Υπογράφει το anemogastri

Από το Πράσινο Ποντίκι

1. Πρότυπο η... Ταϊβάν



Η απόλυτη ένδεια, η εξαθλίωση, η περιβαλλοντική καταστροφή σε μια εικόνα. Άραγε ο... μυστηριώδης κυβερνητικός αξιωματούχος, που είπε στο «Βήμα» ότι επιθυμεί «ανάπτυξη» τύπου νοτιοανατολικής Ασίας (Ταϊβάν, Σιγκαπούρη κ.λπ.) μήπως άθελά του αποκάλυψε ότι η Ελλάδα που ονειρεύονται τα αφεντικά του δεν είναι βιώσιμη – ούτε με ανθρώπινους ούτε με περιβαλλοντικούς όρους;

Μπα! Είναι προφανές ότι η κυβέρνησή μας είναι «εδώ» για να μας διασφαλίσει μια κοινωνική... ομπρέλα. Τόσο χρήσιμη όσο αυτή της φωτογραφίας. Δεν τους διαφεύγει, φαντάζομαι, ότι η «ανάπτυξη» αυτού του τύπου κατέρρευσε σε τρεις μέρες τη δεκαετία του 1990, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι χρειάζονταν τα κεφάλαια που είχαν επενδυθεί από «ξένους» σ' αυτές τις χώρες...


2. Μέχρι εκεί μπορούν; 

Ο οινοποιός Ιωάννης Μπουτάρης αποτέλεσε, για τους λίγους εκλογείς που πήγαν στην κάλπη για τον Δήμο Θεσσαλονίκης, την «εναλλακτική λύση» έναντι του μεσαιωνικού σκοταδισμού του μητροπολίτη Άνθιμου. Οι λέξεις όμως στην γκρίζα εποχή μας έχουν χάσει το νόημά τους. Τι σόι «εναλλακτική» είναι μια πρόταση που προκρίνει ως μοντέλο ανάπτυξης τους... οίκους ανοχής, τις «υπηρεσίες» παντός είδους και τον... (τούρκικο!) τουρισμό;

Μήπως αυτές οι «μονοκαλλιέργειες» δεν ήταν που οδήγησαν σε πλήρη παραγωγική αποδιάρθρωση την ελληνική οικονομία; Και η Αριστερά, οι Οικολόγοι, οι οποίοι απεχθάνονται αυτού του είδους τις «μονοκαλλιέργειες»; Τι εναλλακτικό βρήκαν σ’ αυτή την «πρόταση»; Εκτός αν αυτά είναι τα όριά τους: ο Άνθιμος. Απόλυτος ετεροκαθορισμός...


3. Πολιτική «για τα σκουπίδια»

Χρόνια τώρα συζητάμε για τα σκουπίδια. Χρόνια επιβιώνουν οι παράνομες χωματερές. Χρόνια η χώρα μας καταδικάζεται να πληρώνει υπέρογκα πρόστιμα γι' αυτές. Κάθε φορά που απεργούν οι «μισητοί» σκουπιδιάρηδες, κάθε φορά που οι κάτοικοι μιας περιοχής – πιο πρόσφατα αυτοί της Κερατέας – συγκρούονται με τα ΜΑΤ για να μην γίνει ο «σκουπιδότοπος» στην περιοχή τους, ανακαλύπτουμε μια απλούστατη αλήθεια: όλα αυτά τα χρόνια κρύβουμε τα σκουπίδια μας – καταναλωτικά, περιβαλλοντικά και πολιτικά – κάτω από το χαλί του σαλονιού μας.

Το κύριο βάρος πέφτει όμως στις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις. Καμιά σαφής στρατηγική, καμιά ξεκάθαρη συμφωνία με την κοινωνία, καμιά συγκεκριμένη «πολιτισμική» αντίληψη. Πολιτική κυριολεκτικά «για τα σκουπίδια»...

4. Αντίσταση

Όταν ο Τομάζο Σκιόπα, ο άνθρωπος τον οποίο ο πρωθυπουργός μας έχει σύμβουλο χωρίς να τον πληρώνει (ποιος άραγε το κάνει αντ' αυτού;), μας είπε ότι πρέπει να χαθεί μια γενιά για να δούμε «άσπρη μέρα», δεν σηκώθηκαν οι πέτρες.

Όταν ο Ντομινίκ Στρος - Καν μας είπε ότι οι βλαστοί μας δεν θα πάθουν και τίποτε αν μεταναστεύσουν (αντιθέτως θα αποκομίσουν χρησιμότατες εμπειρίες), δεν σηκώθηκαν οι πέτρες.

Όταν ο Αλέκος Παπαδόπουλος μας πρότεινε να κάνουμε εκλογές με στόχο να παραχωρήσουμε το δικαίωμά μας να αμφισβητήσουμε τις κατοχικές επιλογές διά των εκλογών (σένιος, ε;), δεν σηκώθηκαν οι πέτρες. Γιατί «κάτι με πιάνει» όταν βλέπω τους πιτσιρικάδες της Βρετανίας; 

(Μια σελίδα στο μηνιαίο ένθετο περιοδικό Πράσινο Ποντίκι είναι αφιερωμένη στα ιστολόγια. Κάθε μήνα ένας ιστολόγος καλείται να σχολιάσει τέσσερις φωτογραφίες... Αυτή είναι η συνεισφορά του ταπεινού τούτου ιστολογίου)