Πίσω από τη ΔΕΗ στοιχίζεται ο εθνικός μας πλούτος

Το ΤΕΕ για την «αγοραπωλησία» της ΔΕΗ

Από το ιστολόγιο Ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος

Η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, την οποία έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, δεν είναι – και ασφαλώς δεν πρέπει να θεωρείται – ως μια απλή υπόθεση αγοραπωλησίας μιας εταιρείας. Γιατί η ΔΕΗ, δεν είναι απλά η τελευταία μεγάλη εταιρεία του ελληνικού δημοσίου, ένα μεγάλο περιουσιακό στοιχείο του κράτους, αλλά, κυρίως, γιατί είναι μια τεράστιας σημασίας στρατηγική επιχείρηση, η οποία καλύπτει το τρίπτυχο εθνικών λόγων, αναπτυξιακών προτεραιοτήτων και κοινωνικών αναγκών, που επιβάλλει το δημόσιο χαρακτήρα της και αναδεικνύει σε κρίσιμα θέματα τον έλεγχο του 51% των μετοχών και τον έλεγχο της διοίκησης από το δημόσιο.


Πίσω από τη ΔΕΗ στοιχίζονται σημαντικά συμφέρονται και ακόμη μεγαλύτερες ελπίδες για τη Χώρα. Ανάμεσα σε αυτά η διασφάλιση των ενεργειακών αναγκών, με σταδιακή απεξάρτηση από το εξαιρετικά δαπανηρό πετρέλαιο, όπως η αναπτυξιακή πολιτική, η οποία συνδέεται άρρηκτα με την αξιοποίηση νέων ενεργειακών πηγών, τη δημιουργία σύγχρονων μονάδων, τον περιορισμό του ενεργειακού κόστους, συνολικά της οικονομίας μας.


Πίσω από τη ΔΕΗ – κι αυτό οφείλουν να το έχουν όλοι υπόψη τους – στοιχίζονται τα ορυχεία του λιγνίτη, το υδροδυναμικό της χώρας, τα δίκτυα που έχουν γίνει με δαπάνες όλων των Ελλήνων και φτάνουν και την τελευταία άκρη της χώρας. Στοιχίζεται ένας τεράστιος εθνικός πλούτος, ο οποίος δεν ανήκει καν στη ΔΕH, απλώς αξιοποιείται από αυτήν κατά παραχώρηση, και όχι απλώς η χρηματιστηριακή αξία της εταιρείας.

Όταν, λοιπόν, σχεδιάζεται η πώληση του 17% της εταιρείας, θα πρέπει να έχουν υπόψη τους αυτοί που το συζητούν, ότι δεν είναι δυνατόν να δοθούν μαζί «προίκα» και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν πουλάμε, άλλα ξεπουλάμε και όχι μόνο τα «ασημικά», αλλά και ό,τι έχει και δεν έχει αυτός ο τόπος.

Αντιστρόφως, αυτοί που ασκούν πιέσεις για να πωληθεί το 17% της ΔΕΗ και πολύ περισσότερο αυτοί που ενδιαφέρονται να αγοράσουν, είναι βέβαιο ότι αποβλέπουν στην «προίκα» για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, ενώ θα έχουν αγοράσει σε φθηνή τιμή (τη φθηνή χρηματιστηριακή τιμή που υφίσταται σήμερα). Και περί αυτού αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει.

Το παράδειγμα του ΟΤΕ είναι χαρακτηριστικό, αλλά και τα στοιχεία που προκύπτουν από τις πρόσφατες ιδιωτικοποιήσεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι εξαιρετικά αποστομωτικά:

● κατά 89% αυξήθηκαν τα οικιακά τιμολόγια στη Νορβηγία μετά την ιδιωτικοποίηση,

● 84% στην Τσεχία,

● 71% στη Σουηδία,

● 64% στην Ουγγαρία και τη Δανία,

● 49% στην Ολλανδία,

● 36% στη Φινλανδία

● και 33% στην Πολωνία.

Πίσω από τη ΔΕΗ, υπάρχουν πάρα πολλά τα οποία πρέπει να εξετασθούν, με τη δέουσα επιστημονική εγκυρότητα και τεκμηρίωση. Γι' αυτό και το ΤΕΕ παρενέβη στην υπόθεση αυτή, αναλαμβάνοντας το χρέος του, το οποίο απορρέει από τον νομοθετημένο ρόλο του τεχνικού συμβούλου της Πολιτείας και του λαού.