Στρατός - λαός αδελφωμένοι

Από το ιστολόγιο του Αντώνη Κακαρά

Μην το ξεχάσουμε... ν' αυγατίσουν οι ελπίδες

Παράταξαν το στρατό, στολές εκστρατείας, οπλισμός μάχης... Αμίλητοι, ύφος άγριο, έτσι διατάχθηκαν, μα... Βλέμμα ανήσυχο, υποψιασμένο, στάζει αγωνία. Από 'δώ άντρες νέοι, άμισθοι, ίδιο ύφος, ίδιο χρώμα, ίδιο αίμα, σφαίρα στη θαλάμη. Απέναντι νέες και νέοι οργισμένοι, οι γροθιές υψωμένες, γυναίκες με μαντίλες και άλλες χωρίς μαντίλες, ίδιο χρώμα, ίδιο αίμα, οι γροθιές υψωμένες, Ψωμί, αξιοπρέπεια, έξω οι τύραννοι, κραύγαζαν.


Άντρες, Προσοχή, παγωμένο το παράγγελμα, σκόρπισαν ξετρελαμένα τα πουλιά που συμμετείχαν στα συνθήματα, σίγησε ο δρόμος, φάνηκαν οι σταγόνες της αγωνίας... Η ιστορία στάθηκε για μια στιγμή στο πέρασμά της..


Ξεχώρισε ο νέος, κατέβασε τη γροθιά του, όρμισε πάνω στους ένστολους, αγκάλιασε το φαντάρο, κατέβηκαν οι γροθιές, γλύκαναν τα βλέμματα, χαλάρωσαν τα τεντωμένα κορμιά...

Από 'δώ οι άμισθοι φαντάροι, νέοι, ίδιο χρώμα, ίδιο αίμα, ίδιες στολές, βλέμμα γλυκαμένο, από 'κεί τ' αδέρφια τους, τα γονικά τους, οι κοπελιές τους, ίδιο αίμα, ίδιο χρώμα, αγκαλιάστηκαν σφιχτά, φάνηκαν τα δάκρυα, Ψωμί, αξιοπρέπεια, να φύγουν οι τύραννοι, κραύγαζαν αντάμα.

Διάβηκε η ιστορία... φύγανε κάποιοι τύραννοι, απομένουν κι άλλοι ακόμα.

Τυνησία, μέρα αδελφοσύνης, δεκατέσσερις του Γενάρη... Να μείνουν οι ελπίδες στέρεες, ν’ αυγατίσουν οι ελπίδες...