί για να μας δείξουν ότι ένα νήμα τα συνδέει. Ποιο είναι αυτό; Μήπως ότι η ζωή «ξαφνικά» φθήνυνε;

Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν φάνηκε η προοπτική πρόσκλησης του ΔΝΤ και των άλλων της τρόικας από τον Παπανδρέου για να «σώσουν» την Ελλάδα, πολλοί και διάφοροι – οικονομολόγοι, «σύμβουλοι», «δεξαμενές σκέψης», ινστιτούτα, παρατρεχάμενοι, τράπεζες, επενδυτές και κοινοί κερδοσκόποι – προέβλεπαν ότι η Ελλάδα, ύστερα από τις θεραπείες σοκ της συνταγής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ευρωκρατών, θα κινδύνευε από τα εξής ενδεχόμενα:

● Από μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.

● Από το κύλισμα σε ένα είδος εσωτερικής αλληλοσφαγής.

● Από περιορισμό της δημοκρατίας.

Αυτές ήταν εξ αρχής οι προβλέψεις και στηρίζονταν στη βίαιη εκπτώχευση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας.

Εμείς πάλι εδώ στο «Π», πάνω από δύο χρόνια πριν, όταν ακόμη η κρίση έδειχνε απειλητικά τα δόντια της, πριν ακόμη ενσκήψει η λαίλαπα της τρόικας και της κυβέρνησης Παπανδρέου, προειδοποιούσε ότι το πρώτο μεγάλο εκρηκτικό πακέτο που θα βρεθεί στην πόρτα μας θα είναι το μεταναστευτικό.

Τότε, εν μέσω της κορύφωσης του πολέμου μεταξύ δύο αντίπαλων (αλλά εκ του αποτελέσματος παραπληρωματικών) κρετινισμών, λέγαμε ότι ο εκτροχιασμός του μεταναστευτικού θεωρείται βέβαιος και το επιχείρημα ήταν αυτονόητο: ότι το μεγάλο αυτό πρόβλημα δεν θα «λυθεί» στο πεδίο της ιδεολογικής διαμάχης, αλλά σ’ αυτό της οικονομίας. Και στην ικανότητα της χώρας να διευθετήσει τα του οίκου της.

Έκτοτε, με τη χώρα υποδουλωμένη στους δανειστές της, υπό πτώχευση, υπό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, με συρρικνωμένη κυριαρχία και με την κοινωνία υπό διάλυση, συσσωρεύθηκε πολλή εκρηκτική ύλη. Καθώς η πίεση είναι οριακή και οι βάναυσοι σχεδιασμοί των τοκογλύφων και επικυρίαρχων παίρνουν ήδη την τελική μορφή τους, το καπάκι είναι έτοιμο να πεταχτεί και οι μάντεις των χειρότερων κακών να επιβεβαιωθούν.

Όμως οι νεκροί και οι τραυματίες δεν χρεώνονται απευθείας στο... «Μνημόνιο».

1. Οι δολοφονημένοι στη Marfin και το άμοιρο Αφγανάκι, που δολοφονήθηκε από την «ορφανή» βόμβα στα Πατήσια, έρχονται να συναντήσουν τον διασωληνωμένο συμπολίτη μας και τα υπόλοιπα θύματα της λαϊκής της Καλλιδρομίου στο πλαίσιο μιας διακηρυγμένης στρατηγικής που ονειρεύεται την πρόκληση κοινωνικού χάους.

Η πλήρης αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, την ώρα μιας... «επαναστατικής» ενέργειας, προκαλεί φρίκη. Όχι μόνο ανθρώπινη, αλλά και πολιτική, αφού παραπέμπει ευθέως σε τακτικές φασιστών του μεσοπολέμου, του ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους και νεοφασιστών, αλλά και σε παραρτήματα δυτικών υπηρεσιών του τύπου «Κόκκινη Προβιά».

Η αυτοδικία, η οποία εξ ορισμού αφαιρεί κάθε αξία από την ανθρώπινη ζωή, γνωρίζει την αποθέωσή της παραβαίνοντας κάθε έννοια όχι απλώς «πολιτικής», αλλά και «επαναστατικής» ηθικής. Όπως ακριβώς στη Marfin και στα Πατήσια.

2. Ο δολοφονημένος στην οδό Ηπείρου – λίγο πριν έλθει στον κόσμο το παιδί του – είναι ένα από τα αμέτρητα θύματα μιας βάρβαρης εγκληματικότητας, με όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή αλλοδαπών, όχι κατ’ ανάγκην εξαθλιωμένων, που στερεί ζωές για πέντε ευρώ και συνεχώς εξαπλώνεται. Κι όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλη την Ελλάδα.

Όμως η συγκεκριμένη δολοφονία έγινε σε μια από τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, εκεί ακριβώς όπου ο Άγιος Παντελεήμονας ξαφνιάζει τους ανυποψίαστους με τη βιαιότητα που συνοδεύει τις συγκρούσεις εκεί όπου αναδύεται το βασίλειο της αυτοδικίας.

Έτσι οι νεοναζί – επιχειρώντας να προκαταλάβουν και να υποκαταστήσουν το ξεχαρβαλωμένο κράτος – ανάγουν την αυτοδικία σε ένα είδος «πολιτικής» πρακτικής ακριβώς την ώρα που η χώρα βιώνει ένα πραγματικό μαρτύριο και αντιμετωπίζει κινδύνους πρωτόγνωρους.

Όμως για τους νεοναζί το ζήτημα δεν είναι η πατρίδα, αλλά η απόσπαση «πολιτικής» υπεραξίας από το κουφάρι της. Και από τα κουφάρια των ανυποψίαστων περαστικών, που δέρνονται ανηλεώς και μαχαιρώνονται με τη σιωπηρή ανοχή της αστυνομίας.

3. Τα ανοιγμένα κεφάλια στη διαδήλωση της περασμένης εβδομάδας δεν μαρτυρούν μόνο τη σκλήρυνση της κυβέρνησης έναντι κάθε είδους αντίρρησης και αντίδρασης προς τα πεπραγμένα της. Ούτε μόνο τη ρεβάνς για το εξευτελιστικό κάζο στην Κερατέα.

Η αγριότητα με την οποία οι πάνοπλοι αστυνομικοί επιτίθενται σε άοπλους διαδηλωτές υποδηλώνει επίσης λογική αυτοδικίας. Άλλωστε, όταν ο επιθετικός ξυλοδαρμός δεκάδων ανθρώπων απέχει μια ανάσα από την εν ψυχρώ δολοφονία, τότε δεν μιλάμε μόνον για μια κυβερνητική επιλογή. Αλλά και για προσωπικό ή συλλογικό μένος. Το οποίο εκδηλώνεται αβίαστα...

Κι όλα τούτα συμβαίνουν την ώρα που η λογική της αυτοδικίας καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις ως πλειοψηφική στο σύνολο της κοινωνίας.

Όσο όμως ο σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή τείνει να υποταχθεί πλήρως σε μικρές ή μεγαλύτερες «πολιτικές» σκοπιμότητες, όσο η αυτοδικία γίνεται τρόπος σκέψης και ζωής, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε στο ενδεχόμενο να επιβεβαιωθούν οι μαύρες προφητείες όσων εγκαίρως έχουν μιλήσει ακόμη και για κοινωνικό «εμφύλιο.

Εκτός αν τους εκπλήξουμε... δυσάρεστα ως κοινωνία και καταφέρουμε να δείξουμε στους εαυτούς μας και σ’ αυτούς ότι, εκτός από την αυτοκτονική αυτοδικία, υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας...