Το τέλος του ψεύδους και η Ανάσταση

Είμαστε που είμαστε λίγο ψεύτες και το ΠΑΣΟΚ πάσχισε να μας κάνει ψευταράδες!

Από τη Ρήξη Απριλίου

Του Γιώργου Καραμπελιά

Η χειρότερη κληρονομιά που μας άφησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, του Σημίτη και του ανεπρόκοπου είναι το ότι καλλιέργησε στον ελληνικό λαό ως κυρίαρχο λόγο το ψεύδος. Η «υπερήφανη εξωτερική πολιτική» έκρυβε τις χειρότερες εθνικές υποχωρήσεις, το «όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» έγινε «μέσα με τα μπούνια», η «κοινωνική δικαιοσύνη» και η υπεράσπιση των μη προνομιούχων μεταβλήθηκαν στην πιο ανάλγητη ταξική πολιτική. Είμαστε που είμαστε λίγο ψεύτες και το ΠΑΣΟΚ πάσχισε να μας κάνει ψευταράδες!

Έτσι, λέξεις, ιδέες, άνθρωποι φθάρηκαν ανεπανόρθωτα. Και πριν απ' όλα οι λεγόμενες «ηγεσίες του τόπου».

Οπότε, από υποχώρηση σε υποχώρηση, από ψέμα σε ψέμα, φτάσαμε εδώ, στο ακρότατο σημείο της παρακμής. Και επειδή έχουμε εθιστεί στο ψεύδος και στην απατεωνιά, στη ρητορεία και στον μεταμορφισμό, ελπίζουμε πως θα διαφύγουμε για άλλη μια φορά με υπεκφυγές και με παχιά λόγια. Κάπως θα τη βολέψουμε και τούτη τη φορά. Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά σε μας.

Και μπαίνει μπροστά η ίδια αιώνια απάτη / αυταπάτη. «Θα τα βγάλουμε πέρα» λέει ο ενορχηστρωτής της απάτης, αυτός που ισχυριζόταν πως τα λεφτά υπάρχουν, ενώ γνωρίζει πως η πτώχευση είναι αναπόφευκτη. «Η κρίση ήταν κόλπο» ισχυριζόταν ένα χρόνο πριν, από την αντίπερα όχθη, το συμμετρικό ψεύδος.

Και σήμερα, που έχει αποδειχτεί πως η κρίση δεν ήταν κόλπο, αλλά η τελεσίδικη κατάρρευση ενός μοντέλου παρασιτισμού, προβάλλεται ένα νέο εφεύρημα: Να κάνουμε «στάση πληρωμών», «να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια» και να φύγουμε από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή, να απειλήσουμε τους άσπονδους φίλους μας, την κυρία Μέρκελ και κομπανία, πως θα κάνουμε μόνοι μας αυτό που θέλουν να μας επιβάλουν, δηλαδή να μας σουτάρουν!

Και το αίτημα μοιάζει τόσο «επαναστατικό», στην παράδοση της πασοκικής και αριστερίστικης απάτης της μεταπολίτευσης, ώστε πολλοί, ελαφρά τη καρδία, δείχνουν έτοιμοι να το αποδεχτούν.

Ξεχνούν πως η Ελλάδα έχει τόσο αποδυναμωθεί παραγωγικά και στρατηγικά, ώστε μια τέτοια κίνηση θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη καταστροφή. Το νέο μας νόμισμα θα υποτιμηθεί τουλάχιστον 50%, πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τις καταθέσεις τους, η χώρα δεν θα μπορεί να εισάγει εξαιτίας του μπλόκου που θα μας επιβάλουν οι δυτικοί δανειστές μας. Ακόμα χειρότερα, θα επιδεινωθεί δραματικά η γεωπολιτική μας θέση.

Τα Βαλκάνια, που αποτελούν τη μόνη περιφερειακή μας βάση, θα απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο, η Κύπρος θα φύγει ακόμα πιο μακριά από εκεί που την έχει πάει ο δηλωμένα ανθέλληνας Χριστόφιας, μια και δεν θα βρισκόμαστε καν στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί, και οι ραγιάδικες ηγεσίες μας θα μας παραδώσουν ολοκληρωτικά στη νεο-οθωμανική Τουρκία που καραδοκεί. Θα πρόκειται, δηλαδή, για μια εθνική καταστροφή ανάλογη ή και χειρότερη εκείνης με την οποία έληξε η χούντα των συνταγματαρχών.

Η Ελλάδα των κρίσεων αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση της πρόσφατης ιστορίας της, γιατί, με τα ψέματα, τις απάτες και τις αυταπάτες, βρέθηκε στριμωγμένη στη γωνία, χωρίς να μπορεί να κάνει ούτε μπροστά, ούτε πίσω.

Γι' αυτό οι Έλληνες νιώθουν ασφυξία, διότι δεν βλέπουν να διαθέτουν κάποια διέξοδο. Και τέτοιου τύπου υστερικές κραυγές επιτείνουν τη σύγχυση και το αδιέξοδο, διότι παραλύουν τον κόσμο και τις αντιδράσεις του, που μπροστά στον καταστροφικό μαξιμαλισμό μιας εξόδου προς το κενό επιλέγει μια καταθλιπτική ακινησία.

Μα, θα πείτε, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αντιδράσουμε; Θα πρέπει να καταδικαστούμε και εμείς στην ακινησία; Και μπορούμε και πρέπει. Έχοντας όμως ορίσει τους στόχους μας.

Στο εσωτερικό επίπεδο, παλεύοντας για να πληρώσουν την κρίση τα λαμόγια, τα παράσιτα, οι τράπεζες, το αρπακτικό κεφάλαιο και να διατηρηθεί το κοινωνικό κράτος, η παιδεία, η υγεία και η κοινωνική προστασία και ταυτόχρονα, ενισχύοντας τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τις νέες μορφές ανταλλαγών και οικονομίας έξω από τη λογική των αγορών.

Στη σχέση μας με τους δανειστές και την Ευρώπη, αναπτύσσοντας μια επιθετική στρατηγική «κουρέματος του χρέους» εδώ και τώρα, και όχι όταν αυτό θα συμφέρει τους δανειστές μας, διεκδικώντας τα τεράστια ποσά που μας οφείλει η Γερμανία, συγκροτώντας μέτωπα με άλλες χώρες και δυνάμεις στην Ευρώπη και έξω από αυτή.

Αυτά στο άμεσο επίπεδο. Και σε μεσο-μακροπρόθεσμο, παλεύοντας για την οικονομική και κοινωνική αναδόμηση της χώρας, καταπολεμώντας το παρασιτικό μοντέλο, εξισορροπώντας εισαγωγές και εξαγωγές, προωθώντας την αποκέντρωση και την πολυκαλλιέργεια, ενισχύοντας τους οικονομικούς δεσμούς μας με τα Βαλκάνια, την Κύπρο, την Ανατολική Ευρώπη, τους Άραβες.

Μόνο μια τέτοια στρατηγική θα μας επιτρέψει, σε μερικά χρόνια, να ξαναπάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Και τότε θα μπορούμε ακόμα και από την Ευρωζώνη να βγούμε, αν χρειαστεί, χωρίς να κινδυνεύουμε με κατάρρευση, οικονομική και γεωστρατηγική. Στο μεταξύ δεν μπορούμε να αποχωρήσουμε, απλώς κινδυνεύουμε να μας εκδιώξουν.

Αν, λοιπόν, στη γνωστή στρατηγική του ψεύδους και της (αυταπάτης), θέλουμε να βαφτίζουμε την εκδίωξη «υπερήφανη αποχώρηση», δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτε από τους απατεώνες που μας κυβερνούν. Θα αποδειχτούμε αντάξια παιδιά του ίδιου πασοκικού Θεού με τα δύο πρόσωπα.

«Υποκριτή αναγνώστη, όμοιέ μου, αδελφέ μου», δεν υπάρχει πλέον οδός για υπεκφυγές. Άσε τα ψεύδη και τους μαστροπούς. Είναι ώρα να σηκωθείς εσύ, εμείς, όλοι, από τον καναπέ όπου μας βούλιαξε ο επιθανάτιος ρόγχος της μεταπολίτευσης, αυτά τα είκοσι τελευταία χρόνια της κατανάλωσης και της παρακμής.

Οι ηγεσίες έχουν φθαρεί μέχρι το μεδούλι. Η πατρίδα, ο λαός, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν από κανέναν. Πρέπει οι ίδιοι να γεννήσουν νέες ηγεσίες. Ηγεσίες που, επειδή δεν υπάρχει πλέον καμία οδός υποχώρησης, επειδή είμαστε με την πλάτη στον τοίχο, θα πουν επιτέλους την αλήθεια και θα αρχίσουν να οικοδομούν ένα νέο ήθος απέναντι στη μεταπολιτευτική ψευδολογία.

Αυτές οι στιγμές στην ιστορία μπορεί να είναι είτε στιγμές κατάρρευσης, όταν αυτές οι ηγεσίες δεν αναδεικνύονται, είτε επανάστασης, όταν μέσα από το λαό αναδύονται νέες δυνάμεις και αναλαμβάνουν μια ριζικά νέα πορεία. Η λέξη πλέον έχει ακουστεί, σαν πυροβολισμός, σαν ευλογία, σαν ύμνος του Πάσχα. Καλή Ανάσταση!