Πολυτεχνείου και twitter γωνία

Από Το Κουτί της Πανδώρας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Το σύμβολό της αναφώνησε «Εδώ Βρυξέλλες, Εδώ Βρυξέλλες» και την ίδια ώρα οι διαδηλωτές το έμαθαν από τα twitter τους. Δύσκολο να υπήρχε πιο συμβολική ταφόπλακα γι' αυτό που μάλλον αφήνουμε πίσω μας χωρίς να ξέρουμε πού θα πάμε. Η Μαρία Δαμανάκη εδώ και χρόνια δεν αντιπροσωπεύει το «Εδώ Πολυτεχνείο» και ίσως να είναι δική μας εμμονή, των υπόλοιπων, να επιμένουμε σε συμβολισμούς που είναι πάντα πιο εύκολοι από τον ορθολογισμό


Ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει, αφήνοντας να ασφυκτιά μέσα του μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, κουρασμένη, παρασιτική και κυρίως χωρίς όραμα. Η γενιά του Πολυτεχνείου περνά εδώ και καιρό την πολιτική της κλιμακτήριο. Δεν ξέρει τι της φταίει, είναι κυκλοθυμική και κατά καιρούς έχει εξάψεις.

Η μεταπολίτευση επιχείρησε να λύσει το μεγάλο πρόβλημα Δημοκρατίας και ελευθερίας στη χώρα. Ζούμε την πιο δημοκρατική περίοδο της ιστορίας μας, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά πιστεύουμε σε μια στρεβλή Δημοκρατία, που τη χτίζουμε πάνω στα «θέλω» μας, που έχουν απαγορεύσει την προσωπική και κοινωνική ευθύνη.

Η μεταπολιτευτική Δημοκρατία γέμισε από ασυδοσία, ανευθυνότητα, αυθαιρεσία, ετσιθελισμό. Η προσωπική στόχευση έγινε αξία. Ο συνδικαλισμός έγινε παραγοντισμός, τα κόμματα διαχειριστές προσωπικών εξουσιών και οι πολίτες ελεύθεροι καταναλωτές. Μόνο καταναλωτές.

Η Δημοκρατία μας μπορούσε να σηκώσει μόνο γνώμες του συρμού, που χάιδευαν τα λαϊκά ανακλαστικά, καλούσαν σε εθνικά συλλαλητήρια και χειροκροτούσαν πολιτικούς που αναδύονταν μέσα από πλαστικές σημαίες, πριν βεβαίως ανακαλύψουν την πράσινη ανάπτυξη και εμείς την υποκρισία.

Αμέσως μόλις η μεταπολίτευση έστριψε τον δρόμο του Πολυτεχνείου, χάθηκε στον δρόμο της πολιτικής όπως ο χωρικός που φτάνει στην πρωτεύουσα. Ολόκληρος λαός έμαθε βέβαια να χτυπά το χέρι στο τραπέζι απαιτώντας τα δικαιώματά του, αλλά δεν ήξερε ποιο ακριβώς είναι το δικαίωμα. Και βέβαια ποτέ αυτό το δικαίωμα δεν είχε ευθύνη. Και ξαφνικά δεν μπορούμε πια να υπάρχουμε όπως πριν. Και βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος τουιτάροντας και στέλνοντας sms.

Δεν είναι τυχαίο που το νέο κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα ξεκίνησε μόλις στην Ισπανία σηκώθηκε – ή μάλλον κάποιοι είπαν ότι σηκώθηκε – ένα πανό που κέντριζε τον εγωισμό μας. Δεν βγήκαμε στον δρόμο μόνοι μας. Ο καθένας ελπίζει ίσως πως μέσα στο χάος που ορθώνεται μπροστά μας θα υπάρξει μια προσωπική λύση για τον ίδιο, όπως γίνεται τόσα χρόνια. Χρειάστηκε να προσβληθεί ο «εθνικός» εγωισμός, να αμφισβητηθεί η συλλογική ικανότητα να αντιδράσουμε.

Όσοι βρέθηκαν στις πλατείες δεν είναι ίδιοι. Ούτε έχουν απαραίτητα δίκιο. Δεν ξέρουμε ποιος έφθασε έως εκεί από αίσθηση ευθύνης και ποιος «αγανακτισμένος» γιατί τα πράγματα δεν είναι βολικά γι' αυτόν όπως πριν. Ποιος δηλαδή από επαναστατική ζέση και ποιος γιατί του έχουν πατήσει τον μικροαστικό κάλο. Αυτά όλα είναι ερωτήματα, αλλά δεν έχουν μόνο αυτά σημασία.

Η Ελλάδα, χρόνια μετά την μεταπολίτευση, μαθαίνει το «μαζί» και αναρωτιέται «τι». Επαναφέρει αυτά τα ερωτήματα από τον στίβο των διαφημιστικών σλόγκαν στο τερέν της διεκδίκησης και της ανησυχίας.

Πού και πώς θα εκφραστεί αυτό το πλήθος; Θα το βρει μόνο του. Ανησυχώ κι εγώ μήπως καταναλωθεί στη βία, μήπως υποκύψει στην προβοκάτσια, μήπως εκτονωθεί στην socialmedιακή εικονικότητα. Με φόβους όμως δεν φτιάχνεις κοινωνίες. Μόνο ξαπλωμένους στον καναπέ, να τρώνε πατατάκια και να καταπίνουν αμάσητη την κουλτούρα της επιφάνειας.

Το κίνημα, το όποιο κίνημα, χρειάζεται υπευθυνότητα. Πολλοί αποκαλούν αυτό που εξελίσσεται «κίνημα του τουίτερ», «κίνημα του τεμπέλη». Ναι, δεν χρειάζεται μόνο να τουιτάρεις και να μπλογκάρεις για να αλλάξεις μια κατάσταση, αλλά χρειάζεται κάτι να κάνεις.

Το πολιτικό κατεστημένο στέκει αμήχανο μπροστά σε αυτό που εξελίσσεται. Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν προλαβαίνει να κάνει ταχύρρυθμα μαθήματα εκμάθησης του twitter κι έτσι στέκει απλώς φοβική. Πολυτεχνείου και twitter γωνία διασταυρώνονται πολιτικές, λογικές, αρνήσεις, αμφισβητήσεις. Σημασία έχει ότι κάτι γίνεται. Επιτέλους. Προτιμώ, απ' το να φωτογραφίζουν με τα smartphone κολεξιόν του Armani, να στέλνουν μηνύματα ανησυχίας και συλλογικής δράσης. Το προτιμώ.