Ελευθερία ή ΔΝΤ

Από την oikoniki pragmatikotita

«Το χειμώνα τούτο / άμα τον πηδήξαμε / άντε δέκα χρόνια / άιντε καθαρίσαμε»... Τι ωραία θα ήταν τα λόγια αυτά του Σαββόπουλου, αν ευσταθούσαν στο «σωτήριο» έτος 2011! Η χώρα αυτή «πήδηξε» τη δεκαετία του '40 πολέμους και καταστροφές, κι επιβίωσε καλούτσικα για μερικές δεκαετίες. Όμως τότε δεν ήταν όπως τώρα – δηλαδή στον λάκκο των λεόντων, με επιβουλές από τον «φιλικό» περίγυρό της, αλλά και από τους πολιτικούς της εξάρτησης...

Στη δεκαετία του '40 η χώρα είχε μια Αριστερά Σταλινική αλλά και τολμηρή, με έναν Νίκο Ζαχαριάδη να δηλώνει συστράτευση ακόμη και με τον δικτάτορα Μεταξά. Σήμερα έχει μεταξύ άλλων μια Αριστερά των «καλών τρόπων», που προτείνει ένα νερόβραστο «Αριστερό αντιμνημονιακό μπλοκ», προφανώς ανίκανο να επενεργήσει ως μοχλός για να σηκώσει τον μεγάλιθο που έχει επιπέσει στο σώμα του λαού.

Και ξέρετε γιατί; Για να μην πουν οι τάδε ή οι δείνα αυτό ή το άλλο εναντίον της. Γιατί αυτή η Αριστερά ετεροκαθορίζεται, τρέχοντας άλλοτε πίσω από το ΚΚΕ, άλλοτε πίσω από τους Οικολόγους και άλλοτε πίσω από τις ευρύτερες «προοδευτικές δυνάμεις»...

Και όλα αυτά διαδραματίζονται καθώς η Δεξιά αντιπολίτευση εκφράζεται με ψιθύρους εκεί που θα έπρεπε να φωνάζει στη διαπασών, έχοντας ως αρχηγό έναν οπαδό της Βαρώνης Σταφ μέσα σε ένα πολιτικό γήπεδο απείρων μπινελικίων, με μια «Καθημερινή» διακείμενη συμφιλιωτικώς με το μνημόνιο – π.χ. δέστε το εντιτόριαλ της εφημερίδας ανήμερα τα Χριστούγεννα...

Αυτή η αντιπολίτευση, παρμένη στο σύνολό της, είναι κατώτερη των περιστάσεων. Δεν ρισκάρει, δεν οδηγεί τον λαό, αλλά αξιοποιεί τις διακινδυνεύσεις και τις αντιδράσεις του για να «εισπράξει» στον δέοντα χρόνο.

Έτσι ερμηνεύεται ο παρών συσχετισμός δυνάμεων: Ο οποίος όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί τελικός... Μπορούμε λοιπόν να κρατήσουμε ένα στοιχείο αισιοδοξίας, όχι για να είμαστε «ασορτί» με το κλίμα των ημερών και των ευχών, αλλά γιατί έτσι είναι: Τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, η Ελευθερία να κατισχύσει του ΔΝΤ...