Αριστερά και αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους

Γιατί η «αναδιάρθρωση» του δημόσιου χρέους δεν συνιστά διέξοδο!

Γιατί η Αριστερά πρέπει να αμφισβητεί το δημόσιο χρέος και να διεκδικεί τη συνολική διαγραφή του ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του!

Από την Iskra

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Μια ελεγχόμενη και κηδεμονευόμενη από τις δυνάμεις της τρόικας (Ε.Ε., ΕΚΤ, ΔΝΤ) αναδιάρθρωση το ελληνικού δημοσίου χρέους είναι πολύ πιθανή έως αναπόφευκτη το αμέσως επόμενο διάστημα (πριν από το 2013, οπότε θα διαμορφωθεί ο μόνιμος ευρωπαϊκός μηχανισμός, στον οποίον επισήμως ανατίθεται ρόλος πιθανών αναδιαρθρώσεων του χρέους στις χώρες που εντάσσονται σε αυτόν)!


Η αναδιάρθρωση αυτή μπορεί, σύμφωνα και με κύκλους της τρόικας, να συμπεριλαμβάνει την επιμήκυνση εξόφλησης του συνολικού χρέους, τη μείωση των επιτοκίων κι ενδεχομένως το «κούρεμα» (μείωση) του χρέους σε ένα ποσοστό που, ίσως, κυμανθεί ανάμεσα στο 15% - 30% (το πολύ).


Μια τέτοια αναδιάρθρωση, επειδή το μνημονιακό πρόγραμμα έχει περιέλθει σε αδιέξοδο, μπορεί να την προωθήσει τάχιστα η τρόικα το επόμενο διάστημα, ως αναγκαστική επιλογή και ως ύστατη λύση για τη διάσωση των συμφερόντων των πιστωτών από την αδυναμία της χώρας να αποπληρώσει το χρέος της.

Είναι αυτονόητο, φυσικά, ότι μια τέτοια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση θα συνοδευτεί με νέους μακροχρόνιους, σκληρούς έως αδυσώπητους όρους και οπωσδήποτε με την εκποίηση των πάντων σε αυτή τη χώρα!

Πρόσφατα εγχώριοι κύκλοι, στο πλαίσιο της Ε.Ε., μιλούν για την ανάγκη από κοινού αναδιάρθρωσης των χρεών Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και συνδέουν την αναδιάρθρωση των χρεών τους με την πλήρη, σχεδόν, εκχώρηση εκ μέρους των τελευταίων της δημοσιονομικής πολιτικής τους στην τρόικα!

Θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να καταδείξουμε ότι μια τέτοια αναδιάρθρωση του χρέους, ιδιαίτερα μέσα στο πλαίσιο των ως άνω παραλλαγών, δεν συνιστά απάντηση και διέξοδο στα προβλήματα της χώρας.

Είναι τέτοιο το μέγεθος του χρέους, ώστε η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να ανασάνει από το καταθλιπτικό βάρος του με μια περιορισμένη μείωσή του. Πολύ περισσότερο αν αυτή η σχετικά μικρή μείωση του χρέους («κούρεμα») συνοδεύεται με νέους επαχθέστατους, μνημονιακού τύπου, όρους.

Επομένως χρειάζεται να αποσαφηνίσουμε, προκειμένου να αποφεύγονται συγχύσεις, ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δεν έχει (ή δεν πρέπει να έχει) καμιά σχέση με τις θέσεις, τις απόψεις και τις προτάσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

● Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν (πρέπει να) προτείνει μια «καλή» αναδιάρθρωση του χρέους έναντι της «κακής» που πιθανόν να προωθήσει η τρόικα!

● Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν (πρέπει να) προβάλλει καν μια διαφορετική (πιο προωθημένη) αναδιάρθρωση έναντι της τυχόν αναδιάρθρωσης Ε.Ε. - ΕΚΤ - ΔΝΤ.

● Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να αγωνίζεται για κάτι πολύ διαφορετικό! Να αγωνίζεται για τη συνολική διαγραφή του χρέους ή, τουλάχιστον, στη χειρότερη περίπτωση, για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του!

Κι αυτό ως μια θέση δίκαιη, ρεαλιστική, υπεύθυνη και αφετηριακή για να ξεκινήσει αυτή η χώρα μια νέα προοδευτική και σοσιαλιστική πορεία ανασυγκρότησης και αναγέννησης! Πιο συγκεκριμένα η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει:


● Να αμφισβητεί και να μην αναγνωρίζει το κρατικό χρέος ως χρέος του ελληνικού λαού (αυτό το χρέος το συσσώρευσε μια πολιτική και οικονομική ελίτ, ερήμην του ελληνικού λαού, χωρίς να εξυπηρετεί αναπτυξιακές, παραγωγικές και κοινωνικές ανάγκες του τόπου).

● Να διεκδικεί τη διαγραφή του χρέους θέτοντας ως ελάχιστη υποχώρηση την επαναδιαπραγμάτευσή του, με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και ευνοϊκές ρυθμίσεις για το υπόλοιπο.

Στην περίπτωση που ο στόχος της διαγραφής, κατ' ελάχιστον, του μεγαλύτερου μέρους του χρέους δεν επιτευχθεί, τότε η χώρα θα πρέπει να προχωρήσει στην προσωρινή αναστολή αποπληρωμής του χρέους. Αν και τότε δεν υπάρξει θετική εξέλιξη, τότε η προσωρινή θα πρέπει να γίνει μόνιμη και οριστική διακοπή αποπληρωμής του χρέους.

Ταυτόχρονα η ριζοσπαστική Αριστερά θα πρέπει να προτείνει και να διεκδικεί τη ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών, που πνίγουν οικονομία και κοινωνία, με κύριο στόχο να ανακουφίσει άμεσα τις ασθενέστερες κατηγορίες των μισθωτών, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις και τους μικρούς αγρότες.

Τέλος, για να προωθηθούν όλα τα παραπάνω και για μια νέα προοδευτική πορεία, είναι απαραίτητη η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ως προϋπόθεση για την εφαρμογή μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής με αναπτυξιακό, παραγωγικό, κοινωνικό και οικολογικό προσανατολισμό!

Με τις αποσαφηνίσεις αυτές, που δείχνουν ότι η αναδιάρθρωση, και κυρίως η αναδιάρθρωση α λα τρόικα, δεν έχει καμία σχέση με όσα οφείλει να επιδιώκει για το χρέος η ριζοσπαστική αριστερά, προσθέτουμε τα εξής απόλυτα συνυφασμένα και απαραίτητα.

Οι παραπάνω προτάσεις και διεκδικήσεις που οφείλει να προωθεί σε σχέση με το χρέος η ριζοσπαστική Αριστερά είναι αδύνατον να υλοποιηθούν από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ή κυβερνήσεις του κατεστημένου πολιτικού τόξου ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑΟΣ...

Αντίθετα οι προτάσεις και διεκδικήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε σχέση με τη διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, προκειμένου να εφαρμοστούν, απαιτούν την ανάπτυξη ενός μεγάλου ενωτικού λαϊκού κινήματος παντού, με αίτημα «Δεν Πληρώνω» το χρέος!

Μόνο ένα τέτοιο μεγάλο κίνημα, που για να γιγαντωθεί πρέπει να υποβοηθηθεί από την κοινή δράση και συμπαράταξη της Αριστεράς και το οποίο θα οδηγήσει στην ήττα και τη συντριβή την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και το συναινετικό πολιτικό κατεστημένο, μπορεί να φέρει στο προσκήνιο μια θετική διέξοδο με την απαλλαγή της χώρας από τον βραχνά του χρέους και το άνοιγμα του δρόμου σε μια προοδευτική Ελλάδα που θα προσβλέπει σε μια νέα σοσιαλιστική προοπτική.