Ενάντια στην κατάθλιψη

Ο αγώνας ενάντια στο γενικευμένο αδιέξοδο θα είναι παρατεταμένος

Από τη Ρήξη Μαΐου

Των Γιώργου Καραμπελιά, Γιώργου Ρακκά

Οποιοσδήποτε επιθυμεί να παρέμβει σήμερα στην ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπος με τρία εμπόδια:

● Πρώτο, η σύγχυση, και συχνά ο πανικός, του λαού, που συστηματικά καλλιεργεί η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση των κατεστημένων μέσων. Η κατατρομοκράτηση των πρωινάδικων και του «δελτίου των 8» που προβάλλει το οικονομικό αδιέξοδο για να πανικοβάλει τον λαό.

● Δεύτερο, η εξοργιστική ασυδοσία και αλαζονεία με τις οποίες οι άρχουσες τάξεις μεθοδεύουν την εκποίηση της πατρίδας μας.

● Τρίτο, η κρίση των θεσμών και των εργαλείων αντίστασης της ίδιας της κοινωνίας. Κρίση που εκφράζεται ως εξάντληση της Μεταπολίτευσης, διάλυση όλων των πολιτικών ιδεολογιών, πρακτικών και θεσμών που άνθισαν μέσα σ’ αυτή – κι ευρύτερα, ως ηθική, πολιτιστική και αξιακή αποσύνθεση ολάκερης της ελληνικής κοινωνίας.


Η παρέμβασή μας θα πρέπει να δίνει τουλάχιστον κάποιες πρώτες απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα – που μέχρι στιγμής μπλοκάρουν την εξάπλωση των αντιστάσεων στο σώμα του λαού και επιταχύνουν την αποσύνθεση και την υποταγή της ελληνικής κοινωνίας.


α) Η εναλλακτική, αξιόπιστη ενημέρωση

Πρέπει να σπάσουμε το καθεστώς του φόβου και της παραπλάνησης που έχουν επιβάλει οι καναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι στον ελληνικό λαό. Και ταυτόχρονα να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα, σε τι συνίσταται η κρίση της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει πού πατάει και πού πηγαίνει, κι αυτό σήμερα, είτε το θέλουμε είτε όχι, πρέπει να γίνει αναγκαστικά από τα κάτω. Σε κάθε γωνιά της χώρας. Σε κάθε γειτονιά. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πλατιά εκστρατεία ενημέρωσης, στην οποία θα δίνεται έμφαση όχι μόνο στην πληροφόρηση για το που βρισκόμαστε, αλλά και στις πιθανές εναλλακτικές λύσεις που μπορούμε να προτάξουμε.

Χρειαζόμαστε θετικό λόγο για να πολεμήσουμε τη διάχυτη κατάθλιψη, το κλίμα της παραίτησης και της ματαίωσης, το οποίο συστηματικά εκμεταλλεύεται το σύστημα για να προωθήσει τα σχέδιά του. Γι’ αυτό και η μάχη που πρέπει να δώσουμε εναντίον του είναι πρώτα και κύρια μια μάχη για τη διαφύλαξη της ελπίδας και της πίστης στη δύναμη του λαού να ανατρέψει την υφιστάμενη κατάσταση.

Να θυμόμαστε τον αισιόδοξο Βέγγο, ακόμα και μέσα στα μπουντρούμια του «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» και να αντισταθούμε στην κατάθλιψη που αποπνέει το «Βλέμμα του Οδυσσέα». Έστω και αν ξέρουμε πως η «λογική» επιτάσσει την απαισιοδοξία, οφείλουμε να αντιτάξουμε την αισιοδοξία της βούλησης. Αυτή που μας κράτησε ζωντανούς μέχρι τα σήμερα.


β) Να παλέψουμε για την ανατροπή του Μνημονίου

Μερίδες του ελληνικού λαού έχουν αναπτύξει έναν αυθόρμητο ακτιβισμό, που λειτουργεί πολύ θετικά στην ανάσχεση της αλαζονείας των κυβερνώντων. Τα γιουχαΐσματα στους υπουργούς, τους βουλευτές και τα δημοσιογραφικά τους παπαγαλάκια έχουν συμβάλει πολύ στο να αντιληφθούν επιτέλους ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει, ότι τίποτε πλέον δεν θα επιβάλλεται στις πλάτες του λαού δίχως το αντίστοιχο πολιτικό κόστος.

Αυτή την αυθόρμητη αντίδραση πρέπει να την πάμε ένα βήμα πιο πέρα, να αρχίσουμε μια καμπάνια για την άμεση ανατροπή όλων των τετελεσμένων του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης – που είναι ταυτόχρονα αντισυνταγματικά, τα οποία θα πρέπει να καταδικαστούν και να απορριφθούν από τον ίδιο τον ελληνικό λαό με δημοψήφισμα. Πρωταρχικός όρος η άμεση εκδίωξη μιας κυβέρνησης που με ένα μείγμα ανικανότητας και δωσιλογισμού μας οδηγεί από το κακό στο χειρότερο.


γ) Να διαμορφώσουμε ένα νέο πρόταγμα για την ελληνική κοινωνία

Όλες οι πρακτικές της μεταπολίτευσης, όλες οι αρχές, οι αξίες της, το ηθικό της περίβλημα, οι ιδεολογίες και οι πρακτικές τους έχουν εξαντληθεί. Το βλέπουμε παντού γύρω μας, από το αδιέξοδο της Παιδείας, την παντοκρατορία της τηλεοπτικής σκουπιδοκουλτούρας, την κρίση της Αριστεράς, την επέλαση του εθνομηδενισμού, την κρίση του συνδικαλισμού, την εξάπλωση μηδενιστικών τάσεων στο σώμα της νεολαίας που ανακόπτουν εν τη γενέσει τους τις τάσεις για αυθεντική, λαϊκή αντίσταση.

Ασφαλώς και οι διαδικασίες της υπέρβασης του παλιού και της διαμόρφωσης του καινούριου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αμέσως.

Θα πρέπει όμως να θέσουμε τέλος σ’ ένα ορισμένο είδος πολιτικού λόγου, που στηρίζεται μόνον στον ψευδοριζοσπαστισμό τύπου Εξαρχείων, τα ξύλινα συνθήματα και τις ανεδαφικές υποσχέσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι η σημερινή λαοκτόνα κυβέρνηση ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της διακηρύσσοντας πως «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», για να μας οδηγήσει στην πιο ανενδοίαστη υποταγή.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο οικονομικά προβλήματα, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι μηχανισμοί του συστήματος, αλλά αντιμετωπίζει ταυτόχρονα ζητήματα γεωπολιτικά, μεταναστευτικά, δημογραφικά, εθνικά και πριν απ’ όλα ηθικά και πνευματικά.

Επομένως, κάθε λύση που θα επιλέξουμε, ακόμα και για τα οικονομικά προβλήματα, πρέπει να συνυπολογίζει όλα τα υπόλοιπα. Μόνον οι εθνομηδενιστές αγνοούν σκόπιμα και αποσιωπούν τα εθνικά και γεωπολιτικά ζητήματα και επικεντρώνονται αποκλειστικά στην τρέχουσα οικονομική διαχείριση.

Επομένως, για να βγούμε πραγματικά από αυτή την πολυπαραγοντική κρίση, θα πρέπει να επιλέξουμε ένα μοντέλο βασισμένο στην αυτόκεντρη και αυτοδύναμη ανάπτυξή μας, που μόνη αυτή θα μας επιτρέψει να κατακτήσουμε μια πραγματική ανεξαρτησία και θα μας βγάλει από την κατάθλιψη και την παρακμή.

Όσο δεν έχουμε βάλει τις βάσεις για μια τέτοια αυτοδύναμη πολιτική, θα κινδυνεύουμε διαρκώς να κατρακυλήσουμε στα ίδια. Οπότε θα πρέπει από σήμερα, παράλληλα με την καταγγελία του Μνημονίου και της άθλιας κυβερνητικής πολιτικής, να παίρνουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που να αναδεικνύουν, έστω και σε σμικρογραφία, το όραμά μας για μιαν άλλη Ελλάδα: Συνεταιρισμοί, ανταλλαγές αγαθών και υπηρεσιών, προώθηση της οικιακής καλλιέργειας στο άστυ και στο ύπαιθρο, εναλλακτικό εμπόριο.

Αυτές οι πρακτικές πηγάζουν από τις πιο προωθημένες κοινοτικές παραδόσεις μας, είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας, κρύβονται στην ιστορία των χωριών και των μικρών μας πατρίδων. Είναι ένας αγνοημένος πλούτος, που θα πρέπει να τον αξιοποιήσουμε αν θέλουμε να ανατρέψουμε το κλίμα του ψυχολογικού αδιεξόδου στο οποίο έχουμε περιπέσει, ενώ ταυτόχρονα αλλάζουν εδώ και τώρα τη ζωή μας προς το καλύτερο. Γι’ αυτό και θα πρέπει να τις μετατρέψουμε σε κτήμα μας!

Τέλος, μα όχι ελάχιστο, σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η επιμονή στην Παιδεία και τον Πολιτισμό, στην ανάκτηση της καταπατημένης συλλογικής μας αξιοπρέπειας μέσα από τη γνωριμία της ιστορίας, των παραδόσεων και της ταυτότητάς μας.

Γι’ αυτό και το σύστημα έχει εξαπολύσει τόσο μεγάλη κινητοποίηση γύρω από τα ζητήματα της ταυτότητας, ξοδεύει τεράστια ποσά και ενέργεια επιστρατεύοντας και αναπαράγοντας μαζικές στρατιές δουλικών διανοουμένων. Γιατί έχει κατανοήσει πολύ καλά ότι το πεδίο της ταυτότητάς μας είναι η κερκόπορτα που θα οδηγήσει στην άλωση.

Γι’ αυτό και θα πρέπει να προτάξουμε ως ανάχωμα αντίστασης την πατριδογνωσία, χωρίς καπηλείες, εμμονές και περιχαρακώσεις. Με τον ίδιο τρόπο που και οι υπόλοιποι αντιστεκόμενοι λαοί του πλανήτη, στη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία προβάλλουν την ταυτότητά τους στα πλαίσια ενός νέου διεθνισμού, που δεν έχει ως πρόταγμα την κοσμοπολίτικη ισοπέδωση, αλλά την οικοδόμηση ενός μωσαϊκού ζωντανών, αντιστεκόμενων ταυτοτήτων.