Αυτοκτονικός ιδεασμός

Από topontiki.gr

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Τα ξημερώματα δόθηκε η (προσωρινή ή μόνιμη;) λύση του δράματος που έχει στηθεί στη Νομική Αθηνών, με την ελπίδα η αποχώρηση των μεταναστών (καταληψιών και απεργών πείνας) να δώσει «ευτυχές» τέλος σε μια υπόθεση που είχε όλα τα στοιχεία ώστε να αποβεί εκρηκτική: μια επιπόλαιη απόφαση για είσοδο των μεταναστών στη σχολή, η οποία προκάλεσε πολλές παρενέργειες – έως και διχασμό σε πολιτικές δυνάμεις που κατ’ εξοχήν υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους.

Ανεξαρτήτως της τελικής κατάληξης, πάντως, αυτό που σίγουρα «επετεύχθη» ήταν, αντί να πέσουν οι προβολείς στη διεκδίκηση των απόκληρων για νομιμοποίηση – αίτημα που από μόνο του θα αντιμετώπιζε τεράστιες δυσκολίες, καθώς η λαθρομετανάστευση αποτελεί πλέον αντικείμενο σκληρής πολιτικής αντιδικίας –, τελικά όλη η προσοχή να δοθεί στο πανεπιστημιακό άσυλο, του οποίου την αποδυνάμωση, αν όχι και την τελική κατάργηση, επιζητεί το σύνολο των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.

Το πολιτικό φάουλ της Νομικής ήδη έχει παραγάγει πολιτικό αποτέλεσμα, το οποίο σύντομα θα βρούμε μπροστά μας, με πρώτους και καλύτερους αυτούς που το διέπραξαν. Όμως αυτό δεν είναι το κύριο. Πολύ σημαντικότερο είναι το πολιτικό συμπέρασμα απ' όλη αυτή την περιπέτεια. Το οποίο ούτε απλό ούτε μονοσήμαντο μπορεί να χαρακτηριστεί.

Κοινωνικός και πολιτικός αυτ(οματ)ισμός

Σε ένα πρώτο επίπεδο όλη την τελευταία περίοδο παρατηρούμε ότι επιτυγχάνει σχεδόν απολύτως η απόπειρα της κυβέρνησης – και των ΜΜΕ που την υπηρετούν πιστά – να θέσει σε πλήρη λειτουργία τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό».

Δηλαδή όχι μόνο τον μέγιστο δυνατό κατακερματισμό της κοινωνίας και των όποιων αντιστάσεων διέθετε, αλλά κυρίως την αντιπαλότητα μεταξύ ευρύτατων κοινωνικών ομάδων, των οποίων τα συμφέροντα – σε συνθήκες χρεοκοπίας και πλήρους κοινωνικής διάλυσης – κατ’ επίφαση μόνο συγκρούονται.

Με ψευδο-ηθικολογικά επιχειρήματα, κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες μία προς μία στοχοποιούνται, απομονώνονται και εκτελούνται κατηγορούμενες και καταδικαζόμενες – στο εικονικό μιντιακό δικαστήριο – για διαφθορά ως υπεύθυνες για την κατάσταση χρεοκοπίας την οποία βιώνει ολόκληρη η χώρα εξ αιτίας των χρόνιων πολιτικών εγκλημάτων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.

Το κόμμα που σήμερα έχει αναλάβει τον ρόλο του εκτελεστή, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μαζί με εξέχοντα μέλη της κυβέρνησης, κατά... σύμπτωση έχουν κυβερνήσει τα περισσότερα απ’ αυτά τα χρόνια. Αυτό όμως αποτελεί «λεπτομέρεια» η οποία ούτε καν συζητείται πλέον. Φταίνε όλοι οι άλλοι. Ακόμη και για την ατιμωρησία που το ίδιο το πολιτικό σύστημα επιφυλάσσει για τον εαυτό του την ώρα που ποινικοποιεί ακόμη και την ανημπόρια.

Από την πλευρά τους οι βαλλόμενοι, χάρη σε έναν ξεπουλημένο συνδικαλισμό, επιχειρούν με αδιέξοδες, επιμέρους, σπασμωδικές και εν τέλει πλήρως αναποτελεσματικές μεθόδους να υπερασπιστούν δικαιώματα εκ των προτέρων συκοφαντημένα και καταδικασμένα ως «προνόμια». Καταντούν έτσι, κλεισμένοι σε μίζερες και αναποτελεσματικές ομαδοποιήσεις και άνευ περιεχομένου αντιπαλότητες, έρμαια των κυβερνητικών διαθέσεων και της δικής τους ανεπάρκειας. Κοινωνικός αυτοματισμός και κοινωνικός αυτισμός σε έναν καταστροφικό συνδυασμό.

Αυτοκαταστροφή...

Οι οργανωμένες δυνάμεις της αντιπολίτευσης βρίσκονται σε επιεικώς δραματική κατάσταση.

1. Η «αντιμνημονιακή» Ν.Δ. προσπαθεί πια απλώς να πείσει τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο ότι μπορεί να αποτελέσει καλύτερο εγγυητή για την υλοποίηση της καταστροφικής πολιτικής του. Αλλά και να περιορίσει την επιρροή των «μνημονιακών» κομμάτων της Μπακογιάννη και του Καρατζαφέρη. Την ίδια ώρα σπαράσσεται από εσωτερικές αντιθέσεις και από έναν αδιέξοδο πόλεμο όλων εναντίον όλων.

2. Η Αριστερά, περισσότερο κατακερματισμένη από ποτέ, προτιμά να επικεντρώνεται σε επιμέρους θέματα, ιδεολογικού κυρίως χαρακτήρα, πολύ σημαντικά σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά αποσιωπώντας, υποβαθμίζοντας ή και αγνοώντας το σημαντικότερο απ’ όλα: το χρέος, τη χρεοκοπία και την εξ αυτών διάλυση ολόκληρης της χώρας, τη δήμευση της εθνικής περιουσίας, την πλήρης απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας.

Έτσι όσες δυνάμεις θα περίμενε κάποιος να σταθούν απέναντι στις επιλογές της κυβέρνησης και του Διεθνούς Οικονομικού (και πολιτικού) Ελέγχου απλώς περιορίζονται στην απόπειρα συσπείρωσης και επιβεβαίωσης των απειλούμενων από συρίκνωση δυνάμεών τους, στη «διάσωση» του εαυτού τους και σε ιδεολογικές – αν όχι ιδεοληπτικές – επιλογές, οι οποίες πολλές φορές δεν λειτουργούν ενοποιητικά ούτε καν για τους χώρους που εκφράζουν. 

Ακόμη χειρότερα, δημιουργούν τον κίνδυνο περαιτέρω διάλυσης, αλλά και αναγωγής μιας διαλυτικής κυβέρνησης σε «εγγυήτρια» της κοινωνικής συνοχής. Δημιουργούν ατζέντα τύπου Καρατζαφέρηδων και Χρυσής Αυγής, την οποία οπλίζουν με ανόητα, μηδαμινής πολιτικής λογικής «επιχειρήματα», τα οποία, ωστόσο, χάρη στην ευνοϊκή διάθεση των ΜΜΕ, βρίσκουν βήμα έκφρασης.

Είναι δύσκολο κάποιος να φανταστεί μια πολιτική επιλογή η οποία 

● να προσφέρει στον αντίπαλο μια εύκολη νίκη – ανεξαρτήτως κατάληξης,

● να περιορίζει τον εμπνευστή της στην... ελπίδα ότι μπορεί και να μην... καταστραφεί ολοσχερώς!

Τέτοιου είδους ανοησία αποτέλεσε η διοργάνωση της απεργίας πείνας των μεταναστών στη Νομική σχολή – και όσοι τη στήριξαν ήδη μετρούν τις αυτονόητες απώλειες. Για την κοινωνία δεν γίνεται καν λόγος...