Μια Ευρώπη που μυρίζει φασισμό...

Από την Αυγή (via Τίποτα το σημαντικό)

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Παρότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά με τον γνωστό τρόπο που όρισε ο Μαρξ, πρέπει να επισημάνουμε ότι η διαχείριση της κρίσης που διατρέχει την Ευρώπη από τις ηγεσίες της συσσωρεύει εκρηκτικό υλικό στις κοινωνίες που βομβαρδίζονται με μέτρα πρωτοφανούς λιτότητας. Να μερικά δεδομένα...


1. Οι Ισλανδοί είπαν «όχι» στην πληρωμή του τοκογλυφικού χρέους των 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς τις βρετανικές και ολλανδικές τράπεζες. «Είναι πατριωτικό καθήκον να πάρουμε αυτά που μας οφείλουν και θα τα καταφέρουμε» ήταν η αντίδραση αξιωματούχου της βρετανικής κυβέρνησης. Δηλαδή; Τι θα κάνουν, εκτός από προσφυγή στα δικαστήρια; Απόβαση; Θα γίνει η Ισλανδία τα Φόκλαντς του 2011;

2. Οι Πορτογάλοι ετοιμάζονται να εκλέξουν νέα κυβέρνηση τον Ιούνιο, αλλά η τρόικα Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ επιχειρεί να καταστήσει άνευ περιεχομένου την επιλογή τους επιβάλλοντας ως ατζέντα των εκλογών το υπό διαπραγμάτευση Μνημόνιο για τον δανεισμό της χώρας.

«Υποχρεούστε στη συναίνεση» είναι το μήνυμα που διατυπώνουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προσβάλλοντας ευθέως τον σκληρό πυρήνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ό,τι και να ψηφίσουν οι Πορτογάλοι, την επομένη των εκλογών το αποτέλεσμα θα είναι: «Κομισιόν 33%, ΕΚΤ 33%, ΔΝΤ 33%, άκυρα, λευκά, λοιπά 1%».

3. Στο μεταξύ ο στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός στη Λιβύη και η αποικιοκρατική συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ηγεσιών απέναντι στις αραβικές εξεγέρσεις εξακολουθεί να στέλνει κύματα απελπισμένων προσφύγων στη Λαμπεντούζα και σε όλη τη νότια Ιταλία. Και η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, παραβιάζοντας τη μεταναστευτική ορθοδοξία, επιχειρεί να τους σκορπίσει σε όλη την Ευρώπη.

Η διαχείριση του μεταναστευτικού γεννά νέα εστία ευρωπαϊκού εμφυλίου, με τους εμπλεκόμενους να απειλούν να ακυρώσουν τη συνθήκη Σένγκεν και να υψώσουν εθνικά τείχη. Μια νέα διαχωριστική τάφρος Βορρά - Νότου διασχίζει τη Γηραιά Ήπειρο.

4. Στη Γαλλία η δημοσκοπική επέλαση της Μαρίν Λεπέν εξωθεί και την κυβερνώσα κεντροδεξιά σε μια όλο και πιο ακροδεξιά ατζέντα, αποκρυσταλλωμένη πια σε συγκεκριμένες πολιτικές που επενδύουν στην ισλαμοφοβία, στην αποικιοκρατική αλαζονεία αλλά και σε μια αγωνιώδη προσπάθεια της γαλλικής ελίτ να συντάσσεται με τις γερμανικές θέσεις στη διαχείριση της κρίσης χρέους, προκειμένου να συγκαταλέγεται στον σκληρό πυρήνα της ολοκληρωτικής αρχιτεκτονικής της Eυρωζώνης.

5. Στις χώρες του ευρωπαϊκού «Βορρά», με πυρήνα τη Γερμανία, εμπεδώνεται σε ευρύτατα στρώματα της κοινής γνώμης η προπαγάνδα «δεν θα πληρώσουμε εμείς τους άχρηστους Νότιους». Κερδίζει έδαφος η αντίληψη μιας αυταρχικής διαχείρισης της κρίσης στην περιφέρεια, με τις χώρες - παρίες της Ε.Ε. να είναι μέλη περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.

6. Στο πεδίο αυτό, το ακραίο εθνικιστικό κόμμα των «Αληθινών Φινλανδών», με τον εκλογικό θρίαμβο που κατέγραψε την περασμένη Κυριακή, αναδείχθηκε σε ρυθμιστή της διακυβέρνησης στη «Χώρα των Χιλίων Λιμνών».

Αυτές τις εθνικιστικές, αυταρχικές εκτροπές φαίνεται να τις ευνοεί και ένα τμήμα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που βάζει τη σφραγίδα του σε όλες τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών συνόδων.

Η συζήτηση για το αναπόφευκτο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους γίνεται πεδίο ανάδυσης εθνικών ανταγωνισμών, με τη Γερμανία να ευνοεί αυτή τη «λύση» γιατί έχει διασφαλίσει ότι οι τράπεζές της θα πληρώσουν ελάχιστο κόστος, τη Γαλλία να ακολουθεί δειλά γιατί θέλει να είναι στο κλαμπ των ηγεμόνων της Ευρωζώνης και την κυβέρνηση Παπανδρέου να αρνείται με πάθος το ενδεχόμενο αυτό, γιατί δεν θέλει να πειραχτεί ούτε τρίχα από το κεφάλι των τραπεζιτών.

Ανέξοδη διαφοροποίηση, αφού, πρώτον, έχει υπερψηφίσει τη γερμανικής έμπνευσης «ελεγχόμενη χρεοκοπία» από το 2013 και όλες τις ρυθμίσεις εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας σε «θεσμικούς» ή «ιδιώτες» πιστωτές και, δεύτερον, η επιλογή «ας χρεοκοπήσει η κοινωνία, αντί να χρεοκοπήσουν μερικές τράπεζες» δεν έχει καμιά «πατριωτική» πατίνα.

Και δεν πρέπει να υποτιμηθεί διόλου η σπουδή Καρατζαφέρη να τοποθετηθεί υπέρ της αναδιάρθρωσης χρέους αποφεύγοντας τις δύσκολες διευκρινίσεις για τους όρους της.

Παρότι όλα αυτά τα συμπτώματα είναι δύσκολο να αποδοθούν σε ένα σχέδιο ή σε μια ανεξέλεγκτη απελευθέρωση των κεντρόφυγων δυνάμεων στην Ε.Ε., δικαιούται κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή δεν είναι μια ένωση κρατών που οδηγείται συντεταγμένα και με κάποιες στοιχειώδεις δημοκρατικές διεργασίες στην πολιτική της ολοκλήρωση.

Είναι μια «αυτοκρατορία» στα πρόθυρα εμφυλίου, μια ένωση ανταγωνιστικών συμφερόντων που παρατείνει τη ζωή της συρρικνώνοντας τη δημοκρατία και την κυριαρχία των αδύναμων κρίκων της, ενώ ταυτόχρονα εκκολάπτει πολλά «αυγά του φιδιού» που απορροφούν την οργή των κοινωνιών.

Φυσικά αυτή δεν είναι η μόνη τάση. Ευτυχώς στις κοινωνίες δρουν πολλές αντίρροπες δυνάμεις. Ευτυχώς υπάρχει το «όχι» των Ισλανδών, υπάρχει η σύγκλιση της πορτογαλικής αριστεράς, υπάρχουν και οι μεγάλες προσδοκίες που κρύβει η συνεχιζόμενη μαζική αποδέσμευση των Ελλήνων από το χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας. Προς το παρόν χωρίς μια σαφή και μαζική διέξοδο προς τα αριστερά.