Από τους Financial Times (via Euro2day)
Του Wolfgang Munchau
Πρόσφατα συμμετείχα σε μια συζήτηση στην οποία όλοι έδειχναν να συμφωνούν ότι το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο της Ευρώπης είναι παλαβό. Τη συζήτηση παρακολουθούσε κι ένας πρώην κρατικός αξιωματούχος, που στράφηκε στην παρέα μου και είπε ότι συμφωνεί καταρχήν – αλλά πρόσθεσε ότι, αν η συμφωνία ενθαρρύνει την ΕΚΤ να γίνει πιο ελαστική, θα έχει κάποια αξία.
Αργότερα μίλησα με έναν κεντρικό τραπεζίτη, που επίσης ισχυρίστηκε ότι η συμφωνία είναι άσχετη, αλλά είναι ευνοϊκός απέναντί της για θα λειτουργήσει σαν σινιάλο για τις αγορές. Όταν μίλησα με τις επαφές μου στις αγορές, μου είπαν ότι το σύμφωνο είναι παλαβό.
Το καλύτερο που μπορούμε να πούμε για τη συμφωνία είναι ότι δεν είναι απαραίτητη. Όσα πιθανώς θα δούμε στην τελική εκδοχή της υπάρχουν είτε στις σημερινές συνθήκες είτε στις νομοθεσίες, και ειδικά στο αποκαλούμενο «πακέτο των έξι», στο πακέτο μέτρων επόπτευσης που εγκρίθηκε στις αρχές του έτους. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν εύκολα να εισαχθούν με νέες δευτερεύουσες νομοθετικές ρυθμίσεις.
Αν και δεν έχω συναντήσει ακόμη κανέναν που να μπορεί να μου εξηγήσει τι θα κάνει η συνθήκη – εκτός από τα εύλογα –, η ζημία που θα επιφέρει είναι πιο εμφανής. Σκεφτείτε μόνο την εντελώς αχρείαστη διαμάχη με τον Βρετανό πρωθυπουργό David Cameron. Και το βρετανικό πρόβλημα ωχριά σε σχέση με τις πραγματικά καταστροφικές δυνάμεις του συμφώνου. Θα ενθαρρύνει τα μέλη της ευρωζώνης να υιοθετήσουν ακραία φιλοκυκλικές στρατηγικές.
Αυτό συμβαίνει ήδη στην Ισπανία. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση έλεγε ότι δεν θα συνεχίσει να συσσωρεύει το ένα μέτρο λιτότητας πάνω στο άλλο για να αντεπεξέλθει στους στόχους για το έλλειμμα. Έμοιαζε λογική στρατηγική.
Η ισπανική οικονομία συρρικνώνεται με ταχύτερο ρυθμό απ' όσο αναμενόταν για λόγους που βρίσκονται εκτός του ελέγχου της χώρας. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήταν λογικό να μπουν σε λειτουργία οι αυτόματοι σταθεροποιητές.
Αυτό ήταν που έκαναν τα κράτη - μέλη της ευρωζώνης το 2009. Διασφάλισαν ότι η ύφεση, αν και θα είναι πολύ βαθιά, δεν θα είναι τουλάχιστον μακροχρόνια. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συμμεριζόταν αυτήν τη θέση της ισπανικής κυβέρνησης μέχρι την περασμένη εβδομάδα.
Κι όμως. Στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, σε επίσκεψή του στο Βερολίνο, ο νέος Ισπανός πρωθυπουργός Mariano Rajoy ανόρεχτα επανέλαβε ότι η κυβέρνησή του είναι δεσμευμένη στην επίτευξη των στόχων για το έλλειμμα – στο 4,4% του ΑΕΠ το 2012 και στο 3% το 2013. Φέτος, θέλει να μειώσει το έλλειμμα κατά 2,2 ποσοστιαίες μονάδες προσθέτως στο βασικό σενάριο του ΔΝΤ και κατά 3,3% του χρόνου – όλα αυτά ενώ η οικονομία συρρικνώνεται.
Η Ισπανία ακολουθεί τον ίδιο δρόμο που πήρε η Ελλάδα. Η Ισπανία είναι, βέβαια, πολύ πιο υγιής οικονομία. Έχει όμως κι ένα πρόβλημα που δεν είχε η Ελλάδα: βαθιά χρεωμένο ιδιωτικό τομέα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πολιτική της υπερβολικής μείωσης του ελλείμματος θα μπορούσε να γίνει τόσο τοξική.
Ο Richard Koo, επικεφαλής οικονομολόγος του Nomura Research Institute, πρόσφατα έγραψε μια έκθεση για τις επιπτώσεις της απομόχλευσης στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και στην ευρωζώνη. Η Ισπανία βιώνει μια ακραία εκδοχή της «ύφεσης ισολογισμών», όπως την αποκαλεί, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν των ΗΠΑ ή της Βρετανίας.
Μετά το τρίτο τρίμηνο του 2007, ο ισπανικός ιδιωτικός τομέας έχει μειώσει τα χρέη του κατά 17,2% ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ ο δημόσιος εν μέρει αντιστάθμισε την απομόχλευση του ιδιωτικού, με αύξηση των χρεών κατά 11,8% του ΑΕΠ. Η διαφορά εκδηλώθηκε με τη μορφή της θετικής συμβολής από τον εξωτερικό κλάδο, δηλαδή με την πτώση στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών.
Ο R. Koo ισχυρίζεται ότι, όπως η Ιαπωνία τη δεκαετία του 1990, είναι βασικό οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υποστηρίζουν την οικονομία στη διάρκεια της απομόχλευσης του ιδιωτικού τομέα για να αποφύγουν τη διολίσθηση σε βαθιά ύφεση.
Οπότε, αν η Ισπανία έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ελλάδας και να αγνοήσει ό,τι συνέβη στην Ιαπωνία, το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν σοβαρή και παρατεταμένη ύφεση. Κατ' εμέ αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή για την ευρωζώνη από τα διάφορα ξεσπάσματα που μας εξιτάρουν κατά καιρούς.
Στη μεγάλη εικόνα, στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία αν οι Έλληνες ομολογιούχοι συμφωνούν σε εθελοντική συμμετοχή. Αν η Ισπανία επρόκειτο να πέσει σε μαύρη τρύπα, κανένα ταμείο διάσωσης, όσο μεγάλο κι αν ήταν, δεν θα μπορούσε να την τραβήξει έξω.
Η ειρωνεία είναι ότι η δημοσιονομική συμφωνία που δημιουργείται για να μειώσει το χρέος της ευρωζώνης μπορεί να προκαλέσει έκρηξη χρέους, επειδή αυξάνει πάρα πολύ τον κίνδυνο για ημιμόνιμη διολίσθηση σε μεγάλα τμήματα της Νοτίου Ευρώπης. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τίποτα δεν θα μπορεί να σώσει την ευρωζώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου