Το «καθαρτήριον» έτος 2011

Από Το Ποντίκι 30.12.2010 (απ' όπου και το σκίτσο του Soloup)

Σε λίγες ώρες αφήνουμε πίσω μας το 2010. Συνηθίζεται να ευχόμαστε το νέο έτος να είναι ευτυχές – ή απλώς καλύτερο από το προηγούμενο. Φέτος όμως τίποτε δεν μοιάζει με τα προηγούμενα χρόνια. Σαν μεμιάς να θρυμματίστηκε ο κόσμος μας.

Περίσκεψη, ανησυχία, κατήφεια, απόγνωση είναι τα «στολίδια» αυτών των γιορτών. Ακόμη και η «οργή», την οποία τόσοι πολλοί επικαλούνται, ίσως ελπίζοντας στη «λυτρωτική» εκδήλωσή της, μοιάζει πνιγμένη. Διόλου παράξενο, αφού η χώρα ζει μια ταχύτατη αποσύνθεση.

● Μια βόλτα στην «αγορά» είναι η πρώτη ένδειξη. Παντού μαγαζιά και επιχειρήσεις κλείνουν αφήνοντας στον δρόμο ανέργους. Κι όσα δεν κλείνουν, μειώνουν ή εξαφανίζουν τους ανθρώπους, τους μισθούς, την ασφάλισή τους, την ίδια τη ζωή τους. Χρήμα δεν κυκλοφορεί, ελάχιστοι αγοράζουν, ελάχιστοι χτίζουν, ακόμη λιγότεροι ελπίζουν ότι το 2011 η ζωή τους θα μείνει, τουλάχιστον, ίδια.

● Ένα βράδυ στην τηλεόραση είναι μια δεύτερη ένδειξη. Βομβαρδισμός κακών ειδήσεων, παντού περικοπές, «μετατάξεις», απειλή απολύσεων, βίαιη αποδόμηση κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους, βόρβορος ενοχοποίησης όσων έχουν την ατυχία να δουλεύουν στο Δημόσιο ή απλώς να δουλεύουν, να συνδικαλίζονται, να απεργούν, να προσπαθούν ματαίως να κρατήσουν ό,τι είχαν μέχρι χθες.

Ξαφνικά όλοι είναι διεφθαρμένοι, όλοι εξαπατούν τον «πολίτη», όλοι απομυζούν το κράτος, όλοι είναι «συντεχνίες», παράσιτα, φοροφυγάδες. Όλοι πρέπει να τιμωρηθούν για την κατάντια της χώρας, για τη χρεοκοπία της, για την επερχόμενη και προεξοφλημένη τελική πτώχευσή της.

Όλοι πρέπει να περάσουν από τον πάγκο του χασάπη, εκτός από τον «πολίτη», στο όνομα του οποίου – σύμφωνα με την οργουελική «διάλεκτο» του πρωθυπουργού, των υπουργών του, των στρατευμένων στη «σωτηρία της πατρίδας» δημοσιογράφων – πρέπει οι ένοχοι να πληρώσουν για τα κατά συρροήν εγκλήματά τους. Όλα γίνονται γι’ αυτόν τον αόριστο, τον αδιευκρίνιστης ταυτότητας, κοινωνικής τάξης, εισοδήματος, ιδιότητας και επαγγέλματος «πολίτη». Έναν «πολίτη» τόσο απροσδιόριστο, ώστε να μοιάζει ανύπαρκτος...

«Τιμωροί» οι εγκληματίες!

Τι ειρωνεία, όμως! Τον ρόλο του τιμωρού των «εγκληματιών» ανέλαβαν και διεκπεραιώνουν με ακατανίκητο ζήλο αυτοί που – μαζί με τους μόνιμους ανταγωνιστές τους στη νομή της εξουσίας – κυβέρνησαν επί τέσσερις αμαρτωλές δεκαετίες. Όλα αυτά τα χρόνια που η ευκολία, ο παρασιτισμός, η διαφθορά θέριεψαν και αγκάλιασαν ολόκληρη την κοινωνία.

● Αυτοί που έκαναν τους εργάτες και τους αγρότες γκαρσόνια και δημοσίους υπαλλήλους ξεριζώνοντάς τους από την παραγωγή, ερημώνοντας τον τόπο τους. 

● Αυτοί οι ίδιοι σήμερα τους διώχνουν ως «πλεονάζοντες», αφού πρώτα τους έχουν κόψει τον δρόμο της επιστροφής σε ό,τι ήξεραν να κάνουν αυτοί, οι πατεράδες και οι παππούδες τους.

● Αυτοί που προτίμησαν τα δανεικά για να στηρίξουν πάνω τους τον «σοσιαλισμό» και τον «εκσυγχρονισμό» τους – και οι άλλοι τον «ριζοσπαστικό» καραμανλισμό και μητσοτακισμό τους.

● Αυτοί που μασκάρευαν τα δανεικά και τα έλεγαν «ανάπτυξη». Και ύστερα τα έκρυβαν κάτω από το χαλί της Goldman Sachs, η οποία σήμερα μοιάζει, από έναν άλλο δρόμο, να ξανακυβερνά τη χώρα που κατέστρεψε.

● Αυτοί που έφτιαξαν «εθνικούς εργολάβους» για να πτωχεύει σήμερα το 70% των κατασκευαστών και δεκάδες χιλιάδες να μένουν άνεργοι.

● Αυτοί που έφτιαξαν «εθνικούς προμηθευτές» και τώρα ψάχνουν τη διαφθορά στα επιδόματα που οι ίδιοι έδιναν αντί για μισθούς.

● Αυτοί που έφτιαξαν ένα άχρηστο, γραφειοκρατικό και αντιπαραγωγικό κράτος, για να «ανακαλύψουν» τώρα ότι δεκάδες υπηρεσίες δεν έχουν καν αντικείμενο και λόγο ύπαρξης. Και στο όνομα αυτών να εκθεμελιώνουν την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, κάθε έννοια κοινωνικής προστασίας και κάθε στοιχειώδη υποχρέωση της πολιτείας προς τον απροσδιόριστο αυτόν «πολίτη».

● Αυτοί που έστησαν δαιδαλώδεις μηχανισμούς διαχείρισης κοινοτικών και κρατικών – φανερών και κρυφών – κονδυλίων για να ανακαλύπτουν τώρα ότι υπάρχει διάσπαρτο «λίπος» και «μαύρο χρήμα». Το οποίο ωστόσο αδυνατούν να συλλάβουν και ως εκ τούτου ξεσκίζουν τους μισθούς (με μια παράξενη προτίμηση στους πενιχρούς και αδύναμους να θρέψουν μια μέση οικογένεια) και τις συντάξεις (κυρίως αυτές που αδυνατούν να προσφέρουν αξιοπρεπή γεράματα στους απόμαχους της δουλειάς).

Όλοι αυτοί, που διακηρύσσουν, χωρίς ίχνος ντροπής, ότι «μαζί τα φάγαμε», είναι οι ίδιοι που – πάντα μαζί με τους μόνιμους ανταγωνιστές τους στη νομή της εξουσίας – «έτρωγαν» τα λεφτά του «πολίτη» στο χρηματιστήριο, που πουλούσαν «ισχυρή Ελλάδα», για να την οδηγήσουν τελικά πτωχευμένη στα σκλαβοπάζαρα της Μέρκελ, του Τρισέ, του Μπαρόζο και του Στρος - Καν.

Όλα στο όνομα του «πολίτη». Που πρώτα κατάστρεψαν τη χώρα του και τώρα του στερούν τη δυνατότητα να την ορίζει...

Το «άει σιχτίρ»

Θα ήταν σόλοικο να πεις ότι η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς, είναι αθώα του αίματος. Όχι μόνο επειδή εμείς εκλέγαμε όλα αυτά τα πολιτικά σκύβαλα. Ούτε μόνο επειδή τα ανεχόμασταν. Ούτε μόνο επειδή – όσοι και όποιοι από εμάς – επωφελούμασταν (ή πιστεύαμε ότι επωφελούμασταν) από την αναπαραγωγή και τη μακροημέρευση αυτού του άθλιου πολιτικού συστήματος. Αλλά κυρίως επειδή ακόμη και σήμερα, ένα βήμα πριν από την καταστροφή, είμαστε ανίκανοι να γίνουμε πολίτες και πατριώτες.

Δύσκολο, ίσως, ό,τι χτιζόταν μεθοδικά για τέσσερις δεκαετίες στις τσέπες, τα μυαλά και τις ψυχές μας να γκρεμιστεί και να τελειώσει. Δύσκολο, ίσως, να καταλάβουμε ότι αυτά που ζητούν οι τοκογλύφοι τα έχουμε πληρώσει ήδη διπλά και τρίδιπλα. Δύσκολο, ίσως, έτσι βαριά ενοχοποιημένοι και ηττημένοι, να βρούμε τη δύναμη για να πούμε «άι σιχτίρ» στους τοκογλύφους και τους κάθε απόχρωσης μπράβους τους.

Ακόμη πιο δύσκολο να βρούμε το σθένος, την αξιοπρέπεια και τα μέσα για να αποτινάξουμε όχι μόνο τα δεσμά που μας ετοίμασαν τόσο μεθοδικά, αλλά και τον μίζερο και άθλιο εαυτό μας. Μόνο που άλλος δρόμος δεν μας έμεινε. Ας τον πάρουμε κι όπου μας βγάλει.

(ΥΓ.: Καλή... Ανάσταση!).