Από Το Ποντίκι 28.4.2011
Η προκήρυξη στο «Π», τη Μεγάλη Πέμπτη, της «Επαναστατικής Οργάνωσης 6η Δεκέμβρη» είχε ένταση και σημασία αντιστρόφως ανάλογη της ενέργειας που εκαλείτο να «αναλάβει», δηλαδή του αποτυχημένου βομβιστικού χτυπήματος στις 23 Μαρτίου με στόχο το κτίριο της εφορίας Νέου Κόσμου.
Περίπου έναν μήνα μετά τη βομβιστική επίθεση, το κείμενο αυτό έρχεται να βάλει τα θεμέλια της... νέας «νεοτρομοκρατίας», όπως συνηθίζουν διωκτικές αρχές και ΜΜΕ να ονομάζουν κωδικοποιημένα την ελληνική εκδοχή του αντάρτικου πόλης που διαμορφώθηκε μετά τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη. Μόνο που το νέο αυτό «εποικοδόμημα», το οποίο εξαγγέλλει η «6η Δεκέμβρη», δείχνει να αναζητεί την ταυτότητά του στον έναν μόνο από τους δύο πυλώνες που γνωρίσαμε στα οκτώ χρόνια βίου της «νεοτρομοκρατίας».
«Ο Επαναστατικός Αγώνας απέθανε, ζήτω η 6η Δεκέμβρη λοιπόν». Διότι από την τέφρα που άφησαν αρχικά ο θάνατος του Λάμπρου Φούντα σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς στη Δάφνη (10 Μαρτίου 2010) και, έναν μήνα αργότερα (10 Απριλίου), την εξάρθρωση της κυρίαρχης έως τότε οργάνωσης του χώρου, στην οποία ανήκε ο Φούντας, τώρα επιχειρείται να (ανα)συσταθεί μια συγκεκριμένη εκδοχή του ελληνικού αντάρτικου πόλης.
Εδώ να σημειωθεί πως η ίδια η οργάνωση έδωσε την απάντηση στο ερώτημα αν θα αναγράφεται ως «6 Δεκέμβρη» ή ως «6η Δεκέμβρη», με την υπογραφή της στο τέλος της προκήρυξης: «Ελευθερία για πάντα Ε.Ο.6η Δεκέμβρη».
Ο δεύτερος πυλώνας στην πρόσφατη εποχή των οργανώσεων αναπτύχθηκε από τη Σέχτα μαζί με τη Συνωμοσία, που μοιράστηκαν τις ίδιες απόψεις. Αυτός ο πυλώνας προς το παρόν παραμένει κενός και διεκδικήσιμος.
Σε ό,τι αφορά τη Συνωμοσία, φαίνεται δικαιολογημένη η... «νεκρολογία», αλλά για τη Σέχτα; Τα σαΐνια της αντιτρομοκρατικής, παρ' ότι δεν το λένε δημοσίως κι επισήμως, ωστόσο διατείνονται πως με τις συλλήψεις στις 5 Δεκεμβρίου στη Νέα Σμύρνη και στις 14 Μαρτίου στον Βόλο ξεμπέρδεψαν ουσιαστικά και με τις δύο οργανώσεις. Θα δούμε αν η συνέχεια θα τους επιβεβαιώσει.
Φούντας και Νατζάφι
Η απόπειρα διαδοχής του Επαναστατικού Αγώνα από την «6η Δεκέμβρη» συνάγεται από το τελευταίο και δεύτερο κατά σειρά μανιφέστο της οργάνωσης. Είχε προηγηθεί ένα επίσης εκτεταμένο κείμενο, με το οποίο έγινε η ανάληψη της ευθύνης για το ισχυρό βομβιστικό χτύπημα στο υπουργείο Τύπου (15 Ιανουαρίου 2010), επίσης στην ευρύτερη περιοχή του Νέου Κόσμου.
Επαναφέρει μάλιστα το ζήτημα της δολοφονίας του 15χρονου Αφγανού Χαμί Νατζάφι στις 28 Μαρτίου πέρσι, στα Κάτω Πατήσια, έξω από τα γραφεία της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων και, αφού διευκρινίζει ότι «η οργάνωσή μας δεν έχει καμία σχέση με το συγκεκριμένο γεγονός», ασκεί δριμύτατη κριτική στους υπαίτιους που δεν είχαν την τόλμη και τη συνείδηση ν' αναλάβουν την ευθύνη για την ενέργεια που κατέληξε στην τραγωδία. Γράφουν χαρακτηριστικά:
«Η ανάληψη ευθύνης σε μία τέτοια περίπτωση δεν είναι εξιλέωση. Είναι για τον επαναστάτη η υπεράσπιση του εαυτού του και της ιστορίας του, είναι για να αντιτάξει το ήθος και την αυτοκριτική του απέναντι στις "παράπλευρες απώλειες" του εχθρού. Είναι για να μην αφήσει εκτεθειμένο τον αγώνα στη διαστρέβλωση και την συκοφαντία».
Με αφορμή πάντως την κριτική αυτή, δεν φείδεται λόγων και επιχειρημάτων για να προσδιορίσει σε ποιον από τους δύο πυλώνες αυτοτοποθετείται:
«Η κριτική που σε πολλούς προκαλεί φόβο ή θυμό δεν σημαίνει μόνο μομφές, μέτωπα ή πολεμική. Η κριτική για εμάς σημαίνει τη συλλογική αποτίμηση εμπειριών για την αποφυγή λαθών στις επόμενες κινήσεις μας. Σημαίνει ότι (ξανα)γνωριζόμαστε. Μία συζήτηση γύρω από το επίκαιρο ζήτημα του ένοπλου αγώνα με αφορμή τη δολοφονία του αγωνιστή Λ. Φούντα, τον θάνατο του 15χρονού Αφγανού αλλά και τις συλλήψεις των διωκόμενων συντρόφων για συμμετοχή στον Ε.Α. είναι για εμάς ζητήματα κομβικής πολιτικής σημασίας».
Φαίνεται σαν η «6η Δεκέμβρη» να παραλείπει σκοπίμως ότι μεταξύ των γεγονότων στο σύντομο ιστορικό της «νεοτρομοκρατίας» είχαμε σωρεία συλλήψεων νεαρών ατόμων που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στη Συνωμοσία ή σε ανώνυμες ακόμη οργανώσεις. Όλοι αυτοί όμως βρίσκονταν στον άλλο πυλώνα του «κινήματος».
Ακριβώς το ίδιο έπραξε και ο Αγώνας όταν δέχτηκε τη σκληρή κριτική της Σέχτας στην πρώτη προκήρυξη για την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Κορυδαλλού (3 Φεβρουαρίου 2009), για την επιλογή της δίδυμης επίθεσης με καλάσνικοφ κατά αστυνομικών των ΜΑΤ – η πρώτη μέσα από χώρο πανεπιστημιακού ασύλου και η δεύτερη στα Εξάρχεια. Απλώς την... αγνόησε.
Στην ίδια ρότα πλέουν και οι φιλόδοξοι επίγονοι του Ε.Α., οι οποίοι ωστόσο υπέκυψαν στον πειρασμό της σκληρής κριτικής κατά αυτών που ευθύνονται για τη δολοφονία του Νατζάφι. Δεν τους κατονομάζει, εμμέσως ρίχνει τροχιοδεικτικές βολές προς τον «άλλο πυλώνα».
Ιστορικές αναγωγές
Ποια είναι όμως η 6η Δεκέμβρη και γιατί μετά τη βόμβα στο υπουργείο Τύπου, σε αντίθεση με όσα έλεγε, σίγησε; Ας δούμε τι δήλωσαν στο πρώτο μανιφέστο, το οποίο υπέγραψαν χωρίς το τακτικό αριθμητικό 6η, με το οποίο «σφράγισαν» το δεύτερο διατηρώντας το προσδιοριστικό Ε.Ο.:
«Συστηνόμαστε σήμερα για πρώτη φορά δημόσια με την ονομασία Ε.Ο. 6 Δεκέμβρη... Δεν είναι στις προθέσεις μας με την υπογραφή μας να προκαλούμε μια δήθεν συγκινησιακή φόρτιση ή μια αναπόληση της εξέγερσης σαν μια όμορφη ανάμνηση.Σιχαινόμαστε τις επετείους, αρνούμαστε τους συμβολισμούς».
Το σχετικό απόσπασμα συνειρμικά παραπέμπει σε τσιτάτο μιας άλλης οργάνωσης, λησμονημένης πλέον, η οποία εμφανίστηκε στο στερέωμα με μια απρόσμενη βομβιστική επίθεση στις 13 Νοεμβρίου 1996. Τα μέλη της χτύπησαν το Πολυτεχνείο με ισχυρό ωρολογιακό μηχανισμό που τοποθέτησαν στον 2ο όροφο κτιρίου όπου την περίοδο εκείνη λειτουργούσαν εργαστήρια των Μηχανολόγων και των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.
Ήταν το δεύτερο μεταπολιτευτικό χτύπημα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, καθώς είχε προηγηθεί στις 24 Ιανουαρίου 1995 το χτύπημα στην ΑΣΟΕΕ, την ευθύνη για το οποίο ανέλαβε ο ΕΛΑ και με το οποίο έκλεισε τον μακρύ κύκλο των ενεργειών του. Σημειώνεται ακόμη πως η θορυβώδης ενέργεια του 1996 υλοποιήθηκε ακριβώς έναν χρόνο μετά την πρώτη εισβολή της αστυνομίας στο Πολυτεχνείο που συνοδεύτηκε με την πολύκροτη υπόθεση της σύλληψης των 500.
Λίγες ώρες μετά απέστειλαν προκήρυξη που δημοσιεύτηκε την επομένη στην «Ελευθεροτυπία» και το περιεχόμενό της επέτεινε το σοκ. Ο συντάκτης της πρώτης προκήρυξης του Μαχόμενου Αντάρτικου Σχηματισμού έγραψε τότε: «Το Πολυτεχνείο πέθανε, το πτώμα του βρώμισε... θάψτε το επιτέλους».
Ίσως στο σημείο αυτό ν' αποκτά αξία η κριτική στο «προγονικό» αντάρτικο πόλης που έκανε πέρσι ο συγγραφέας της προκήρυξης της 6ης Δεκέμβρη με αφορμή την επίθεση στο υπουργείο Τύπου:
«Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80 οι ένοπλοι σχηματισμοί άρχισαν ολοένα να μειώνονται, είτε γιατί έχασαν το στοίχημα της ανατροπής είτε γιατί και οι ίδιοι οι αντάρτες υπέκυψαν στα θέλγητρα της καπιταλιστικής "ευημερίας". Όμως και όσες οργανώσεις συνέχισαν, υπέπεσαν στο ιστορικό σφάλμα των περισσοτέρων οργανώσεων με μακροχρόνια δράση. Δεν μπόρεσαν να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους μπροστά στα νέα δεδομένα».
Και εξειδικεύοντας τον αυτοπροσδιορισμό του αποκάλυψε με αλληγορικό τρόπο ότι:
«Συναντάμε λοιπόν τις ρίζες μας στη μεταπολιτευτική περίοδο και στους επαναστάτες της άκρας αριστεράς... Εμείς ερχόμαστε από μια άλλη εποχή. Ερχόμαστε από την πιο παράξενη εκδοχή της ιστορίας. Ερχόμαστε από μια ισοπεδωμένη κοινωνία οπού βασιλεύει ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ερχόμαστε από την ασφυξία, τους επίγειους υπονόμους των πόλεων και τα διαμερίσματα κλουβιά για αρουραίους. Ερχόμαστε από την ιδεολογία της μη βίας, της ματαιότητας και της παράδοσης».
Ο τρίτος πόλος
Μετά την ιστορική αναγωγή της προέλευσης, ο κειμενογράφος της «6ης Δεκέμβρη» στο πρώτο της κείμενο πηγαίνει στα μελλούμενα και κριτικάρει (έχει σημασία ότι το κάνει πριν από έναν χρόνο) τη νέα γενιά πριν από τις εξαρθρώσεις.
«Το στρατηγικής σημασίας ζήτημα για εμάς είναι το πώς με τις ενέργειές μας θα διαρρήξουμε τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούν αυτό τον κόσμο. Το πώς θα ξαναπάρουμε απ' την αρχή τις λέξεις, για να γίνουν και πάλι δικές μας, για να ξαναγίνουν αιχμηρές. Ελευθερία, Αγώνας, Επανάσταση. (...)
Προπαγανδίζουμε τον τρίτο πόλο και την πολιτική σε πρώτο πρόσωπο προωθώντας το στοίχημα για τη δημιουργία ενός νέου σημείου αναφοράς. Ενός νέου σημείου συνάντησης συντρόφων που στοχεύουν σε μια αποϊδεολογικοποιημένη προσέγγιση του αγώνα ξεκινώντας από το μηδέν. Από τον ίδιο τους τον εαυτό. Από τη στιγμή που θέσαμε αυτό το στοίχημα επιλέξαμε να μένουμε μακριά από την περικύκλωση του σύγχρονου "επαναστατικού" lifestyle.
Μακριά από τα ιδεολογικοποιημένα ψευδοδιλήμματα που θέτει. Αναρχικός ή μηδενιστής, κοινωνιστής ή αντικοινωνιστής. Έννοιες ξεχειλωμένες, που τείνουν να γίνουν πλέον είτε κωδικοί πρόσβασης και αποδοχής σε ομάδες είτε θεαματικές ορολογίες διαχωρισμού από αυτές. (...) Οι "σκληροί" και οι θαυμαστές τους, οι ρήτορες και το κοινό τους, οι κάθε απόχρωσης αρχηγίσκοι και οι ακολουθητές τους, οι "ουδέτεροι" και οι καλές προθέσεις τους».
Ο συντάκτης, όπως αποδεικνύεται, μένει απαράλλακτα πιστός και διαπρύσιος οπαδός των «αρχετυπικών» θέσεων που διατύπωσε. Στην προκήρυξη της περασμένης Πέμπτης σημειώνει:
«Η οργάνωσή μας σε περιόδους κοινωνικής έκρηξης και έντασης με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά θα αφομοιωθεί μέσα στο εξεγερμένο πλήθος. Η σφραγίδα μας δεν αποτελεί οδηγό ματαιοδοξίας ούτε τρέφουμε Ναπολεόντειες ψευδαισθήσεις γύρω από τον ρόλο μας σαν πρωτοπορία ή σαν μπροστάρηδες των κοινωνικών αγώνων. Δεν ζούμε για καμία σφραγίδα και δεν φαντασιωνόμαστε γιάφκες γεμάτες με όπλα, αλλά εργαζόμαστε για την διαμόρφωση επαναστατημένων συνειδήσεων που θα μετουσιώσουν τα λόγια σε πράξεις.
Δεν αναζητούμε χέρια για την επίτευξη των κρυφών σχεδιασμών μας αλλά Συντρόφους ακέραιους, "καθαρούς", αμόλυντους από τον "επαναστατικό" πολιτικαντισμό και τον ευκαιριακό ιδεολογικό χαμαιλεοντισμό. Συντρόφους που δεν γοητεύονται από τα άκρα της "επαναστατικής έπαρσης" και των βαρύγδουπων αυτοαναφορικών κομπλιμέντων, αλλά ατομικότητες με ουσιαστική συμβολή στον ανατρεπτικό αγώνα.
Συντρόφους που δεν γοητεύονται από το lifestyle της παρανομίας και την "επαναστατική ιδιοτέλεια" του ένοπλου αυτοσκοπού αλλά πολιτικά συνειδητοποιημένα υποκείμενα που αντιλαμβάνονται τον ένοπλο αγώνα σαν κομμάτι του πολυμορφικού κινήματος... Εμείς απλά δηλώνουμε παρόντες και από το μετερίζι του ένοπλου αγώνα στο πιο επιτακτικό κάλεσμα των καιρών μας.
Το κάλεσμα, έξω από τους διανοητικούς βάλτους κάθε πατριωτισμού, να σχηματίσουμε τις γραμμές της ταξικής μας αυτοάμυνας. Να προωθήσουμε τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο μεταδίδοντας το μήνυμα ότι όχι μόνο κάποιοι σήκωσαν κεφάλι αλλά θα πρέπει τώρα να κοιτάξουν στα μάτια και τους υπόλοιπους».
Αφορίζει, καταπώς φαίνεται, τη Σέχτα (οπλοστάσια) και τους ακολουθητές της (συλλήβδην για το επαναστατικό life-style), όπως και τη Συνωμοσία, που σε προκήρυξή της για την τραγωδία της Marfin που αναρτήθηκε στο athens.indymedia.org στις 20 Μαΐου πέρσι, έκανε έναν συνοπτικό διαχωρισμό των τάξεων της αντιεξουσίας.
«Οι κοινωνιστές αναρχικοί (κυρίως παλιότερα, που αποτελούσαν μια πιο ισχυρή συνιστώσα) εφαρμόζουν το hit and run με τη λογική της εκτροπής των διαδηλώσεων και της διάχυσης της σύγκρουσης. (...) Η ενδιάμεση εξεγερσιακή τάση έχει κληρονομήσει την πρακτική του hit and run, την έχει εξελίξει κάπως οργανωτικά και αναφέρεται κυρίως στη βιωματική στιγμή της σύγκρουσης και των σχέσεων...
Η νέα αναρχοατομικιστική - μηδενιστική τάση, ο τρίτος πόλος όπως τον έχουμε περιγράψει, διαμορφώνει μια νέα αντίληψη σε σχέση με τον κοινωνικό αγώνα και τις διαδηλώσεις...».
Τρεις φράξιες που, τουλάχιστον οι δύο, βρίσκονται παραταξιακά απέναντι.
Οι βόμβες δηλώνουν τη «συγγένεια»
Τον Σεπτέμβριο του 2009, ενώ είχε προηγηθεί στις 17 Ιουνίου η εκτέλεση από τη Σέχτα στα Κάτω Πατήσια του υπαρχιφύλακα της αντιτρομοκρατικής Νεκτάριου Σάββα, η οποία, όπως λέγεται, προκάλεσε έντονες συγκρούσεις κι αναταράξεις στο εσωτερικό των τότε οργανώσεων, ο Επαναστατικός Αγώνας στην προκήρυξη για τη σούπερ βόμβα στο Χρηματιστήριο καθιστούσε σαφές ότι:
«Η ενέργεια αυτή είναι συνέχεια μιας στρατηγικής χτυπημάτων με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών ώστε να πληγούν υποδομές του πολυεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου, στρατηγική που εγκαινίασε η οργάνωσή μας στις 18 του περασμένου Φλεβάρη με την απόπειρα στα κεντρικά γραφεία της Citibank στην Κ. Κηφισιά και συνεχίστηκε με την ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στη Λ. Βουλιαγμένης στην Αργυρούπολη στις 12 του περασμένου Μαΐου».
Και το έκανε, παρ' ότι, ως οργάνωση, ήταν η πρώτη που επέλεξε κι εγκαινίασε την κριτική των όπλων στην εποχή της «νεοτρομοκρατίας» σηκώνοντας τα καλάσνικοφ στη δίδυμη επίθεση κατά διμοιριών των ΜΑΤ σε Γουδή και Εξάρχεια.
Εκπέμποντας, απ' ό,τι φαίνεται, στο ίδιο μήκος κύματος μ' αυτό που εξέπεμψε ο Αγώνας στο χτύπημα κατά του Χ.Α., η 6η Δεκέμβρη, αφού πριν έχει αφορίσει τα οπλοστάσια, δηλώνει με κάθε ειλικρίνεια πως «γι' αυτούς τους λόγους επιλέξαμε να επιτεθούμε σε έναν δημόσιο οικονομικό οργανισμό. Οι εφορίες αποτελούν εξίσου βασικούς πυλώνες για την προώθηση της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου» αφήνοντας ως παρακαταθήκη την αυτονόητη ερμηνεία ότι θα συνεχίσει στα χνάρια του Αγώνα. Της οργάνωσης που εμφανίζεται ότι «κληρονομεί»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου