Οι λαοί ξέρουν πως τα κράτη είναι κυρίαρχα

Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα ένα πλοίο που βουλιάζει. Ούτε τώρα θα μείνουν πίσω

Από Τα Νέα (το σκίτσο του Τολιάδη βρήκα στο Διαδίχτυ)

Του Ρούσσου Βρανά

Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πια πόσο ήταν απατηλή η νεοφιλελεύθερη υπόσχεση πως θα ζούσαν τόσο καλύτερα, όσο περισσότερο φορτώνονταν με χρέη. Ο εφιάλτης των δανειστών είναι μήπως αυτοί οι άνθρωποι ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους και απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να κάνουν ό,τι ακριβώς έκανε ο λαός της Αργεντινής, όταν είδε πως η λιτότητα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατέστρεψε την οικονομία της.


Διαγράφοντας μονομερώς το 70% του εξωτερικού χρέους της, η χώρα ξανάγινε αξιόχρεη (με πιθανότητα χρεοκοπίας μόλις 32% σήμερα, έναντι 37% της Ιρλανδίας, 40% της Πορτογαλίας και 60% της Ελλάδας, σύμφωνα με τους δείκτες CMA, και με σπρεντ δανεισμού 550 μονάδες βάσης έναντι 1.128 της Ελλάδας).


Η εμπειρία από τις χώρες που ακολούθησαν τον δρόμο της Αργεντινής έδειξε πως η διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του χρέους μιας χώρας δεν κάνει την οικονομία της λιγότερο αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι.

Όσο για τον δικαστικό δρόμο που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν οι δανειστές, υπάρχει μια βασική παραδοχή του διεθνούς δικαίου πως καμία κυρίαρχη χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συνομολογήσει την οικονομική αυτοκτονία της εξαναγκαζόμενη σε μέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της.

Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και, όταν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαμβάνονται οι λαοί τους. Γι' αυτό ακριβώς ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε πρόσφατα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξεπληρώνοντας τα χρέη που είχε αναλάβει το τραπεζικό σύστημα της χώρας του έναντι βρετανικών και ολλανδικών τραπεζών.

Ο μηχανισμός των χρεών είναι το κατ' εξοχήν όπλο του οικονομικού πολέμου που έχει εξαπολύσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εναντίον των λαών. Κοστίζει φθηνότερα από τη στρατιωτική κατάκτηση, αλλά έχει παρόμοιο σκοπό: τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και τον καταναγκασμό του λαού της να καταβάλλει φόρο υποτέλειας εφ' όρου ζωής.

Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτήν δεσμεύονται από τους δανειστές με παρόμοιες συνέπειες: την οικονομική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, με αποτέλεσμα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστημα υποσχόταν στον λαό πριν από μία γενιά.

Όλος αυτός ο μηχανισμός ονομάζεται κατ' ευφημισμόν «μηχανισμός διάσωσης», σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της εργασίας, ενώ δεν είναι παρά ένας μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της.

Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα ένα πλοίο που βουλιάζει. Ούτε τώρα θα μείνουν πίσω. Σαν να τα ακούμε ήδη να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, να κρύβονται πίσω από «τεχνικές λύσεις» που θεώρησαν επιβεβλημένες, να απαλλάσσουν εαυτούς από τις συνέπειες των ιδεολογικών επιλογών τους, προετοιμάζοντας τη διάσωσή τους για την επόμενη μέρα. Με πολλές ελπίδες, είναι αλήθεια, για όσο ακόμη ο λαός θα παραμένει σε ληθαργική κατάσταση.