Από το Capital
Το συνολικό κόστος για τις μεγάλες τράπεζες της Ευρωζώνης από ενδεχόμενες αναδιαρθρώσεις των χρεών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας θα αγγίξει τα 235 δισ. δολάρια, αναφέρει σε έκθεσή της με ημερομηνία 7 Απριλίου 2011 η Nomura International, κόστος που θα «εκτοξευόταν» στα επίπεδα των 480 δισ. δολαρίων σε περίπτωση που και η Ισπανία χρειαζόταν να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση.
Οι γερμανικές τράπεζες έχουν την υψηλότερη έκθεση στο χρέος της «περιφέρειας» και οι απώλειές τους υπολογίζονται σε 185 δισ. δολάρια (συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας), ποσό που αντιστοιχεί στο ένα τρίτο των συνολικών τους κεφαλαίων και που θα δημιουργούσε την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης, μία διαδικασία που η Nomura χαρακτηρίζει ως «πολιτικά περίπλοκη» και που θα οδηγούσε σε μεγάλη αβεβαιότητα στις αγορές και σε αύξηση στα risk premia.
«Από καθαρά οικονομική πλευρά», αναφέρει η έκθεση, «οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες έχουν τη συντριπτικά μεγαλύτερη έκθεση στο χρέος της ευρωπαϊκής περιφέρειας, κάτι που περιορίζει τις πιθανότητες για μία ανεξέλεγκτη διάχυση της κρίσης. «Σε τελική ανάλυση οι προϋπολογισμοί των κυβερνήσεων Γερμανίας και Γαλλίας έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους. Το αν αυτό είναι πολιτικά εφικτό, αποτελεί διαφορετικό ζήτημα».
Τα κρατικά ομόλογα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας τιμολογούν σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό το σενάριο της αναδιάρθρωσης, προσθέτει η Nomura εξηγώντας ότι τα spreads τους έναντι των ομολόγων της Γερμανίας συνεχίζουν να διευρύνονται τους τελευταίους μήνες, φτάνοντας στα επίπεδα των 930, 640 και 540 μονάδων βάσης αντίστοιχα.
Παράλληλα, όμως, επισημαίνει η Nomura, παρατηρείται μία αποκλιμάκωση στην αντίληψη για τον συστημικό κίνδυνο του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης. Αυτό αποτυπώνεται στην απόκλιση μεταξύ των κρατικών CDS της «περιφέρειας» και των CDS των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, καθώς τα πρώτα σταδιακά αυξάνονται, ενώ τα τελευταία σταδιακά υποχωρούν.
Μέρος αυτής της απόκλισης εξηγείται από την βελτίωση του κλίματος γύρω από την κατάσταση της Ισπανίας. Δεδομένης της βαρύτητας της ισπανικής οικονομίας για την ευρωζώνη (λόγω μεγέθους) είναι λογικό η χώρα αυτή να «βαραίνει» περισσότερο στην αντίληψη περί κινδύνων συστημικής φύσης. Η βελτίωση αυτή αντανακλάται στην υποχώρηση των ισπανικών κρατικών CDS κατά 140 μονάδες βάσης από την αρχή του έτους, αλλά και των CDS των ισπανικών τραπεζών κατά 90 μονάδες βάσης στο ίδιο διάστημα.
Η αποσύνδεση μάλιστα της διακύμανσης του ευρώ στις αγορές συναλλάγματος από τον κίνδυνο κρατικού χρέους, που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, συνδέεται με το γεγονός ότι η αγορά αισθάνεται πλέον μεγαλύτερη σιγουριά για την ικανότητα των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες από ενδεχόμενες αναδιαρθρώσεις χρέους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
«Το ερώτημα - κλειδί είναι αν αυτή η σιγουριά είναι δικαιολογημένη» τονίζει η Nomura και για τον σκοπό αυτόν επιχειρεί να ποσοτικοποιήσει τις συνέπειες από ενδεχόμενες αναδιαρθρώσεις χρέους για τα κεφάλαια των τραπεζών του «πυρήνα» της Ευρωζώνης.
Έκθεση στο χρέος της περιφέρειας
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών για το τρίτο τρίμηνο του 2010, η συνολική διασυνοριακή έκθεση στην περιφέρεια της Ευρωζώνης διαμορφώνεται σε 1,75 τρισ. δολάρια. Περισσότερα από τα μισά, ήτοι 800 δισ. δολάρια, αφορούν την έκθεση στην Ισπανία, ακολουθεί η έκθεση στο χρέος της Ιρλανδίας (560 δισ. δολάρια), την Πορτογαλία (224 δισ. δολάρια) και την Ελλάδα (168 δισ. δολάρια).
Στα ποσά αυτά περιλαμβάνεται η έκθεση σε ιδιωτικό χρέος εκτός τραπεζικού κλάδου (1 τρισ. δολάρια), στο χρέος του τραπεζικού κλάδου (486 δισ. δολάρια) και σε κρατικό χρέος (266 δισ. δολάρια). Δεν συμπεριλαμβάνεται η έκθεση στη διατραπεζική αγορά repo, συμβόλαια παραγώγων, εγγυήσεις κ.λπ., που θα μπορούσαν να ανεβάσουν σημαντικά το ποσό.
● Η Γερμανία έχει τη μεγαλύτερη έκθεση στην ευρωπαϊκή περιφέρεια (433 δισ. δολάρια), κυρίως απέναντι στην Ιρλανδία (154 δισ. δολ.) και την Ισπανία (200 δισ. δολ.).
● Ακολουθεί η Γαλλία με συνολική έκθεση 328 δισ. δολ., κυρίως απέναντι στην Ισπανία (183 δισ. δολ.), ενώ οι γαλλικές τράπεζες έχουν και την υψηλότερη έκθεση απέναντι στην Ελλάδα (63 δισ. δολ.).
● Οι βρετανικές τράπεζες έχουν έκθεση 316 δισ. δολ. απέναντι στην περιφέρεια, εκ των οποίων 160 δισ. δολ. στην Ιρλανδία (τα 116 δισ. αφορούν έκθεση σε κλάδους εκτός τραπεζών) και 116 δισ. απέναντι στην Ισπανία.
Η Nomura σημειώνει ότι, τελικά, η άμεση διασυνοριακή έκθεση των τραπεζών της Ευρωζώνης στο κρατικό – μόνο – χρέος της περιφέρειας είναι μικρή και ότι το πλήγμα στους ισολογισμούς τους από ενδεχόμενη αναδιάρθρωση θα είναι διαχειρίσιμο. Για τις γερμανικές τράπεζες, για παράδειγμα, οι απώλειες θα μπορούσαν να διαμορφωθούν σε 14 δισ. ευρώ, ένα μεγάλο ποσό αλλά όχι αρκετά μεγάλο ώστε να δημιουργεί συστημικό κίνδυνο, ίσως μάλιστα να μην δημιουργούσε καν ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης.
Αν, όμως, σε περίπτωση αναδιαρθρώσεων κρατικού χρέους συνυπολογιστεί και το έμμεσο κόστος, η εικόνα είναι πολύ διαφορετική, αναφέρει η έκθεση. Το «ρεαλιστικό σενάριο αναδιαρθρώσεων» της Nomura περιλαμβάνει το άμεσο και έμμεσο κόστος από αναδιαρθρώσεις χρέους σε Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία (αθροιστικά), ενσωματώνοντας πέραν του κρατικού χρέους και το τραπεζικό, αλλά και το χρέος εκτός τραπεζικού κλάδου, υπό τις εξής υποθέσεις:
1. Το κρατικό χρέος αναδιαρθρώνεται με ποσοστό ανάκτησης 60%.
2. Ως αποτέλεσμα το τραπεζικό χρέος επίσης αναδιαρθρώνεται, υποχρεωτικά, με χαμηλότερο ποσοστό ανάκτησης 40%.
3. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε αναδιάρθρωση του 50% περίπου του ιδιωτικού χρέους, με ποσοστό ανάκτησης επίσης 40%.
Στο σενάριο αυτό δεν συνυπολογίζεται το κόστος από ενδεχόμενη αναδιάρθρωση στην Ισπανία, ενδεχόμενο που σύμφωνα με τη Nomura συγκεντρώνει μικρές πιθανότητες (με βάση τα πενταετή κρατικά CDS και υποθέτοντας ποσοστό ανάκτησης 60%, η Nomura εκτιμά ότι οι πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδας μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια είναι 73%, έναντι 55% και 54% για την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και 26% για την Ισπανία).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου