Ούτε να αντισταθούν ούτε να αγανακτήσουν

Από Τα Νέα

Του Ρούσσου Βρανά

«Η Βαρκελώνη!... Έπεσε και η Βαρκελώνη!». Με αυτήν τη φράση που αντηχούσε χθες στην Ισπανία επισφραγίστηκε μια ιστορική ήττα για τους Σοσιαλιστές, οι οποίοι κυβερνούσαν την πόλη σχεδόν από τότε που έπεσε το καθεστώς του Φράνκο. Παντού, η εκλογική ήττα τους είναι τόσο μεγάλη, που μοιάζει με τιμωρία.

Οι τοπικές εκλογές συνέπεσαν με μια πρωτοφανή κοινωνική κινητοποίηση. Εδώ και μία εβδομάδα, χιλιάδες διαδηλωτές από κάθε γωνιά της χώρας, κυρίως νέοι, έχουν εγκατασταθεί στην Πύλη του Ήλιου στη Μαδρίτη και αρνούνται να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους παρά τις απειλές. Το κίνημα αυτό έχει εξαπλωθεί και σε άλλες ισπανικές πόλεις (κι έχει ξεπεράσει τα σύνορα, φτάνοντας μέχρι την Πορτογαλία, το Παρίσι και την Τουλούζη).


Οι διαδηλωτές καταγγέλλουν τις συνέπειες της κρίσης, τη διαφθορά και τη διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με τα οικονομικά συμφέροντα. Προσάπτουν στη σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας την αδυναμία της να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, την εξοντωτική ανεργία, την υποταγή της στον νεοφιλελευθερισμό και σε ξένους αφέντες. Και διεκδικούν «μια πραγματική δημοκρατία».

Επειδή, στη χώρα που σχετικά πρόσφατα απαλλάχτηκε από μια φασιστική δικτατορία, διαπιστώνουν ξαφνικά πως ζουν σε μια «δημοκρατική» δικομματική δικτατορία. Έχουν επίγνωση πως ούτε με το δεξιό Λαϊκό Κόμμα, που νίκησε στις εκλογές, θα αλλάξουν οι συναινετικές πολιτικές της λιτότητας.

Το 89% των Ισπανών, σύμφωνα με το ινστιτούτο δημοσκοπήσεων Μετροσκόπια, δεν πιστεύουν πια στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα. Μπροστά στους «indignados», τους αγανακτισμένους νέους, η πολιτική τάξη της χώρας βρίσκεται σε σύγχυση. Όπως άλλωστε συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

«Μια κοινωνική αγανάκτηση εξαπλώνεται σιγά σιγά παντού στην Ευρώπη», γράφει ο Ζαν-Κλοντ Σουλερί στη γαλλική εφημερίδα «Λαντεπές». «Και βάζει στο στόχαστρό της τα κόμματα της εξουσίας, όποια και αν είναι η ιδεολογική τους απόχρωση». Γιατί; Επειδή οι βαθιά τραυματισμένοι από την κρίση λαοί δεν παίρνουν από αυτά τα κόμματα καμιά ικανοποιητική απάντηση στα εναγώνια ερωτήματα που θέτουν καθημερινά:

● Ποιο είναι το οικονομικό μέλλον της χώρας μου;

● Πώς η οικονομία της μπορεί να ανταγωνιστεί τη φθήνια της Κίνας και του Μαρόκου ή την παντοδυναμία της Γερμανίας;

● Τι απέγινε η γεωργία της;

● Τι απέγινε η βιομηχανία της;

● Πού κατέληξαν οι κερδοφόρες υπηρεσίες της;

Τα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης εξασφαλίζουν τη δημοκρατική εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Όμως, μια γενικευμένη καχυποψία έχει εγκατασταθεί στις σκέψεις των ανθρώπων, που τους κάνει να βάζουν απέναντί τους ολόκληρο το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. «Αν ήμουν 25 ετών, θα κατέβαινα κι εγώ στην Πύλη του Ήλιου» έλεγε τις προάλλες ο Θαπατέρο.

Ίσως αυτό ακριβώς του καταλογίζουν οι Ισπανοί νέοι: πως ανήκει κι αυτός σε εκείνον τον χρεοκοπημένο εσμό των Ευρωπαίων ηγετών από τους οποίους δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα πια, επειδή που δεν έχουν τη δύναμη ούτε να αντισταθούν ούτε να αγανακτήσουν.