Ο Μπουαζίζι στο Κουρδιστάν!

Μία εξέγερση όπου χιλιάδες άτομα για ενάμιση μήνα διαδήλωναν στους δρόμους διαφόρων πόλεων!

Από τη Ρήξη Απριλίου

Του Κώστα Γεώρμα

Η κατάσταση στην περιοχή της Μεσογείου τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη. Το γελοίο ανθρωπάκι που παριστάνει τον πρόεδρο των ΗΠΑ σύρθηκε κυριολεκτικά από την μύτη από το φιλοϊσραηλινό λόμπι, μέρος των νεοσυντηρητικών και των φιλοϊσραηλινών δημοκρατικών για να ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον της Λιβύης. Αφού τα έκανε μαντάρα στο Αφγανιστάν, παρ’ όλους τους 100.000 στρατιώτες που έχει εκεί, προσπαθεί τώρα να καλύψει την αδυναμία του παίζοντας επιθετικά παιχνίδια.


Ό,τι ακριβώς κάνει και ο, αναλόγου πολιτικού διαμετρήματος, Σαρκοζί, ο οποίος, ασχολούμενος με την Κάρλα, έχασε τα γεγονότα σε Τυνησία και Αίγυπτο και τώρα τρέχει μπας και καλύψει τα κατακρημνυόμενα ποσοστά του.

Αν ο ένας παράγοντας είναι το... ανάστημα των ηγετών, ο άλλος είναι ότι ο Ομπάμα εγκαταλείπει μία πολιτική «αρχών» και επιστρέφει στην δοκιμασμένη –και πλήρως αποτυχημένη – πολιτική του Μπους. Το σχέδιο είναι γνωστό. Χρησιμοποιούμε πλήρως την πολεμική μας ισχύ για να δείξουμε ότι είμαστε εδώ και μπορούμε να λύνουμε προβλήματα. Έτσι, για να τα ακούν και οι παραπέρα, π.χ. το Ιράν.

Όχι τυχαία ο Νετανιάχου ξαναθυμήθηκε τελευταία το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και θέλει μάλιστα να το βομβαρδίσουν οι ...ΗΠΑ. Ένα δεύτερο σκέλος αυτής της τακτικής είναι η προβολή του αιτήματος της «δημοκρατίας». Το εβραϊκό λόμπι, μαζί με διάφορους φίλους του στην Ουάσινγκτον και την Γαλλία, ελπίζει ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα που θα προκύψουν στη Μέση Ανατολή θα είναι αδύναμα, με αδύναμα κόμματα που θα αντιπαλεύουν μεταξύ τους.

Έτσι, το Ισραήλ θα παραμείνει ήσυχο να συνεχίζει τη γενοκτονική πολιτική του απέναντι σε Παλαιστίνιους και... Ιρανούς.

Το σχέδιο αυτό πάσχει από αμνησία. Ξεχνάει ότι στο Αφγανιστάν το μόνο που κατάφεραν είναι να... αποσταθεροποιήσουν το Πακιστάν. Ξεχνάει ότι η επέμβαση στο Ιράκ δημιούργησε το δεύτερο σιιτικό κράτος στην ευρύτερη περιοχή, ενώ διαμόρφωσε και το πρώτο κρατικό κουρδικό μόρφωμα.

Και πάνω απ’ όλα ξεχνάει, ως συνήθως, τους ίδιους τους λαούς, αλλά και τα βαθύτερα κοινωνικο-πολιτικά αίτια που οδήγησαν, μετά από τη θυσία του ήρωα Μπουαζίζι, στη συνολικότερη ανατροπή που θα δει ο κόσμος στην γεωπολιτική κατάσταση της ευρύτερης περιοχής.

Όχι τυχαία οι Τούρκοι τρέχουν για να προλάβουν και ο Ερντογάν ή υψηλόβαθμα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών του, επισκέπτονται πυρετωδώς το Ιράκ, το Κουρδικό Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία.

Ο φόβος εδώ έχει όνομα: εξέγερση των Κούρδων. Μία από τις πιο υποβαθμισμένες από τα ΜΜΕ εξεγέρσεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι αυτή των Κούρδων στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Είναι μία εξέγερση όπου χιλιάδες άτομα για πάνω από ενάμιση μήνα διαδήλωναν στους δρόμους διαφόρων πόλεων.

Οι διαδηλώσεις στρέφονταν κατά και των δύο κομμάτων που κυριαρχούν στην περιοχή και τα συνθήματα είναι τα ίδια: ενάντια στη διαφθορά, το νεποτισμό, την απουσία πολιτικών για τον λαό. Πέρα από το «Έξω», ένα από τα συνθήματα των διαδηλωτών ήταν και το «Το πετρέλαιο δεν ανήκει στο λαό, το πετρέλαιο ανήκει στους κλέφτες»! Οι νεκροί έφτασαν τουλάχιστον τους 15.

Οι διαδηλώσεις, οι οποίες επεκτάθηκαν και στα πανεπιστήμια και είχαν ως αποτέλεσμα το κάψιμο των γραφείων του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος, ανάγκασαν τον Μασούντ Μπαρζανί να αρχίσει να μιλάει για ...μεταρρυθμίσεις που θα καταπολεμήσουν την διαφθορά και θα βελτιώσουν τη λειτουργία της κυβέρνησης.

Ωστόσο, και από την άλλη μεριά των συνόρων, την ίδια ώρα που ο νεο-Οθωμανός Ερντογάν πουλάει συμβουλές δημοκρατίας στους Άραβες, στο τουρκικό Κουρδιστάν έχει ξεκινήσει μία εκστρατεία «πολιτικής ανυπακοής», το κίνημα των Δημοκρατικών Σκηνών. Το κίνημα αυτό έχει ξεκινήσει μετά από τον εορτασμό της γιορτής Νιουρόζ των Κούρδων, γιορτή στην οποία συμμετείχαν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο άτομα στο Ντιγιάρμπακιρ και πολλοί μάλιστα από αυτούς είχαν την εικόνα του Οτζαλάν.

Η τακτική του κινήματος είναι να στήνουν σκηνές σε διάφορα κεντρικά σημεία πόλεων (κυβερνητικά γραφεία, πάρκα, δρόμοι), και μάλιστα μία από αυτές έχει στηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Τα αιτήματα έχουν να κάνουν με την αναγνώριση της Κουρδικής ταυτότητας.

Το κίνημα έρχεται σαν απάντηση στα υποτιθέμενα «ανοίγματα» του Ερντογάν προς τον Κουρδικό πληθυσμό, ανοίγματα που πολύ γρήγορα, σύμφωνα με μία συνήθη τακτική του ερντογανικού κατεστημένου, ξεχάστηκαν ή αναιρέθηκαν. Αντίθετα, η στάση του Ερντογάν προς τους Κούρδους έχει σκληρύνει, με συνεχείς βομβαρδισμούς των ορεινών περιοχών.

Το ίδιο το κίνημα ης πολιτικής ανυπακοής έχει γνωρίσει την καταστολή από το τουρκικό κατεστημένο με συλλήψεις, μπλόκα της αστυνομίας έτσι ώστε να τους εμποδίζουν να στήσουν τις σκηνές και εκφοβισμό των πολιτών από το να συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες.

Το τρίτο μέτωπο είναι αυτό της Συρίας. Οι Τούρκοι θορυβημένοι από τις εξεγέρσεις στη Συρία έστειλαν το Χακάν Φιντάν, αρχηγό της ΜΙΤ για συνομιλίες με το καθεστώς του Άσαντ. Πληροφορίες, που δεν μπόρεσα να διασταυρώσω, λένε ότι οι πρώτες κινητοποιήσεις δεν ξεκίνησαν ακριβώς στην Ντίρα αλλά σε Κουρδικά χωριά.

Υπενθυμίζεται ότι τον Μάρτιο του 2004, έλαβαν χώρα δεκάδες διαδηλώσεις στις Κουρδικές περιοχές της Συρίας και ήταν η πρώτη φορά που τόσο μαζικές διαδηλώσεις έλαβαν χώρα εκεί. Η καταστολή που ακολούθησε άφησε πίσω της 36 νεκρούς, 160 τραυματίες και πάνω από 2000 κρατούμενους.

Τα 800 χιλιόμετρα κοινά σύνορα Συρίας - Τουρκίας οδήγησαν τα δύο «δημοκρατικά» καθεστώτα σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις τον Απρίλιο του 2010, που λέγεται ότι το σενάριο τους ήταν η αντιμετώπιση του αιτήματος της ανεξαρτησίας από τους Κούρδους. Οι ασκήσεις διεξήχθησαν στα πλαίσια του Συμβουλίου Στρατηγικής Συνεργασίας Υψηλού Επιπέδου που διαμόρφωσαν οι δύο χώρες το 2009.

Σημειώνουμε ότι οι Κούρδοι της Συρίας αγγίζουν το 10% του πληθυσμού, στη Τουρκία, σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς, ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια ενώ επτά εκατομμύρια είναι οι Κούρδοι του Ιράν και έξι στο Βόρειο Ιράκ.

Οι Κούρδοι της Συρίας δεν έχουν ιθαγένεια, (όπως και πολλοί Παλαιστίνιοι), αφού η Συρία αρνείται να τους παραχωρήσει την υπηκοότητα.

Ένας ακόμα λόγος της αδυναμίας των Κούρδων να εξεγερθούν είναι και η πολιτική πολυδιάσπασή τους (πέραν των φυλετικών, των βεντετών και άλλων τέτοιων αντιθέσεων) αφού υπάρχουν τουλάχιστον 15 κουρδικά κόμματα! Πάντως ενδεικτικό των πιέσεων που αντιμετωπίζει το καθεστώς αναφορικά με τον κουρδικό πληθυσμό είναι ότι φέτος τους επετράπη να γιορτάσουν το Νιουρόζ σχετικά ελεύθερα.

Αλλού είχαμε σημειώσει ότι οι επαναστάσεις στο Γενάρη ήταν μόνο η αρχή. Τα αίτια των εξεγέρσεων είναι τόσο βαθιά και τα οικονομικά - κοινωνικά προβλήματα τόσο οξυμένα, που οι γηραλέες και μαλθακές ελίτ της περιοχής είναι αδύνατον να τα αντιμετωπίσουν. Η νέα Μέση Ανατολή σήμερα γεννιέται.