Από Το ιστολόγιο του έξ' από 'δώ
(...) είχαν ανοιχτές τις κεραίες στην κοινωνία έβλεπαν τι έρχεται, συζήταγαν, αντιπαρατίθονταν, προβληματίζονταν... Ένα κείμενο, αρχές του φετινού Γενάρη, από τα πολλά αντίστοιχα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ρήξη» και το περιοδικό «Άρδην» τους τελευταίους μήνες:
Πριν ή μετά το όριο;
Το 2011 διαφαίνεται από τώρα ότι θα είναι ένα έτος παροξυσμού της συνολικής κρίσης στην οποία έχει εισέλθει ο μεταπολιτευτικός παραγωγικός, κοινωνικός και πολιτικός σχηματισμός. Η οικονομική κρίση βαθαίνει σε βαθμό τέτοιο ώστε να μιλάμε πλέον για παραγωγική και κοινωνική ερήμωση, το πολίτευμα ολιγαρχοποιείται τάχιστα, η χώρα οδεύει σε πλήρη εκποίηση αν όχι διάλυση, η εθνική κυριαρχία καθίσταται σύντομο ανέκδοτο.
Η πλειοψηφία των αρχουσών ελίτ έχει στοιχηθεί αποφασιστικά πίσω από την κυβέρνηση ανδρεικέλων του Παπανδρέου προσπαθώντας μέσω των πραγματικών ή επινοημένων απαιτήσεων της τρόικας να μετατρέψει την υπό εξέλιξη εισοδηματική σφαγή και κοινωνική υποβάθμιση των μισθωτών, των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων και της μικρο-ιδιοκτησίας σε ευκαιρία επιβίωσης και απόλυτης ταξικής επικράτησης.
Κι ενώ η λαϊκή αντίδραση είναι ακόμη το ζητούμενο, καθώς η ένταση και ο προσανατολισμός της είναι μάλλον η μόνη δυνατότητα αναστροφής της καταστροφικής πορείας, ένα φαινόμενο, που οδηγείται σε μια ταυτόχρονη και παράλληλη με την οικονομική κρίση παροξυσμική κατάσταση, μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για μια ανεξέλεγκτη και μη προβλέψιμη πορεία των πραγμάτων.
Το μεταναστευτικό και συγκεκριμένα εκείνο με τη μορφή της αθρόας παράτυπης μετανάστευσης, μετατρέπεται σε μια ανεξάρτητη μεταβλητή, η οποία δύναται να καθορίσει ή καλύτερα, να εκτρέψει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Εκτροπή που σίγουρα βρίσκεται έξω από τα τετριμμένα αναλυτικά εργαλεία τόσο της ανεγκέφαλης «δεξιάς» όσο και της κατεστημένης «αριστεράς».
Η παντελής απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, η ανυπαρξία δομών πρόνοιας, η απίστευτη υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διεθνών οργανισμών (βλ Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ), ο ακραίος ενδοτισμός των τελευταίων κυβερνήσεων, τα ευρύτερα γεωπολιτικά παιχνίδια, η ανεξέλεγκτη δράση πάσης φύσεως πρακτόρων, η ανεξέλεγκτη δράση φασιστικών, παρακρατικών και εγκληματικών συμμοριών καθιστούν την Ελλάδα μια απέραντη χωματερή ανθρώπων για λογαριασμό της «πολιτισμένης» Ευρώπης και ταυτόχρονα την ελλαδική κοινωνία ένα καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί από οποιαδήποτε αφορμή.
Η κατάσταση σε συγκεκριμένες περιοχές δείχνει να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο (κέντρο της Αθήνας, λιμενική ζώνη της Πάτρας, Ηγουμενίτσα κ.λπ.). Στο σημείο που βρισκόμαστε δεν χρειάζεται μια πεταλούδα να ανοιγοκλείσει τα φτερά της για να οδηγηθούμε στην «καταιγίδα» μετά από μήνες. Αρκεί κάποιο από τα «συνηθισμένα» γεγονότα της καθημερινότητας: Μια δολοφονία Έλληνα πολίτη από αλλοδαπό, ένα μαχαίρωμα μετανάστη από Χρυσαυγίτη ή μπράβο μαγαζιού, μια εθνοτική σύγκρουση μεταξύ μεταναστών.
Ούτε η δεχόμενη μια παράλληλη οικονομική επίθεση πρωτοφανούς βιαιότητας ελλαδική κοινωνία (των ενσωματωμένων μεταναστών συμπεριλαμβανομένων) έχει πολλές αντοχές και ανοχές ακόμη, ούτε οι χιλιάδες εξαθλιωμένοι μετανάστες (που αυξάνονται γεωμετρικά μέσω των διάτρητων συνόρων) μπορούν να αντέξουν για πολύ μια ζωή που αντιστοιχεί σε παραπεταμένα ζώα και όχι σε ανθρώπους.
Ο κίνδυνος της οργανωμένης προβοκάτσιας είναι πιο ορατός από ποτέ. Όσο τα κυβερνητικά μέτρα σε βάρος του λαού θα εντείνονται οδηγώντας τον σε ασφυξία, απόγνωση και οργή, τόσο θα αυξάνονται οι κύκλοι εκείνοι των αρχουσών ελίτ και του κράτους που θα επιθυμούσαν την εκτροπή της λαϊκής οργής σε βάρος των μεταναστών και την ενίσχυση του κατασταλτικού οπλοστασίου με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των ταραχών.
Όσο το γεωπολιτικό τοπίο στα Βαλκάνια, στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή θα τέμνεται από μια σκληρή διαμάχη περιφερειακών και παγκόσμιων δυνάμεων για τη διεύρυνση της επιρροής τους και την εκμετάλλευση των φυσικών πηγών, τόσο το μεταναστευτικό θα μετατρέπεται από ανθρωπιστικό και κοινωνικό πρόβλημα σε γεωστρατηγικό εργαλείο πίεσης και ελέγχου της Ελλάδας.
[Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, μια ξένη δύναμη που για τους δικούς της λόγους (ηγεμονία στην περιοχή, «αντιτρομοκρατία», κ.λπ.) θα επιθυμούσε την μετατροπή των, από χρόνια φιλικών και αλληλέγγυων απέναντι στους Άραβες, Ελλήνων σε φανατικούς διώκτες τους εν μια νυκτί. Αρκεί ένας ψευτο-ιμάμης πρακτορίσκος να πείσει έναν απελπισμένο σουνίτη νεαρό να ζωστεί μια ζώνη με εκρηκτικά κάπου στο κέντρο της Αθήνας...]
Η ελλαδική κοινωνία, κάτω από τα σκληρά χτυπήματα της πολιτικής του μνημονίου, έχει ήδη μετακινηθεί από την κατάσταση ισορροπίας. Η ταυτόχρονη όμως κορύφωση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης με την κορύφωση των μεταναστευτικών ροών προς τη χώρα θα οδηγήσουν αυτήν την κοινωνία πιο πέρα από ένα σημείο κρίσιμης απόστασης από την ισορροπία.
Σε ένα σημείο διχαλωτής διακλάδωσης όπου η καταπονημένη κοινωνία πρέπει να κάνει μια δύσκολα προβλέψιμη «επιλογή» ως προς τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Είτε θα οδηγηθεί σε νέες δομές που θα εξασφαλίζουν τη συνοχή και την ενότητα στη βάση της κοινωνίας, είτε θα οδηγηθεί σε μια σπειροειδή κατηφόρα διάλυσης και ζουγκλοποίησης.
Η διαπίστωση αυτή, εφ’ όσον γίνει κατανοητή από την πλατιά πλειοψηφία, είναι από μόνη της «επαναστατική», αν αναλογιστούμε ότι ο κυρίαρχος λόγος για το ζήτημα πολώνεται ανάμεσα σε μια εντεινόμενη ρατσιστική ή κρυπτορατσιστική δημαγωγία και έναν κούφιο ανθρωπισμό των υπαλλήλων του ΔΟΛ και του ΣΚΑΪ και των στρουθοκαμήλων της «ριζοσπαστικής» αριστεράς.
Πόλωση, που παράγει και τα αντίστοιχης ποιότητας «μέτρα»: Κραυγές για «φράχτες», «πλωτά στρατόπεδα συγκέντρωσης», «μηδενική ανοχή», «πέταγμα στη θάλασσα», από τη μία και μια ανέξοδη φάμπρικα ανθρωπισμού (με το αζημίωτο για κάποιους) πασπαλισμένη ενίοτε με γλυκανάλατες ενοριακές συναυλιούλες, από την άλλη.
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια ελέγχου του ζητήματος, πριν αυτό καταστεί έρμαιο μιας απόλυτης ενδεχομενικότητας, τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι δεν υπάρχει «μαγική λύση» στο ζήτημα, ούτε σαν αυτή που μας προτείνουν οι ξενοφάγοι, ούτε σαν τη λύση - «μη λύση» που μας προτείνουν οι μεσοαστοί ανθρωπιστές «λωτοφάγοι».
Μπορεί να υπάρξει μόνο πολιτική διαχείριση του ζητήματος, με υπομονή, σε βαθύ χρονικό ορίζοντα, όπου κάθε τελεσμένη στιγμή της θα επιβεβαιώνει την ανάγκη για μια νέα στιγμή διαχείρισης του δυσεπίλυτου γρίφου ανάμεσα στην κοινωνική συνοχή, τις αρχές του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση θα μπορούσαν να σκιαγραφηθούν κάποια ελάχιστα σημεία άμεσης πολιτικής παρέμβασης:
● Να διεθνοποιηθεί άμεσα το πρόβλημα της παράτυπης μετανάστευσης που αντιμετωπίζει η χώρα ως γεωγραφικό πέρασμα μεταξύ Ανατολής – Δύσης, Βορρά – Νότου και να εξαναγκαστούν οι χώρες της Δύσης που δημιούργησαν το πρόβλημα με τις επεμβάσεις τους και είναι ταυτόχρονα χώρες προορισμού των μεταναστευτικών ρευμάτων, να αναλάβουν τις ευθύνες τους ακόμα και με την απειλή της πλήρους μπαχαλοποίησης των εσωτερικών συνόρων του ευρωπαϊκού χώρου εκ μέρους της Ελλάδας.
● Να αποσυρθεί η Ελλάδα από κάθε συνθήκη που τη μετατρέπει σε αποθήκη ψυχών και πανευρωπαϊκό στρατόπεδο συγκέντρωσης για λογαριασμό των «δυνατών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Δύσης γενικότερα (π.χ. Δουβλίνο ΙΙ).
● Να καταγγελθούν σε όλα τα διεθνή φόρα τα κράτη-δουλέμποροι (π.χ. Τουρκία).
● Να αναπτυχθούν άμεσα δομές πρόνοιας ώστε κανένας άνθρωπος να μην τριγυρνάει πεινασμένος, άστεγος και αβοήθητος ασθενής. Να αναπτυχθούν ειδικές δομές πρόνοιας για τους ανήλικους και τις γυναίκες.
● Να τσακιστούν οι δουλέμποροι όποιας εθνικότητας, όσο ψηλά και αν βρίσκονται στην κοινωνική ιεραρχία.
● Να διαλυθούν οι μαφιόζικες συμμορίες που σπέρνουν τον τρόμο και την εκμετάλλευση σε Έλληνες και μετανάστες μετατρέποντας ολόκληρες πολεοδομικές ζώνες σε κέντρα ανομίας και απανθρωπιάς.
● Να περιοριστούν οι πιθανότητες της προβοκάτσιας μέσα από το τσάκισμα των πάσης φύσεως και εθνικότητας πρακτόρων που αλωνίζουν ανενόχλητοι τα μεταναστευτικά γκέτο αλλά και τους ...κυβερνητικούς θώκους.
● Να τσακιστούν άμεσα οι ακροδεξιές και παρακρατικές συμμορίες που σήκωσαν κεφάλι υποκαθιστώντας την κρατική παρέμβαση και εντείνουν τα φαινόμενα ζουγκλοποίησης.
● Να αποκαλυφθούν αποφασιστικά οι τεράστιες ευθύνες των κυβερνώντων και των ελίτ που τους στηρίζουν, συνολικά για τα δεινά που υφίστανται οι λαϊκές τάξεις και για την από καιρό απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, ώστε να τους κοπεί η όρεξη να εκμεταλλευτούν ειδικά το πρόβλημα της μετανάστευσης για να αποπροσανατολίσουν.
Θόδωρος Ντρίνιας
Πάτρα, Ιανουάριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου