Ο χρυσός, τελευταίο καταφύγιο...

Από την Oikoniki Pragmatikotita

Στη «Χρυσή αμφισβήτηση», κείμενο που αναρτήθηκε στις 23.3.2011, έκανα αναφορά στις μεγάλες αγορές χρυσού από το Ιράν, όπως επίσης και στην αυξανόμενη προσφυγή στο χρυσό από χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία. Την επόμενη περίοδο και μέχρι σήμερα παρατηρήθηκε ισχυρή άνοδος της τιμής του πολύτιμου μετάλλου, που προφανώς είχε σχέση με την αύξηση της ζήτησής του. Ο χρυσός ξεπέρασε τα 1.500 δολάρια την ουγκιά, ενώ το ασήμι έφτασε στα 47 δολάρια.


Η αύξηση της τιμής των πολύτιμων μετάλλων και η ανάληψη ορισμένων «χρηματικών λειτουργιών» από αυτά είναι σαφώς δηλωτική της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης. Ταυτόχρονα η αύξηση αυτή συνιστά και έμπρακτη αμφισβήτηση της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας στη διεθνή οικονομία.

Σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο η Αμερική είχε αποκτήσει το δικαίωμα διαχείρισης του διεθνούς χρηματικού μέσου με την ανεξέλεγκτη έκδοση και διακίνηση δολαρίων. Σε περιπτώσεις όπως λ.χ. του «Σχεδίου Μάρσαλ» για τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ευρώπης, η Αμερική απλώς χορηγούσε δολάρια στις ευρωπαϊκές χώρες, τα οποία, κατά μεγάλο μέρος, επέστρεφαν υπό μορφή παραγγελιών στις βιομηχανίες της.

Η κατάχρηση αυτού του «εκδοτικού δικαιώματος» προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 με συνηθισμένο «αντιρρησία» τη Γαλλία, όμως τα πράγματα δεν επρόκειτο να αλλάξουν ουσιαστικά τις επόμενες δεκαετίες.

Τώρα, στις συνθήκες της τρέχουσας, «παγκοσμιοποιούμενης» κρίσης, η ανοχή έναντι του διεθνούς «εκδοτικού προνομίου» των ΗΠΑ φαίνεται να εξαντλείται.

Πρόσφατα μάλιστα ο πρωθυπουργός της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν, χλεύασε το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ, κατηγορώντας την Ουάσινγκτον ότι κατακλύζει τις παγκόσμιες αγορές με υποτιμημένα δολάρια.

«Δείτε το εμπορικό ισοζύγιό τους, το δημοσιονομικό έλλειμμα, το χρέος των ΗΠΑ. Εμείς δεν έχουμε τίποτα τέτοιο και ελπίζω ότι αυτό δεν θα μας συμβεί ποτέ», είπε, παρουσιάζοντας τον ετήσιο απολογισμό της κυβέρνησης στη ρωσική Δούμα. Και άθελά του «ισοφαρίζοντας» τον πρόσφατο αμερικανικό χλευασμό εναντίον της Ελλάδας ως αρνητικού υποδείγματος οικονομικής διαχείρισης...

Τα δολάρια που βρίσκονται στο εξωτερικό και ιδιαίτερα σε κινεζικές τσέπες αποτελούν χρέη των ΗΠΑ έναντι δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, πράγμα που οδηγεί σε μερική αποδοχή ή συνενοχή των φορέων αυτών με το «εκδοτικό προνόμιο» των ΗΠΑ: οι κάτοχοι δολαρίων προφανώς δεν θέλουν την κατάρρευση του δολαρίου!

Όμως η κατάσταση «διολισθαίνει» ταχύτατα, λόγω της ανόδου άλλων διεθνών χρηματικών μέσων (ευρώ) και λόγω της αναβάθμισης του ρόλου του χρυσού.

Όσον αφορά το πολύτιμο μέταλλο, είναι αξιοσημείωτο ότι ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από διεθνείς αρχές και οι κατά καιρούς ενέργειες «παγώματος» των τραπεζικών καταθέσεων διαφόρων «περίεργων» καταθετών (δικτατορικά καθεστώτα, Καντάφι, Ιράν, Μαφία κ.λπ.) έχει οδηγήσει στην αυξανόμενη προτίμηση χρυσού από τους θιγόμενους ή υποψήφιους να θιγούν...

Ο χρυσός φαίνεται να γίνεται «το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων» – για να μεταποιήσουμε ελαφρώς μια έκφραση εναντίον των εθνικιστών! Και κοντά σε αυτή την «πρωτογενή ζήτηση» έρχεται και η «δευτερογενής», από αποταμιευτές ή απλούς κερδοσκόπους...

Η διευρυνόμενη συμμετοχή του χρυσού στο διεθνές χρηματικό σύστημα συνιστά «μέτρο» της αύξησης της επιρροής της διεθνούς αγοράς, έναντι των κρατικών ρυθμίσεων και πολιτικών. Σ' αυτή τη κατάσταση μειώνονται οι πιθανότητες επιτυχίας των αντιϋφεσιακών επεμβάσεων και ενισχύονται οι πολιτικές του είδους «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Ίσως κινδυνεύουμε με νέο κραχ, ένα 1929 «στο τετράγωνο»...