Διεθνής εκστρατεία

Από Τα Νέα

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Η πίεση προς την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε «ταχεία αναδιάρθρωση του χρέους» (δηλαδή, σε ελεγχόμενη χρεοκοπία) αρχίζει να παίρνει τον χαρακτήρα διεθνούς εκστρατείας.

Στον στρατό των οικονομολόγων, συμβούλων, εμπειρογνωμόνων και ειδικών που μιλούν σχεδόν από την αρχή για αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους έρχεται τώρα να προστεθεί και το βαρύ πυροβολικό του διεθνούς Τύπου με τελευταίους χρονικά τον Economist και τον Spiegel.


Η λογική τους είναι κοινή και απλή – στην ουσία λένε όσα κατά καιρούς έχουν γραφεί και σε αυτήν τη στήλη. Η συνταγή που επιβλήθηκε βυθίζει τη χώρα σε ύφεση και, μάλιστα, σε μεγαλύτερη ύφεση από αυτήν που προβλεπόταν. Η ύφεση αυξάνει το βάρος του χρέους. Ως εκ τούτου η χώρα δεν μπορεί να επιστρέψει στις αγορές για δανεισμό, κάτι που ήταν εξ αρχής ο βασικός στόχος της προσπάθειας.

Έτσι προκύπτει ένα «καθοδικό σπιράλ», το οποίο επιδεινώνεται και από την περιορισμένη απόδοση της δημοσιονομικής προσαρμογής (το έλλειμμα του 2010 αποδεικνύεται αρκετά υψηλότερο από το αναμενόμενο) αλλά και από την ουσιαστική ανακοπή των μεταρρυθμίσεων.

Στην ουσία όλα αυτά υποδηλώνουν την αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει το «βαθύ κράτος». Αδυναμία που έχει μεταφέρει όλο το κοινωνικό και οικονομικό βάρος της προσαρμογής στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ευλόγως καταρρέει. Η διαφαινόμενη αποτυχία είναι κυρίως πολιτική.

Πού πάμε, λοιπόν; Αυτό ρωτούν οι ξένοι. Υποθέτω ότι αυτό ρωτούν και οι Έλληνες. Η διαφορά είναι ότι οι ξένοι υποδεικνύουν και μια λύση: αφού δεν μπορείτε να ελέγξετε το κράτος, χρεοκοπήστε όλοι μαζί, να τελειώνουμε!

Ο Economist πολύ σωστά αντελήφθη ότι ο αντίλογος σε αυτήν την υπόδειξη είναι πολιτικός και όχι οικονομικός. Μια ελληνική χρεοκοπία, λέει, θα έχει σοβαρό πολιτικό κόστος και θα αποτελέσει πρόβλημα διαχείρισης για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και γενικότερα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη χειρότερα για την Ελλάδα, προσθέτω εγώ. Όπου καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει πολιτικά μια τέτοια εξέλιξη – ιδίως όταν ουδείς γίνεται να γνωρίζει προκαταβολικά πόσο «ελεγχόμενη» θα αποδειχθεί ακόμη και η πιο «ελεγχόμενη χρεοκοπία».

Η χώρα θα περιέλθει σε τέτοια ανεξέλεγκτη κατάσταση πολιτικής, κοινωνικής και ψυχολογικής κρίσης, ώστε κανείς δεν θα μπορεί να διαχειριστεί ούτε καν τις θετικές επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης. Κοινώς: κλάφ' τα Χαράλαμπε... Αυτό, λοιπόν, νομίζω ότι θα πρέπει να το συνεκτιμήσει σοβαρά η «διεθνής εκστρατεία». Διότι, ακόμη κι αν έχουν δίκιο όταν μας συμβουλεύουν να πετάξουμε τα βρωμόνερα, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι μαζί μ' αυτά κινδυνεύει να πεταχτεί και το μωρό.

Κι αυτό, υποθέτω, κανείς δεν το θέλει.